ทะลุมิติมาหย่า กลายเป็นเศรษฐินีในยุค60

ทะลุมิติมาอยู่ในยุค60 ที่กำลังประสบปัญหาข้าวยากหมากแพง สามีที่เจ้าของร่างเดิมแต่งงานด้วยก็พึ่งพาไม่ได้ เธอรู้สึกว่าชีวิตคู่กับเขาช่าง เสียเวลา และ การหย่า คือเป้าหมาย จากนั้นเธอจะออกไปใช้ชีวิตให้ดีกว่าเดิม

ตัวอย่างบางส่วน **
เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากหน้าประตู ก่อนที่มันจะถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
"เฮ้อ! เหนื่อยเป็นบ้า" ชายร่างสูงโปร่งในวัยยี่สิบสองปีเดินเข้ามา พลางบิดคอและไหล่ไปมาราวกับทำงานหนักมาทั้งวัน
หลี่ต้าซานทรุดตัวลงบนม้านั่งไม้เก่าอย่างไม่ใส่ใจ ใบหน้าของเขาดูหงุดหงิดราวกับแบกโลกทั้งใบเอาไว้
หลินเสี่ยวเหยาชะงักมือจากการคนข้าวต้มในหม้อ หันไปมองชายตรงหน้าด้วยสายตาเรียบเฉย พินิจดูชายที่บ่นเหนื่อยแล้วได้แต่ถอนใจ
หลี่ต้าซานเป็นลูกชายคนเดียวของสกุลหลี่ แม้จะเป็นหัวหน้าครอบครัวแต่กลับไม่ได้ดูมีราศีผู้นำสักนิด
เสื้อผ้าเขาเต็มไปด้วยฝุ่นแต่ไม่ได้ดูเปื้อนโคลนเหมือนคนที่ตรากตรำทำงานหนัก และที่สำคัญมือของเขาสะอาดสะอ้านจนน่าสงสัยว่าออกไปทำงานหาอาหารมาจริงหรือไม่
"อาหารล่ะ" เสียงของหลี่ต้าซานแทรกขึ้นขณะที่เธอกำลังมองสำรวจเขา
"ข้าวต้มกำลังเดือด เดี๋ยวก็ได้กิน" หญิงสาวตอบเสียงเรียบ
"แค่ข้าวต้มอีกแล้วเหรอ ทำไมไม่มีเนื้อ ไม่มีกับข้าวดี ๆ เลย ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้วนะ"
เหนื่อย? หลินเสี่ยวเหยาเลิกคิ้ว พลางกวาดตามองเขาอีกครั้ง
คนที่กลับมาจากการทำงานควรมีเหงื่อซึมตามไรผม แขนเสื้อเปื้อนฝุ่นหรือมีเศษดินเศษหญ้าติดตามเสื้อผ้าบ้าง แต่ชายคนนี้ดูเหมือนใช้เวลาไปกับการนั่งคุยเล่นมากกว่าเสียอีก
ไม่มีอะไรติดมือกลับมาแม้แต่นิดเดียว แต่กลับบ่นเหมือนตัวเองตรากตรำแทบตาย เธอแค่นหัวเราะในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"ยังจะชักช้าอะไรอีก รีบตักข้าวมาเร็ว ๆ" หลี่ต้าซานเร่งภรรยาของตน เขาแต่งเธอมาตั้งแต่สามปีที่แล้วโดยไร้ซึ่งความรัก
หลินเสี่ยวเหยาถอนหายใจ แม้จะขัดใจแต่ก็ต้องทำตามไปก่อน
"ที่ต้าซานถึงดวงตกขนาดนี้ กลับบ้านมือเปล่าทุกวัน ก็เพราะผู้หญิงดวงซวยอย่างแก"
หลินเสี่ยวเหยาเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้มที่เพิ่งตักเสร็จ ดวงตาเรียบเฉยมองไปยังนางหลี่ที่วางมือเท้าสะเอว สายตาเต็มไปด้วยความดูแคลนและเกลียดชัง
มาแล้วสินะ บทแม่ผัวใจร้าย
ต่อให้เธอจะไม่ได้มีความทรงจำทั้งหมดของหลินเสี่ยวเหยา แต่แค่เห็นสีหน้าและท่าทางของแม่สามี เธอก็พอเดาได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นประเภทไหน
"แม่พูดอะไร" เธอถามเสียงเรียบ
"ยังจะมาทำหน้าซื่อ ตั้งแต่แกแต่งเข้าบ้านเรา ต้าซานก็หางานทำได้ยากลำบากขึ้นเรื่อย ๆ ไปทำอะไรก็ไม่ขึ้น มีแต่เรื่องซวย นี่มันเวรกรรมของบ้านเราแท้ ๆ ที่ต้องรับผู้หญิงอับโชคอย่างแกมาเป็นสะใภ้!"
"ใช่ ๆ แม่ดูสิ ขนาดวันนี้ผมออกไปตั้งแต่เช้า พยายามหาทางทำเงินแทบแย่ ยังไม่ได้อะไรกลับมาเลย ถ้าไม่ใช่เพราะอาเหยาเป็นตัวกาลกิณี จะเป็นเพราะอะไรอีก" หลี่ต้าซานรีบเสริมคำพูดของมารดา
หลินเสี่ยวเหยารู้สึกสมเพชกับตรรกะวิบัติของสองแม่ลูก ตัวเองเอาแต่นั่งอู้ไม่ทำงาน แต่กลับโทษว่าเป็นเพราะภรรยาดวงซวย
"แล้วแม่คิดว่า ฉันควรทำยังไงดี" เธอถามเสียงเรียบ
"ออกไปหางานทำสิ เข้าป่าล่าสัตว์เอาไว้กินเนื้อบ้าง จะให้เป็นหน้าที่ของต้าซานคนเดียว เธอมันไร้ค่า"
"ใช่ ๆ เธอออกไปล่าสัตว์ไปขุดมันบ้างสิ อยู่แต่บ้าน วัน ๆ เอาแต่งอมืองอเท้า" หลี่ต้าซานเสริมหน้าตาเฉย ไม่มีความคิดจะปกป้องภรรยาแม้แต่น้อย
หลินเสี่ยวเหยากำช้อนในมือแน่น คำพูดพวกนี้คงทำให้หลินเสี่ยวเหยาคนเดิมเจ็บปวดจนอยากหนีไปจริง ๆ แต่เธอไม่สามารถหนีไปไหนได้ และยินยอมรับการกดขี่ข่มเหงจากสองแม่ลูก
"งั้นก็ให้แม่ทำงานบ้าน ซักผ้า ทำอาหาร ผ่าฟืน ส่วนฉันจะติดตามสามีออกไปขุดเผือกขุดหน่อไม้ในป่า แล้ววางกับดักเอาไว้ล่าสัตว์ อยากรู้เหมือนกันว่าฉันไปด้วยจะได้อะไรติดไม้ติดมือมาหรือไม่" หลินเสี่ยวเหยาพูดเสียงเรียบ จ้องหน้าสามีที่เริ่มเลิ่กลั่กเมื่อเธอจะตามเขาเข้าป่า
"หรือไม่ก็หย่าให้ฉัน" เธอพูดประโยคต่อไป ประโยคที่ครั้งหนึ่งเจ้าของร่างเดิมเคยพูดแล้วถูกลงมือตบตีจนไม่กล้าคิดจะพูดมันซ้ำอีก...

** โหลดตัวอย่างฉบับเต็มจำนวน 6 ตอน สามารถโหลดมาอ่านก่อนตัดสินใจซื้อได้ค่ะ


คุยกับนักเขียน : นิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของหญิงสาวในยุคปัจจุบันทะลุมิติมาอยู่ในร่างของภรรยาที่อาภัพ แต่ว่านางเอกของเราที่ไปอยู่ในร่างนั้นเธออยากหย่าเพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่
วัฒนธรรม ประเพณีบางอย่างถูกแต่งเติมขึ้นมา ชื่อตัวละคร เหตุการณ์ สถานที่ และพฤติกรรม ล้วนแต่แต่งขึ้นตามจินตนาการทั้งสิ้น บางสถานการณ์อาจมีความไม่สมเหตุสมผล หากผิดพลาดอย่างไรสามารถติชมกันได้นะคะ
ไรต์ฝ้าย