รักร้ายรัก

เธอไม่มีวันได้เป็น 'คนรัก' เป็นได้แค่คนที่เขาเก็บไว้ใน 'ความลับ'

"คุณไม่คิดจะบอกเหมยหน่อยเหรอคะ" เธอเลือกที่จะกลั้นใจถามในสิ่งที่ค้างคาใจอยู่ออกไป
เรียวปากร้อนชื้นที่เฝ้าพรมจูบชะงักทันควัน ปราพกหยัดตัวขึ้นเล็กน้อย เท้าฝ่ามือลงกับฟูกนุ่ม สายตาสบประสานคนกับคนใต้ร่าง เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถาม
"เหมยหมายถึง?"
"เรื่องที่คุณไฟกำลังจะหมั้น..." พูดออกไปแล้วก็ขื่นขมในอก ขมปร่าไปทั่วลำคอ
"เหมยรู้เรื่องนี้?"
"แล้วเหมยรู้ไม่ได้เหรอคะ"
อารมณ์น้อยใจตีตื้นขึ้นมาเต็มอก หยาดน้ำตาคลอเบ้าอย่างกลั้นไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เธอเจอกับมิรันตี เธอจะไม่มีวันรู้เลยว่าคนที่นอนกกกอดเธออยู่ทุกคืนกำลังจะกลายเป็นคู่หมั้นของคนอื่น...
ปราพกยิ้มออกมาบางเบา สบตากับแววตาไหวระริก เขาไล้ข้อนิ้วไปทั่วดวงหน้างาม เกลี่ยปอยผมที่คลอเคลียข้างแก้มออก
"เหมยอยู่กับผมมานานแค่ไหนแล้ว?"
ฟังดูคล้ายเป็นคำถาม แต่มนรดากลับรู้สึกว่าจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ต้องการคำตอบ
"คุณไฟ..."
"อะไรที่ผมบอกเหมย แสดงว่าเหมยควรรู้ไว้ แต่อะไรที่ผมไม่ได้บอก นั่นก็หมายความว่าเหมยไม่จำเป็นต้องรู้"
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ไม่ได้หยาบกระด้าง แต่ก็ไม่ได้ชวนให้รู้สึกอบอุ่น วูบหนึ่งที่มนรดารู้สึกว่าน้ำเสียงของเขาเฉยชาพอ ๆ กับแววตาที่มองมา
คล้ายกับเข็มนับพันเล่มเสียดแทงเข้าไปในหัวใจยามเขาเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้ง
"รู้...เท่าที่ผมอยากให้รู้ก็พอครับคนดี"