ตราบเท่าพระจันทร์ยังส่องแสง

ภัททิยาถูกแม่แท้ ๆ ทิ้งไว้ในสถานสงเคราะห์ตั้งแต่ 6 ขวบ
กระทั่งเติบโตขึ้นถึงวัยที่ยืนด้วยลำแข้งตัวเองได้ จึงออกตามหาแม่อีกครั้ง และได้รับรู้ความจริงว่าแม่ไม่ต้องการเธออีกแล้วในชีวิตนี้ ขณะคิดว่าตนจากโลกนี้ไปก็ได้ หากไม่มีใครต้องการก็เพียงหายไปจากโลกนี้ หญิงสาวแปลกหน้าที่ไม่รู้จักคนหนึ่งกลับยื่นมือเข้ามาช่วย นักธุรกิจร่ำรวยที่อ้างว่าช่วยในฐานะเพื่อนมนุษย์ เก็บเธอไว้ข้างกายด้วยเหตุผลใดก็ไม่อาจทราบ และนับจากวันนั้นทุกอย่างก็เริ่มต้น

"ถ้ามากกว่าความสงสาร คนอย่างคุณจะรู้สึกอะไรกับหนูได้คะ"

"ฉันอาจจะชอบเธอก็ได้"

"ก็แค่อาจจะ.. แล้วคุณจะไม่ให้หนูกลัว"