ในวันที่รักหมดใจ

รักมาก ย่อมแค้นมาก หล่อนเข้ามาในชีวิตอย่างมีจุดประสงค์
มีหรือที่ภูมินทร์จะปล่อยให้น้ำผึ้งรสหวาน อยู่อย่างสุขสบาย
เขาเจ็บเท่าไหร่ หล่อนต้องเจ็บมากเท่านั้น
"ความตายมันน้อยไป อย่างเธอต้องตายทั้งเป็น"
..............................
"คุณทำแบบนี้กับผึ้งทำไม"
"สั่งสอนเธอไง ให้เธอรู้ว่า ผลลัพธ์ที่เธอทำไว้กับฉัน ไม่ใช่ฉันปล่อยให้เธอลอยนวล เสวยสุขกับผู้ชายคนใหม่" ภูมินทร์พูดไป ก้าวเดินไปหาร่างไร้เสื้อผ้า ที่เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาปิดร่างกายส่วนหน้า กระเถิบตัวหนี "เธอเป็นคนเลือกเข้ามาในชีวิตฉันเอง ถึงขนาดยอมเสียความสาวเพื่อแผนการ เพื่อเอาข้อมูลไปให้เจ้านายเธอ ฉะนั้นเธอก็ต้องเป็นทาสกามของฉัน จนกว่าฉันจะพอใจ ไม่อย่างนั้น ฉันเล่นงานคนใกล้ตัวเธอแน่ คนแรกเลยก็คือไอ้หน้าอ่อน ไอ้ว่าน"
พอฟื้นคืนสติ พัชรีภรณ์ตกใจแบบซ้ำซ้อน คำขู่ภูมินทร์ไม่ได้น่ากลัวเท่า เขาจะไปจัดการสุรศักดิ์ หากชายหนุ่มทำจริง มันไม่เป็นผลดีต่อแผนการของตนแน่ เวลาหลายเดือนที่ตระเตรียมไว้เป็นของขวัญวันเกิดไพศาล คงสูญเปล่า อีกทั้งอัจฉราอาจเดือดร้อนไปด้วย ดีไม่ดีไพศาลอาจรู้แกว สืบไปสืบมารู้ว่า อัจฉรารู้เห็นกับแผนการด้วย ไพศาลต้องเล่นงานเจ้านายแสนดีของตนแน่นอน ความคิดพัชรีภรณ์ไหลเป็นน้ำก็ว่าได้
"อย่าทำร้ายพี่ว่าน คุณแค้นผึ้งก็ทำผึ้งคนเดียว อย่าไประรานใครค่ะ"
พัชรีภรณ์ไม่ต้องการให้ใครเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะอัจฉรากับครอบครัว ที่ดีกับตนมาก ไม่มีทางทำให้เกิดอันตรายแน่นอน
"เธอรักมันมาก ถึงขนาดยอมเจ็บคนเดียวหรือไง หา" ภูมินทร์กลับคิดไปอีกทาง "ดี! ยิ่งเธอปกป้องมัน ฉันก็ยิ่งอยากทำลายมันให้ย่อยยับ"
"ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่อย่างที่คุณพูดมา ก็ในเมื่อผึ้งเป็นคนผิด ผึ้งทำร้ายคุณ ผึ้งก็สมควรโดนลงโทษ ไม่เกี่ยวกับคนอื่นค่ะ"
"แต่ฉันเข้าใจอย่างนั้น ถ้าเธอไม่รักมัน เธอจะยอมรับผิดคนเดียวทำไม ใช่มั้ย" สองคำท้ายเขาเน้นถามเสียงห้วนและดังมาก ลำคอหนาขึ้นเส้นเลือด บ่งบอกถึงอารมณ์คนพูด "ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวด มากกว่าที่ฉันเจ็บร้อยเท่าพันทวี"
"คุณ คุณจะทำอะไรผึ้ง" กระแสเสียงสั่น เมื่อเขาหยุดยืนริมเตียง ถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น ขณะทอดสายตาจ้องมองเหยื่ออันโอชะไม่วางตา "ไม่นะ ไม่"