บ่วงคล้องร้าย

'ติดเวลที่ผมของคุณผู้หญิงและส่งดอกไม้ให้คุณผู้ชายหลังจากดื่มไวน์แก้วแรก ระหว่างนั้นถ่ายคลิปวีดีโอด้วย'

แน่นอนว่านั่นจะเป็นอะไรไม่ได้นอกจากการขอแต่งงาน รัญชิดาทำงานที่นี่พบเจอเหตุการณ์เช่นนี้นับครั้งไม่ถ้วน และทุกครั้งเธอก็ซาบซึ้งปลื้มปริ่มไปกับพวกเขาด้วย

แต่แล้วเท้าทั้งสองข้างก็หนักอึ้งจนก้าวไม่ออกเมื่อพบว่าลูกค้าที่ต้องดูแลในคืนนี้คือ 'ชัชชน' พ่อของลูกเธอ

รัญชิดาทำหน้าที่บริกรสาวได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง เธอมองคู่รักที่พูดคุยหยอกล้อระหว่างมื้ออาหารด้วยความขมขื่น ถึงแม้ว่าใบหน้าจะเรียบเฉยแต่ในใจกลับเจ็บระบมอย่างสาหัส

กริ๊ง!!

เสียงแก้วไวน์กระทบกันดึงสติของเธอให้กลับมาจดจ่ออยู่กับงาน รัญชิดาเตรียมเวลสำหรับเจ้าสาวและช่อดอกไม้ตามที่ลูกค้าต้องการ ทันทีที่แก้วไวน์ถูกวางลงเธอก็รีบเดินเข้าไปตามแผนงาน

"ขอโทษนะคะคุณผู้หญิง"

เธอกล่าวขอโทษก่อนจะติดเวลแบบกิ๊ฟที่พวงผมของลูกค้าสาว แล้วยื่นช่อดอกไม้ให้ชัชชนด้วยมือที่สั่นเทาเพราะไม่อาจระงับ พอเสร็จงานของตัวเองก็รีบถอยออกมายืนมองไกลๆ

"นี่มันอะไรกันคะคุณชัช"

ฝ่ายหญิงถามอย่างเอียงอายในขณะที่ฝ่ายชายค่อยๆคุกเข่าลงแล้วหยิบแหวนเพชรออกมายื่นให้ เหลี่ยมเพชรที่กระทบไฟส่องประกายล้อแสงไม่ต่างจากน้ำตาของคนที่กำลังมองอยู่เลย

"แต่งงานกันนะครับมิ้นท์"

ในขณะที่คู่รักกำลังขอแต่งงานกันอย่างหวานชื่นน้ำตาของรัญชิดากลับรินท่วมใจ คำพูดที่เขาสาดใส่ยังจารึกในความจำ

'คนเราต้องอยู่กับความเป็นจริงนะ ต้องรู้ว่าตัวเองคู่ควรกับอะไรจะได้ไม่ฝันเพ้อเจ้อ'

"นะครับ...แต่งงานกันนะ"

"ค่ะ...แต่งค่ะ"

ทันทีที่ฝ่ายหญิงตอบตกลงนักไวโอลินก็เดินเข้ามาบรรเลงเพลงคลาสสิคส่งเสริมให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยไอรัก ทั้งสองประคองกอดกันแนบแน่นใบหน้ามีรอยยิ้มยินดี ผิดกับคนมองอย่างรัญชิดาที่กำลังเจ็บจนแทบอยากจะหยุดหายใจ

ที่เธอร้องไห้ไม่ใช่อาลัยอาวรณ์ในตัวเขา เพียงแต่ความหลังกำลังกัดกินหัวใจเธอ และความทรมานมันก็มากขึ้นเป็นเท่าทวีเมื่อได้เห็นเขาอีกครั้ง ซึ่งรัญชิดาไม่รู้เลยว่าการพบเจอครั้งนี้เป็นความบังเอิญหรือจงใจ แต่ที่แน่ๆมันทำให้อดีตที่พยายามกลบฝังกลับมาทิ่มแทงเธออีกครั้ง