ให้ฉันปลอบคุณ

“เธออยากให้ฉันปลอบเธอไหม”
“ปะ..ปลอบยังไงคะ…”
“ให้สัมผัสของฉันปลอบเธอ”
“…”
“ถ้าเธอได้รับสัมผัสของคนที่ชอบมันอาจจะทำให้เธอลืมความรู้สึกนั้นก็ได้“
“มายกลัว…” มายเมลบอกความรู้สึกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ฉันกำลังจะทำให้เธอหายกลัวอยู่นี้ไง อยากให้ฉันปลอบหรือเปล่า”
“…”
มายเมลนั่งนิ่งครุ่นคิดกับสิ่งที่เขาเสนอ เธอเงยหน้าขึ้นช้าๆ และในวินาทีนั้นเองที่สายตาเธอสบเขากับในนัยน์ตาดำอันมีเสน่ห์ของธาดา สายตานั้นมันเหมือนกับกำลังสะกดสั่งให้เธอตอบตกลง และในที่สุดมายเมลก็ให้คำตอบกับคนตัวโตที่ยืนพิงประตูอยู่ว่า
“มายอยากให้เฮียธาปลอบ…”
ธาดายกยิ้มตรงมุมปาก เมื่อได้รับคำตอบที่พอใจ
“ดี..เด็กดี…”