ห่างหนีรัก

"ใส่เสื้อผ้า แล้วออกไป"
ราตรีที่เหน็บหนาว ยังไม่หนาวเหน็บไปกว่าใจของนาง
เหมยไป๋ก้าวลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าที่อยู่ด้านล่างขึ้นมาสวมใส่
"จัดการตัวเองซะ"
บนเตียงม่านที่ไหวให้เห็นเสี้ยวใบหน้าเฉยชาของเจ้าของชีวิต ชายคนที่เสร็จกิจจากกายของนาง
มือที่สวมใส่เสื้อผ้าอยู่ชะงัก
เป็นเช่นเดิม สามปีที่นางอยู่ข้างกายเขา
ถ้วยยาสีข้นที่วางอยู่ถูกยกขึ้นดื่ม ความขมของมันบาดลึกลงจิตใจของนาง
เหมยไป๋ตอบรับคำสั่งนั้นและออกจากห้องนอนของเขามา
"รองเจ้ากรมการคลัง อย่าให้เหลือร่องรอย"
เสียงที่ดังขึ้นก่อนประตูจะถูกนางปิดลง
ลมเย็น ๆ ปะทะใบหน้าครึ่งซีกของนาง บนหลังคาอันมืดมิด ที่มีเพียงแสงจันทร์ส่องกระทบ
บนต้นไม้หมู่นกงีบหลับ
เสียงร้องด้วยความตกใจไม่ทันออกจากปากของเป้าหมาย ดวงตาบนใบหน้าอ้วนท้วมนั้นก็เบิกโพล่ง เลือดสด ๆ ทะลักจากเส้นเลือดแดงใหญ่บนคอ ชีวิตดับสูญบนเตียงของตนเอง