พี่ตะเลจะ(ไม่ให้)อภัยปะป๊าง่ายๆ หรอกนะ [Mpreg]

"พี่ตะเลม่ายเข้าใจเลย ทะไมหม่าม้าชอบมองรูปเค้าแล้วล้องไห้" ดวงตากลมโตฉายแววสับสน "แต่บางคั้งหม่าม้ามองรูปเค้าแล้วกะยิ้ม"

"หม่าม้ามีความสุขไง พี่ทะเลไม่เลยได้ยินเหรอครับ บางครั้งคนเราก็มีความสุขจนน้ำตาไหล"

"ม่ายเคย" เด็กน้อยส่ายหน้าตอบ "เพาะเวลาพี่ตะเลล้องไห้ เพาะพี่ตะเลเฉียจัย พี่ตะเลม่ายมีฟามฉุก พี่ตะเลถึงล้องไห้แงๆ"

"นั่นอาจจะเป็นเพราะพี่เลยังไม่โต"

"ฮึ พี่ตะเลม่ายเชื่อหลอก ว่าหม่าม้าล้องเพาะมีฟามฉุก หม่าม้าต้งเฉียจัยแน่ๆ เค้าต้องทำหม่าม้าเฉียใจ หม่าม้าถึงล้องไห้ พี่ตะเลม่ายชอบเค้า" เด็กน้อยทำหน้าฮึดฮัดไม่ชอบใจ จนคนเป็นแม่อย่างต้นหนาวหลุดยิ้มออกมากับท่าทางนั้นของลูกชาย

"แต่คนเราเกิดมายังไงก็ต้องมีเสียใจกันทั้งนั้นนี่ครับ ไม่เห็นแปลกเลย"

"ม่ายลู้ ยังงัยพี่ตะเลกะม่ายชอบเค้า"

"พี่ทะเลจะไม่ชอบเขาไม่ได้นะ เขาคือปะป๊าของพี่ทะเลนะ"

"ปะป๊าแล้วงัย อย่าให้พี่ตะเลเจอนะ พี่ตะเลจะ..."

"จะอะไรครับ"

"จะไม่ให้อะพัยเค้าง่ายๆ แน่ พี่ตะเลจะทำให้เค้าล้องไห้เหมินที่เค้าทำหม่าม้า" ฟังมาถึงตรงนี้ต้นน้ำทั้งอยากหัวเราะแล้วก็อยากร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

"จะทำยังไง หืม ตัวก็แค่นี้"

"ก็...จะเอาลองเท้าเค้าไปซ่อน แก้งปิดไฟตอนเข้าห้องน้ำ แก้กางเกงโชช้างน้อยให้เค้ากัว"

"เดี๋ยวๆ ไอ้อันหลังเนี่ยแน่ใจว่าเขาจะกลัว" ต้นหนาวหัวเราะออกมา

"ต้งกัวซี่ฮะ วันนั้นพี่ตะเลปายตะหลาดกะน้าฝนเห็นคนโชช้างน้อย คนวิ่งหนีเตมเลย"

"..........." ไอ้ฝนมันพาหลานไปเจออะไรมาเนี่ย

"เค้าต้งกลัวจนวิ่งหนีแน่ พี่ตะเลมั่นจัย"