ปกรณัมมันตรา

บุรุษในเสื้อผ้าป่านขาวแขนยาวมองลึกในดวงตาของปริชมน
เธอไม่ใช่มนุษย์เวียนว่ายตายเกิดทั่วไป หากคืออณูแห่งเทวาที่ ‘ลงมา’ จุติ!
น้ำเสียงจึงอ่อนลงคล้ายปลอบประโลม
“เวลาไม่เคยทำให้ใครรักกันมากขึ้นหรือน้อยลง
แต่เวลาพาเหตุการณ์ที่จะทำให้รู้ว่า เรารักกันมากแค่ไหนเข้ามา”
คนบางคู่อยู่ด้วยกันยาวนาน แล้วก็ปล่อยมือทิ้งกันง่ายดาย
เมื่อมีเหตุการณ์บางอย่างเข้ามากระทบ
หากบางคู่ เวลาแสนสั้น แต่มีเรื่องราวให้ต้องฟันฝ่า จับมือกันมั่นคง
“ค่ะ ถึงเวลาเราก็ต้องยอมรับความจริง ว่าความรักของเรา มันผ่านเหตุการณ์นั้นไปไม่ได้”

“หัวใจจำความรักได้เสมอ”
ในห้วงลึกเธอรู้สึกราวกับต้องมนตร์ ในห้วงภวังค์เธอได้ยินเสียงทรงอำนาจแว่วผ่านเข้ามา
“เพียงเห็นเจ้าแค่ชั่วช้างไอราวัตพับหู เราก็จำเจ้าได้”
“ท่านแน่ใจหรือ?”
“เราสัญญา!”
บทสนทนาสั้น ๆ แต่เศร้าลึกในหัวใจ ปริชมนยืนนิ่งทั้งน้ำตาคลอ รอสัญญาตามพระวาจา
เธอเงยหน้าขึ้นมองรูปปั้นองค์มหาวิษณุ เทพผู้เป็นใหญ่
“ขอให้เขาจำความรักที่มีต่อลูกได้ ดั่งรามที่ไม่เคยลืมความรักต่อสีดา”

นี่คือเรื่องปรัมปรา ราวตำนาน ณ กาลครั้งนั้น
ที่สถิตอยู่ในตัวอักษรและคำเล่าขาน คลับคล้ายจะเป็นเรื่องเป็นราวที่มีอยู่จริง
อย่างน้อยก็เรื่องรัก ๆ ใน ‘ร้านหนังสือเที่ยงคืน’ แห่งนี้
เพราะการเป็นคนที่ถูกลืม มันเป็นความรู้สึกลึกร้าวที่หาคำนิยามไม่ได้!
“ถ้าคุณลืมความรัก สิ่งที่คุณต้องสูญเสีย ก็คือ ความรัก นั่นเอง”