B – FRIEND : เจตนา (ไม่) ลืม

หมอลันรู้สึกเหมือนถูกพันธนาการด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เธออยากจะปลอบโยนดาหวัน อยากจะบอกให้น้องรู้ว่าเธอพร้อมจะอยู่ข้างๆ ไม่มีวันทิ้งไปไหน แต่เธอก็ไม่อาจละทิ้งความรู้สึกผิดบาปที่แอบซ่อนอยู่ลึกๆ ในห้วงหัวใจ

ความรู้สึกที่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจดีพอ

ในความเงียบที่เต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่มีคำตอบ ทั้งสองต่างคนต่างจมอยู่ในความคิดของตนเอง แต่ก็ยังยืนเคียงข้างกันในสถานที่ที่ทั้งสวยงามและเงียบสงบ ราวกับว่าพวกเธอกำลังหาทางออกจากความสับสนที่เกิดขึ้นในใจของแต่ละคน

***

ชื่อของใครบางคนเล็ดลอดออกมาจากกลีบปากบาง แต่มันช่างแปลกประหลาด ดาหวันไม่คุ้นเคยกับชื่อที่เธอเพิ่งเอ่ยเลยสักนิด มันเป็นชื่อที่ไร้ภาพจำ แต่กลับทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้ในใจเธอ

เธอรู้สึกถึงเส้นผมยาวนุ่มที่พาดผ่านกรอบหน้า สัมผัสนั้นอ่อนโยนราวกับสายลม แต่ก็ตราตรึงเกินกว่าจะละเลย "อะ อื้อ-" เสียงครางหวานของเธอแผ่วเบา ขาดหายไปในจังหวะที่ริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายโน้มลงมาประกบอย่างนุ่มนวล ปิดช่องว่างระหว่างพวกเธอจนหมดสิ้น

ทุกอย่างเกิดขึ้นช้าๆ คล้ายกับเวลาได้หยุดลงไปแล้ว ท่ามกลางความมืดที่โอบล้อม ท่วงท่าที่อ้อยอิ่งแผ่ซ่านด้วยความนุ่มนวล แต่กลับหนักแน่นในความรู้สึก ดาหวันปล่อยตัวไปกับสัมผัสนั้น ราวกับมันปลอบประโลมให้ลืมเลือนทุกสิ่ง