วิลัยลับแล

เขียนโดย หอมเงิน - เมอิจัง



หม่อมหลวงประสงค์ พิทักษ์วัชรวงค์ บุตชายของหม่อมราชวงค์พิสัย จบด้านภาณิชย์จากฝรั่งเศษชีวิตของเขากำลังจะไปได้ดีที่เมืองนอก จำต้องลาออกกลับบ้านเกิดเพื่อมาตามหา 'เดชา' น้องชายที่หายตัวไปแรมเดือนในพงไพรอาถรรพ์ที่แม้แต่ทางการก็สั่งห้ามผู้คนยุ่งเกี่ยว เพราะป่านี้ไม่ได้อาถรรพ์เพียงชื่อ แม้แต่แสงสุริยาก็สาดส่องไม่ถึงพื้นดิน พงพนามืดทึบซุกซ่อนอสุรกายและเหล่าผีร้ายไว้มากมาย ผู้ใดย่างกายเข้าไปแล้วไม่มีวันได้หวนกลับออกมา ในขณะที่สิ้นไร้หนทาง เหล่าคณะเดินทางของประสงค์ได้พานพบกับ 'ทองเกื้อ' พรานป่าลึกลับที่สามารถฆ่าสมิงด้วยมือเปล่า...

ประสงค์เห็นกับตาว่าเขาควักหัวใจของเสือสมิงออกมากินอย่างสยดสยอง...

-------------

"พรานจันทร์ ไม่เรียกหล่อนขึ้นห้างหรือ" หมอเอกชัยชี้ลงไปยังหญิงสาวชาวบ้านที่กำลังยืนนิ่งข้างล่าง เมื่อเขาโผล่หน้าออกไปดู ใบหน้าสวยพลันแหงนขึ้นจ้องมองมายังเขา เพียงเสี้ยววินาทีที่สายตาสบประสาน หมอเอกชัยรับรู้ได้ว่าหล่อนช่างคุ้นตายิ่งนัก

"พี่ชายจ๋า น้องขอขึ้นไปด้วยได้ไหมจ๊ะ" เสียงหวานใสเอื้อนเอ่ยขึ้น เทิดศักดิ์ขนลุกซู่รีบคว้าคอเสื้อหมอเอกชัยดึงกลับเข้ามา

"เป็นบ้าหรือไงวะ" เขากระซิบเสียงเข้ม แม้เทิดศักดิ์จะนิยมชมชอบสาวสวย แต่เขาก็มีสติมากพอที่จะรู้ว่าสาวชาวข้างล่างนี้ไม่น่าจะใช่คน

"แต่หล่อนน่าสงสาร"

หมอเอกชัยขมวดคิ้วแย้ง เทิดศักดิ์ได้ยินดังนั้นจึงชี้หน้ากำชับเสียงเข้ม

"หุบปากเสียหมอ ถ้ายังไม่อยากตาย ลืมที่พรานพูดแล้วหรือ" เขาหันไปหาสองพรานที่จับปืนในมือมั่นพร้อมตั้งท่าจะยิ่งหญิงสาวชาวบ้านข้างล่าง มิวายพรานจันทร์ยังหันมามองพวกเขาทั้งสองก่อนจะยกมือขึ้นจรดริมฝีปาก บ่งบอกว่าให้เบาเสียงลง แต่เมื่อเขาเห็นทีท่าของหมอเอกชัยซึ่งดูร้อนรุ่มผิดปกติ คิ้วหนามีหงอกขาวขึ้นแซมขมวดเข้าหากันหันไปมองพรานมีข้าง ๆ

"เอาไปแขวนคอไว้เสีย"

พรานมียื่นตะกรุตเก่า ๆ ที่มีเพียงเชือกป่านแขวนเป็นบ่วง ทั้งสองรับมาประนมมือไหว้เหนือหัวก่อนจะสวมลงบนคอ ราวกับมีน้ำอุ่นชโลมศีรษะ เทิดศักดิ์มองลงไปข้างล่างอีกครั้ง ครานี้กลับต้องเบิกตากว้างเมื่อหญิงงามที่ตนเจอแปรเปลี่ยนเป็นตัวประหลาดแทน

รูปร่างคล้ายมนุษย์ แต่กลับมีกระดูกสันหลังโค้งจนผิดรูป ยืนหลังค่อม สองมือโก่งค้ำยันพื้นคล้ายยืนสี่ขา ผมเผ้ารุงรังหลุดเป็นหย่อม นุ่งผ้าซิ่นเก่า ๆ เสื้อคอกระเช้าขาด ๆ ตาสีแดงก่ำมีไฟสีแดงส่องออกมา พร้อมกลิ่นเหม็นลอยคลุ้งไปทั่ว ด้วยความมืดจึงไม่เห็นหน้าตาที่ชัดเจน ได้ยินเพียงเสียงหวานของผู้หญิงดังออกมาจากปากไม่ขาดสายว่า

"พี่ชายจ๋า พี่ชายจ๋า"

ประสงค์จ้องมองสิ่งที่อยู่ข้างล่างอย่างฉงนใจ คราแรกเห็นเป็นหญิงงามท่านหนึ่ง เมื่อเพ่งตามองดี ๆ รูปลักษณ์กลับแปรเปลี่ยนเป็นบางสิ่งบางอย่างที่ไม่เหมือนคน ผู้การประทีปที่อยู่บนห้างฝั่งตรงข้ามเองก็เช่นกัน เขาเห็นตั้งแต่วินาทีแรกว่าอะไรอยู่ข้างล่าง

"สมิงดำ" พรานแดงเอ่ยขึ้น ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจ



เป็นนิยายวายที่เน้นเนื้อเรื่องเป็นหลัก ฝากติดตามด้วยนะคะ
ตอนพิเศษจะอัพเดททีหลังนะคะ

ซื้อบนเว็บถูกกว่านะคะ