รุไบยาต

รุไบยาตของโอมาร์ คัยยาม คือเสียงเพรียกแห่งความนิรันดร์ ณ ห้วงราตรีที่ดารากระพริบพรายเหนือฟากฟ้า พิรุณแห่งกาลเวลาร่วงหล่นสู่ธารแห่งวัฏจักร “รุไบยาต” ของโอมาร์ คัยยาม ก้องกังวานประหนึ่งบทเพลงแห่งสุรางค์ฟ้า สะท้อนสัจธรรมของชีวิต ความรัก และความเป็นอนิจจังดุจจอกสุราในหัตถ์แห่งกวี
สุรานั้น… คือความปิติแห่งมนุษย์ผู้หลงลืมความเศร้าโศก เบื้องหน้าเป็นจอกแห่งความสุข เบื้องหลังคือเงาแห่งอดีตกาล คัยยามร่ำรำพันถึงสุรา มิใช่เพียงน้ำทิพย์แห่งมวลองุ่น แต่คือเครื่องหมายแห่งการปลดปล่อยพันธนาการแห่งความกลัว ความโหยหา และความฉงนสนเท่ห์ในชะตากรรมของชีวิต
โอ้! ชีวิตนั้นเปรียบดังกระแสธารที่มิอาจไหลย้อนคืน ราตรีล่วงพ้น สุริยาเลื่อนลับ วันคืนหมุนเวียนดั่งวงล้อฟ้าที่ไม่มีใครไขว่คว้าหรือหันเหได้ เสียงเพรียกจากโถงกาลเวลาเตือนสติมวลมนุษย์ว่า “พรุ่งนี้หรือ? ใครเล่าจักล่วงรู้” ฉะนั้นจงดื่ม จงรัก และจงใช้ชีวิตดุจบทกวีที่บรรจงแต่งก่อนหมึกแห่งโชคชะตาจะเหือดแห้งไป
ห้วงฝันและความจริงคลี่คลายในสายลม อดีตเป็นเพียงเถ้าถ่านแห่งกาลก่อน อนาคตเป็นเพียงเงาครึ้มที่ยังมาไม่ถึง โอมาร์ คัยยาม ร่ายถ้อยคำอันคมคายเสมือนคมดาบแห่งสติปัญญา เขาชี้ให้เราเห็นว่า ความแน่นอนเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตคือความไม่แน่นอน และในความไม่แน่นอนนั้น เรายังสามารถรื่นรมย์กับปัจจุบันอันประกาย
โอ้ มวลมนุษย์! เจ้าจะไขว่คว้าสรวงสวรรค์ใย ในเมื่อสวรรค์อาจดำรงอยู่ในถ้วยสุราที่เจ้าถืออยู่แล้ว และนรก อาจเป็นเพียงความพรั่นพรึงที่เจ้าเองบ่มเพาะขึ้นมา จงหลอมรวมจิตใจเข้ากับเสียงพิณแห่งกาลเวลา เพราะสุดท้ายแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ล้วนเป็นเพียงเศษฝุ่นแห่งจักรวาลที่ล่องลอยไปตามลมหายใจของนิรันดร์กาล
ดื่มเถิด… ก่อนที่แสงแห่งอรุณจะเร้นหาย
จงรัก… ก่อนที่เงาแห่งกาลเวลาจะครอบคลุม
และจงหัวเราะ… ก่อนที่เสียงสะท้อนสุดท้ายจะเลือนลับไป
เพราะเรา ล้วนเป็นเพียงสายลม ที่พัดผ่านจักรวาลเพียงชั่วครู่เท่านั้น…

เรศ วรเมธ
บรรณาธิการ