คชาปณิธาน

“อย่าเกร็งสิ”
“พังดอกรักรู้ว่ากลัว มันจะไม่ย่ำเท้าถ้าคนบนหลังเกร็ง”

“ขะ...ขอโทษครับ” ญี่เสียงสั่นนิด ๆ พยายามหายใจเข้าออกลึก ๆ
แต่ยิ่งพยายามไม่คิด ก็ยิ่งรู้สึก

มือของเหนือที่วางบนเอวของญี่ น้ำเสียงทุ้ม ๆ ที่กระซิบอยู่ใกล้หู
และความอบอุ่นจากแผ่นอกที่แนบอยู่แน่นอนชิดหลังแบบนี้

โอ๊ยยยยยยย!!! ‘นี่มันฟินเกินไปแล้วนะเว้ยยยย!!!’

“จับตรงนี้ไว้” เหนือจับมือของญี่ไปวางไว้ที่สายรั้งตรงกลาง
“แล้วโน้มตัวไปข้างหน้าอีกนิด ใช่ แบบนั้นแหละ”

“เก่งกว่าที่คิดนะ” เสียงกระซิบชมทำเอาญี่หน้าแดงหนักกว่าเดิม

พังดอกรักเริ่มก้าวช้า ๆ พญาช้างสาวเดินเนิบ ๆ อย่างอ่อนโยนพาเจ้าของและแขกพิเศษของเขาเคลื่อนไปท่ามกลางแสงแดดอ่อน ๆ โดยมีเจ้าพรายน้อบขุนพลเดินไม่ห่างพังดอกรักด้วย ทั้งคู่ผ่านลานปางที่เงียบสงบ ลมเย็นพัดปลิวชายเสื้อ ทิวเขาตรงหน้าคล้ายละลายกลายเป็นฉากหลังของภาพนิ่งอันสมบูรณ์แบบ

และในจังหวะหนึ่ง เหนือก็ก้มลงกระซิบใกล้ ๆ หู เสียงทุ้มต่ำเบาแทบจะเป็นเสียงลมหายใจ

“ญี่รู้ไหม?”

“นี่เป็นครั้งแรกเลยนะ ที่เหนือยอมให้ใครขึ้นหลังพังดอกรัก” อร้ายยยย!!!!!