ดั่งไฟรักปาฏิหาริย์

สวัสดีค่ะ ขออนุญาตฝากผลงานชิ้นใหม่ของไรท์ด้วยนะคะ

เป็นแนว mpreg เรื่องแรกของเราค่ะ

เนื้อหานิยาย 17 ตอน + ตอนพิเศษ
ให้อ่านตัวอย่าง 6 ตอนค่ะ
+ + +

คำโปรย

โอบบุญรับชายนิรนามที่โดนทำร้ายมาดูแล ความใกล้ชิดทำให้เผลอมีอะไรกัน ก่อนเขาจะหายตัวไปโดยไม่รู้ว่าโอบบุญท้อง ปีต่อมา ทั้งคู่ได้เจอกันอีกครั้งในฐานะเจ้านายกับลูกน้อง
ธีรภัทรจำโอบบุญไม่ได้ เจ้าเปี๊ยกตัวกลม ๆ ที่ชื่อ 'โชน' จึงต้องเริ่มสร้างปาฏิหาริย์...

+ + + + + +

ธีรภัทรยกมือกุมศีรษะ เมื่อจู่ ๆ ภาพหลาย ๆ ภาพก็ไหลบ่าเข้ามาในความทรงจำ เป็นภาพคล้ายตัดต่อแบบเร็ว ๆ
ภาพเขานั่งอยู่ในรถเก๋งคันหนึ่ง
ภาพเขาโดนตีศีรษะ
ภาพที่เขาตื่นขึ้นมาในที่แห่งหนึ่งในสภาพมีบาดแผลที่ศีรษะ
ภาพโอบบุญดูแลเขา
ภาพที่เขาอยู่บนรถส่งน้ำแข็ง
"โอ๊ย!" ชายหนุ่มร้องออกมาเพราะปวดศีรษะไปหมดแล้ว "ผมเห็นภาพแปลก ๆ อีกแล้ว แต่จำไม่ได้เสียที ผมปวดหัว"
"ไม่ ไม่เป็นไร คุณอย่าเพิ่งคิดอะไรเลยนะ ทำใจให้สบาย ๆ ก่อนดีกว่า" โอบบุญเตือนเขาด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจ
หนูน้อยโชนที่อยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่ เงยหน้ามองแม่ทีพ่อทีด้วยแววตาสงสัยและงง ๆ
"แมะ" มือป้อม ๆ ที่มีนิ้วสั้น ๆ น่ารักยกขึ้นหาแม่ แต่ตายังมอง พ่อ ตาแป๋ว
"ลูก...เขาเป็นลูกผม..." ธีรภัทรเอ่ยเสียงสั่น น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ความอบอุ่น ความตื้นตัน ความปลื้มปริ่มไหลวนทั่วหัวใจ "ขอ...ผมอุ้มเขาหน่อยได้มั้ย"
"ไง ตัวเปี๊ยก..." ธีรภัทรก้มลงพูดกับเจ้าตัวกลม ๆ ในเป้อุ้ม ซึ่งยังคงมองเขาตาแทบไม่กะพริบ
"เอี๊ยก" เขาเลียนเสียงท้ายของชายหนุ่ม แล้วก็ยิ้มกว้างโชว์เหงือกชมพูอีกครั้ง ซึ่งก็ทำเอาคนเป็นพ่อมือไม้อ่อนกับความน่ารักที่เหมือนจะรวมเอาความน่ารักทั้งโลกมาไว้ที่ใบหน้ากลม ๆ ตรงหน้า
"ขอพ่ออุ้มหนูหน่อยได้มั้ยครับ" ธีรภัทรเอ่ยเสียงอ่อนโยน พลางยกมือขึ้นเป็นเชิงขอ
ด้วยสายใยระหว่างพ่อลูก ตัวเปี๊ยกยกมือขึ้นเป็นการอนุญาต ทั้งที่ธรรมชาติของเด็กวัยนี้นั้นมักกลัวและไม่ไว้ใจคนแปลกหน้า แต่การที่โชนทำแบบนี้ นั่นแปลว่าพ่อหนูสบายใจและวางใจที่จะให้คนตรงหน้าอุ้ม
นาทีที่ร่างกลมป้อมมาอยู่ในวงแขน หัวใจของธีรภัทรเหมือนมีดอกไม้บาน มันฟูฟ่องล่องลอย ขนตามตัวลุกเกรียว น้ำตาเอ่อคลอตาคู่คมด้วยความปีติ

(มีดราม่านิด ๆ หน่อย ๆ ค่ะ)

ซื้อผ่านเวบจะถูกกว่าเน้อ