รัก(ร้าย)ที่หายไป

สิบไม่รัก ร้อยไม่รัก ล้านก็ไม่แต่ง

ให้ผู้ชายเจ้าสำราญอย่างเธียรแต่งงาน มาทำหน้าที่เป็นสามีสุดเพอร์เฟกต์ของผู้หญิงที่เลือกให้ ไม่ทราบคุณหญิงย่าเอาอะไรคิด ต่อให้จะเคยลืมตาตื่นขึ้นมาบนเตียงเดียวกับเธอก็เถอะ ทำอย่างกับว่าหลานตัวเองครองความบริสุทธิ์มาตั้งแต่เกิด ไม่เคยแม้กระทั่งผ่านการตื่นมาพร้อมกับผู้หญิงยังไงอย่างงั้น ทั้งที่ฉายาของมันคือ...
เธียรร้อยเมีย

"ไม่ว่ายังไง แกก็ต้องแต่งงานกับหนูพาย ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้แกไม่มีที่ยืนในสังคมนี้"
"โฮะ กลัวจังเลยครับ ขาสั่นแล้วเนี่ย"
บางทีคุณสิริกัญญาควรจะรับรู้เอาไว้ ในโลกนี้มีไม่กี่คนที่หลานเธียรจะให้ความรักและความสำคัญ
หนึ่งในนั้นไม่มีคนชื่อ พระพาย วายุตา ต่อให้เธอจะอุ้มท้องลูกของเขา ไม่รักก็คือไม่รัก


ถ้าเขาจะเกลียด ถึงไม่เคยเหยียบเท้า เขาก็เกลียด
"พี่จะไม่รักฉันก็ได้นะ แต่อย่าทิ้งลูกของเราเลย เขาไม่ผิด"
"ทำไมเธอเข้าใจอะไรยากแบบนี้วะพระพาย ยายแก่นั่นจ้างเธอมาเท่าไหร่ ถึงต้องมาเล่นใหญ่ไฟกระพริบขนาดนี้ แล้วที่บอกว่าท้องเนี่ย ถามจริง คิดนานมั้ย"
...
"หรือถึงจะท้องจริง แน่ใจเหรอว่าท้องกับฉัน"


ถ้าเขาจะรักยืนเก๊กท่าชูหนึ่งนิ้วที่ยาวสุดในบรรดาห้านิ้วให้ เขาก็รัก

"รู้ว่าผมชอบก็ยังแสดงความโหดอีกนะครับ แสดงออกขนาดนี้ ไม่ชัดเจนไปหน่อยเหรอว่าคุณกำลังเรียกร้องความสนใจจากผม"
...
"อย่าพยายามเลยครับ ต่อให้ไม่เรียกร้อง แค่เป็นคุณ ผมก็สนใจอยู่แล้ว"