พยศรักเจ้าทะเลทราย

“มีอะไรสงสัย หรือไม่เข้าใจตรงไหนเชิญถามได้”
“ไม่มีค่ะ” หล่อนยังยืนตรงหน้าเชิด ทาซิมกวาดสายตามองหล่อนนิ่งนาน ร่างสูงเอามือไขว้หลังเดินสำรวจหล่อนรอบตัวราวกับเธอหมุนได้สามร้อยหกสิบองศาจนเรนุกานึกฉุน
“ฉันไปได้หรือยังคะผู้พัน?”
“ยัง!” เสียงทรงอำนาจตอบกลับ
“เพราะฉันมีเรื่องคาใจที่จะต้องถามเธอสองสามเรื่อง?”
“ได้ค่ะ เชิญผู้พันถามฉันมาได้เลย!” เรนุกาตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น หล่อนภาวนาอย่าให้เขาเอ่ยถึงเรื่องในวันนั้น แต่คำภาวนาของเธอไม่ได้ผล
“เช้าวันนั้นทำไมเธอถึงไม่ยอมปลุกฉัน ก่อนที่เธอจะกลับ”
“ฉันว่าผู้พันควรจะถามแต่ในเรื่องที่มันเกี่ยวกับงานของฉันนะคะ”
“ทำไมเธอถึงย่องกลับออกไปแต่เช้าอย่างนั้น รู้ไหม? ว่ามันเป็นการกระทำของคนที่ไม่มีมารยาท” สายตาพญาเหยี่ยวของคนมารยาทดีกวาดมองร่างบางอีกครั้ง
“ฉันนอนกรนหรือว่าแย่งผ้าห่มเธอ เธอถึงต้องย่องหนีฉันไปอย่างนั้น ตอบมาให้ฉันหาย
ข้องใจหน่อยสิ แม่มะลิ” ร่างสูงยังมองหล่อนอย่างรอคำตอบ
“ฉันว่าผู้พันไม่ควรเอาเรื่องของคืนวันนั้นมาพูดนะคะ”
“ทำไมฉันจะพูดไม่ได้ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่จะแอบย่องกลับไปหลังจากที่มีอะไรกับฉันแล้วเหมือนอย่างที่เธอทำ”
“ผู้พัน!” คราวนี้เรนุกาขึ้นเสียงบ้าง
“ฉันว่าผู้พันไม่ควรจะพูดถึงเรื่องของคืนนั้นอีกแล้ว” หล่อนทวนคำซ้ำ
“ทำไมฉันจะพูดถึงมันไม่ได้” ทาซิมก็ถามซ้ำเช่นกัน
“เพราะมันไม่ใช่วิสัยของสุภาพบุรุษ ผู้พันรู้จักสำนวนกินในที่ลับไขในที่แจ้งไหมคะ?” หล่อนสบสายตาอันคมกริบของผู้พันรูปหล่อ
“สุภาพบุรุษเขาไม่เอาเรื่องที่ตัวเองไปเที่ยวนอนกับใครต่อใครมาประจานหรอกค่ะ”
“ฉันไม่ได้เที่ยวนอนกับใครต่อใคร”
“ผู้พันกำลังจะบอกว่าผู้พันตั้งใจที่ให้มันเกิดขึ้น อย่างนั้นหรือคะ”
“ใช่! ฉันตั้งใจทำเธอเองก็รู้” วาจาลดเลี้ยวมีความนัย ทำให้เรนุการ้อนซู่ไปทั้งตัวเมื่อคิดถึง
การตั้งใจทำของผู้พันหนุ่ม