หมิงซินเยว่ ย้อนเวลามาพลิกชะตา สร้างอาณาจักรการค้า

เป็นนิยายที่เล่าเรื่องราวของหญิงสาวที่จากโลกอนาคตมาอยู่ในร่างของเด็กสาวยากจนในยุคโบราณ นางต้องดิ้นรนหาเลี้ยงตัวเองและครอบครัว แต่ระหว่างทางดันไปเก็บแม่ทัพบาดเจ็บมาได้ เรื่องราววุ่นวายจึงเริ่มขึ้น

เรื่องนี้ไม่ได้เน้นความดราม่า แต่จะเป็นแนวเอาชีวิตรอดปนตลก อ่านแล้วผ่อนคลายหัวใจ โดยเนื้อหาจะแบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนแรก บทที่ 1-19 หมิงซินเยว่ต้องหาทางเอาตัวรอด เริ่มต้นทำมาหากิน พร้อมกับหาทางสร้างฐานะให้มั่นคง และช่วยเหลือคนที่รู้จัก รวมถึงท่านแม่ทัพในการรบ ส่วนที่สองบทที่ 20-จบ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องราวความรัก ความโรแมนติกของหมิงซินเยว่และแม่ทัพใหญ่ การเข้าหอ ฉากเลิฟซีนพอให้หัวใจเต้นแรง และบทสรุปของเรื่อง
** ซื้อผ่าน apple จะราคาสูงกว่านะคะ

ตัวอย่างเนื้อหา
หมิงซินเยว่เอียงคอมองน้องสาว ก่อนจะเอ่ยออกไปตรงๆ "ข้าหิวข้าว"
บรรยากาศเงียบไปชั่วขณะ หมิงชิงอวี้นิ่งค้างไปเหมือนถูกสาป นางกะพริบตาเล็กน้อย จากนั้นกระแอมเบาๆ แล้วกล่าวด้วยสีหน้าลำบากใจ
"พี่ใหญ่ เอ่อ เอาน้ำรองท้องไปก่อนได้ไหมเจ้าคะ?"
หมิงซินเยว่เลิกคิ้วทันที "หมายความว่าอย่างไร?"
"คือ ที่บ้านตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือแล้วเจ้าค่ะ" น้องสาวพูดพร้อมส่งสายตาละห้อย เหมือนเด็กน้อยที่ถูกพรากของเล่นสุดรัก "ข้ากับน้องเล็กยังมิได้กินสิ่งใดมาเกือบวันแล้วเจ้าค่ะ แต่ก่อนหน้านี้ยังโชคดีที่มีแป้งเหลือ เราจึงมีอะไรตกถึงท้องกันอยู่บ้าง แต่ตอนนี้ หมดเกลี้ยงแล้ว"
หมิงซินเยว่ยืนอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ แล้วพึมพำในใจ
"ดีล่ะ ข้ามิได้ย้อนเวลามาเป็นนางเอกเทพเซียน แต่ข้ามาเกิดใหม่ในโหมด 'เอาตัวรอดจากความอดอยาก' ใช่หรือไม่?"
หิวข้าวครั้งแรกของชีวิตใหม่... สุดท้ายได้กินแค่น้ำ!
-----------------------------------------
ขณะที่เด็กทั้งสามช่วยกันเก็บของใส่ตะกร้า มัดไก่ป่าให้แน่นขึ้น และเตรียมตัวกลับบ้าน ชายปริศนาที่หมิงซินเยว่คิดว่าสลบไปนานแล้ว กลับไม่ได้หมดสติอย่างที่นางเข้าใจ
'พวกเจ้า ช่วยข้าก่อน'
เขาลืมตาอย่างยากลำบาก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผล เจ็บปวดไปทั่วจนแทบขยับไม่ได้ แม้จะพยายามเคลื่อนมือหรือขยับปากเพื่อส่งเสียง แต่แรงของเขามันก็แทบไม่เหลือ
ตอนแรก เขาเพียงได้ยินเสียงเด็กเหล่านี้พูดคุยกัน คิดว่าน่าจะช่วยเหลือเขา แต่ทันทีที่เขาได้ยินว่า
"หยุดก่อน! ข้าว่า เราควรเอาของกินไปเก็บให้เรียบร้อยก่อน"
ดวงตาของชายปริศนากระตุกทันที 'อะไรนะ?! จะทิ้งข้าไว้ แล้วไปเก็บของกินก่อน?'