เคียงข้าง​ราชา

แม้นมิอาจฝืนชะตาฟ้าลิขิตให้ข้า "หลานฮ่วย" มาเป็นฮองเฮาของฮ่องเต้ "น่าจ้าน"
แต่ถึงอย่างไรข้าก็ได้มี "รักแรกพบ" เกิดขึ้นกับฮ่องเต้ผู้นั้น ผู้ที่มีแต่ความเย็นชาใส่ข้า
=============
ข้าจะเป็นฮองเฮาที่เคียงข้างราชาเช่นท่านชั่วนิจนิรันดร์
=============
ฮ่องเต้น่าจ้านรับพระโอรสมาจากมือของพระนมอีกทีหนึ่ง
"ข้าอยากตั้งชื่อให้กับพระโอรสของเราว่ากระไร เจ้าพอรู้บ้างหรือไม่?"
ฮ่องเต้น่าจ้านยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ในขณะที่ใช้สายตาหยอกเย้าอยู่กับพระโอรส
"พระองค์ต้องถามว่าหม่อมฉันยังจดจำสิ่งนั้นได้ดีอยู่หรือไม่เพคะ"
ฮองเฮาหลานฮ่วยยังแลดูขี้หยอกเล่นไม่มีแปรเปลี่ยน
"งั้นฮองเฮาพูดมา เพราะข้าอยากฟังที่ฮองเฮาพูดแล้ว"
น้ำเสียงของฮ่องเต้น่าจ้านเหมือนคือการร้องขออย่างไร อย่างนั้น
"หม่อมฉันยังจดจำชื่อพระธิดาที่พระองค์โปรดปรานเป็นที่สุดได้คือชื่อเหมยลี่ ส่วนชื่อของพระโอรสหม่อมฉันก็ยังจดจำได้ดีเช่นกันเพคะ ชื่อนั้นมีชื่อว่าเลี่ยงรุ่ย"
ฮองเฮาหลานฮ่วยพูดทั้งรอยยิ้มชื่นมื่นจบแล้ว ฮ่องเต้น่าจ้านมีเสียงหัวเราะร่าเริงทันที
"เพราะชื่อของพระโอรสมีความหมายว่าความโชคดีที่ส่องสว่าง ข้าถึงได้โปรดปรานชื่อนี้ยิ่งนัก"
ฮ่องเต้น่าจ้านลุกพรวดขึ้นไปหาฮองเฮาหลานฮ่วย เหตุเพราะต้องการให้นางได้ยลโฉมหน้าของพระโอรสอย่างชัดเจน
"พระองค์โปรดปรานและให้ความสำคัญกับความโชคดีมากกว่าอำนาจ หรือว่าเงินทองเสมอมาเพคะ"
ฮองเฮาหลานฮ่วยพูดในระหว่างที่อุ้มพระโอรสเลี่ยงรุ่ย
"ถือได้ว่าพระโอรสกับหม่อมฉันโชคดีที่มีพระองค์เพคะ"
ฮองเฮาหลานฮ่วยมอบรอยยิ้มปลื้มใจให้ฮ่องเต้น่าจ้าน
"พระโอรสของพระองค์กับหม่อมฉันก็ช่างมีหน้าตาน่ารัก น่าชังเสียจริงๆ"
เมื่อประโยคดังกล่าวดังขึ้น ฮ่องเต้น่าจ้านได้ก้มหน้าลงมามองพระโอรสเลี่ยงรุ่ยอีกหน
ในยามนี้ฮ่องเต้น่าจ้านมีแต่รอยยิ้มเบิกบานหัวใจ ครั้นเขาได้หันหน้ามามองดูฮองเฮาหลานฮ่วยผู้ที่สวยผุดผาด รอยยิ้มก่อนหน้านั้นพลันหายไป
ส่วนเหตุการณ์ต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นทะยอยผุดขึ้นมาในหัวสมองของฮ่องเต้น่าจ้าน