รอยทางรักร้าว

เธอเปรียบดั่งนกปีกหักที่มีลูกน้อยต้องปกป้องดูแล เมื่ออดีตสามีที่เคยคิดว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันไปจนวันตายนั้นไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดฝัน ที่ผ่านมาเธอถูกหลอกให้เป็นเมียถูกต้อง(น้อย)เพื่อผลิตลูกให้กับเขาและเมียแต่ง หญิงสาวจึงต้องหอบหิ้วลูกรักระหกระเหเร่ร่อนรอนแรมไปยังถิ่นไกล เพียงเพื่อจะรักษาดวงใจดวงน้อยสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิตเอาไว้ให้ได้

.................
กวินเมื่อได้ยินเสียงของนิสา เขาก็หันมาเผชิญหน้า และเรียกเธอเสียงทุ้ม
"นิสา"
"พะ พี่วิน" นิสาตกใจตนตัวแข็งเป็นท่อนไม้ เมื่อเห็นชายหน้าตรงหน้า
"พี่มารับลูกและเธอกลับบ้าน" กวินบอกจุดประสงค์ สายตาเข้มที่จ้องหน้านิสานั้นหลบลงไปมองเด็กน้อยที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของแม่แก..
"พี่วินรู้ได้อย่างไร ว่าฉันอยู่นี่" นิสาถามเสียงสั่นเล็กน้อย เพราะเธอกลัวขึ้นมาจับใจ
"เรื่องนั้นไม่ต้องถาม ว่าพี่หาเธอเจอได้ยังไง พี่มารับเธอกลับ ไป ขึ้นรถ" กวินบอกเสียงนิ่งแต่แน่วแน่ เขาเดินไปหาเธออย่างช้าๆ
"ฉันไม่ไป และอย่าหวังว่า พี่วินจะเอาลูกไปจากฉันได้ ฉันไม่ยอม" นิสาเดินถอยหลัง มือสองข้างก็คอยประคองลูกไว้ลูกสาวไว้ ที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอ..
ซึ่งเธอยืนบังไม่ให้กวินได้มองลูกสาว เพราะเธอรู้ว่า สิ่งเดียวที่กวินต้องการคือลูกไม่ใช่เธอ..
"แม่ขา ลุงคนนี้ใครเหรอ" ขวัญข้าวที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังของแม่นั้น ได้โผหน้าออกมาดูคนที่หนูน้อยเรียกลุง..
"ข้าว มาหาป๊าป๋าสิลูก นี่ป๊าป๋าไง ข้าวจำป๊าป๋าไม่ได้เหรอลูก" กวินยิ้มและเดินเข้าไปหาลูกสาว ที่ตอนนี้โตขึ้นมากและพูดชัดเจนขึ้น
"แม่ ลุงคนนี้เป็นพ่อของน้องข้าวเหรอ" เด็กน้อยขวัญข้าวยังคงยืนหลบอยู่ด้านหลังของแม่
นิสาก้มมองลูกสาว และย่อตัวนั่งตรงหน้าแก และบอกแกเสียงเบาว่า
"ข้าว ฟังแม่นะลูก ลุงคนนี้ชื่อกวิน เขาเป็น" แต่เธอไม่ทันได้พูด กวินก็พูดแทรกขึ้นว่า
"ขวัญข้าวจำป๊าป๋าไม่ได้จริงๆ เหรอลูก" กวินก็เดินเข้าไปหา และกำลังจะนั่งคุกเข่าตรงหน้าลูก
แต่เด็กน้อยขวัญข้าวกลับถอยไปยืนอยู่ด้านหลังแม่เหมือนเดิม และถามแม่ว่า
"แม่ค่ะ"
"หวัดดีป๊าป๋าสิข้าว ลุงคนนี้คือป๊าป๋าของลูกไง" นิสากอดลูกไว้และกระซิบบอกแกเสียงสั่น
ด้านขวัญข้าวมองหน้ากวิน และส่ายหน้าปฏิเสธเพราะเด็กน้อยไม่เคยรู้จักและจดจำอะไรได้เลยเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้..
"ฮือออ แม่โกหก ลุงคนนี้ไม่ใช่พ่อของน้องข้าว พ่อของน้องข้าวคือพ่อพีร์" ขวัญข้าวร้องไห้โฮ่ รู้สึกเกลียดแม่ที่บอกให้เธอเรียกคนอื่นว่าพ่อ ซึ่งเด็กน้อยทุบตีแม่และวิ่งออกไป
"ข้าว เดี๋ยวก่อนสิลูก ฟังแม่ก่อน" นิสาตกใจที่ลูกสาวแสดงอาการเกรี้ยวกราดทุบตีเธอ เธอจึงรีบลุกและจะเดินตามลูกไป..

..................
ฝากงานชิ้นแรกของนักเขียนนามตะเกียงเรียกเงินด้วยนะ