สัญญาว่าจะ(ไม่)รัก

คีรินไม่ได้นอนมาหลายคืนแล้ว เขาแทบไม่มีสมาธิกับอะไรทั้งนั้น ทุกอย่างในหัวเขามีแต่ภาพของมุกดา
ตอนที่เธอเดินออกจากโรงพยาบาลไปกับไอ้วายุ
ตอนที่เธอเลือกคนอื่น... แทนที่จะเลือกเขา
โคตรหงุดหงิด!ชะมัด
เขาขับรถมาจอดหน้าคอนโดของวายุทันทีที่รู้ที่อยู่จากลูกน้องของตัวเอง ดึกแค่ไหนเขาก็ไม่สน
เขาจะพาเมียของเขากลับไป!

ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงเคาะประตูดังสนั่นจนมุกดาที่กำลังจะเข้านอนสะดุ้ง วายุเดินออกมาจากห้องของตัวเอง ก่อนจะขมวดคิ้วแล้วเดินไปเปิดประตู
แต่ทันทีที่บานประตูเปิดออก ร่างสูงของคีรินก็พุ่งเข้ามาทันที
"ไอ้วายุ! มุกดาอยู่ไหน!"
"คุณคีย์?!" มุกดาที่เดินออกมาจากห้องตัวเองอุทานอย่างตกใจ
พอเห็นเธอในชุดเสื้อยืดตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นของวายุ เลือดของเขาก็เดือดพล่าน!
"นี่มันอะไรกัน!" คีรินคำราม
วายุยกมือกันเขาไว้ "ออกไปเถอะคีริน อย่าสร้างปัญหาเลย"
"กูไม่ได้มาคุยกับมึง!"
"คุณคีย์! พอเถอะ!" มุกดาตะโกนอย่างเหลืออด
เขาหันขวับไปมองเธอ แววตาเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
"เธออยู่ที่นี่... กับมัน?" เสียงของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์
มุกดากำมือแน่น "ฉันไม่ใช่คนของคุณอีกแล้ว! ฉันอยู่ที่ไหนก็เรื่องของฉัน!"
"ไม่ใช่คนของฉันงั้นเหรอ?" คีรินหัวเราะเยาะ แต่แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด "ได้... ฉันจะทำให้เธอจำเองว่าเธอเป็นของใคร!"
พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าไปกระชากแขนเธออย่างแรง
"กรี๊ด! คีริน! ปล่อยฉัน!"
วายุรีบพุ่งเข้ามาดึงตัวมุกดากลับ แต่คีรินผลักเขาออกจนเซไปชนกำแพง
"คีริน! อย่าทำบ้า ๆ นะ!" มุกดาพยายามดิ้น แต่เขาไม่ปล่อย
เขากระชากเธอเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงต่ำข้างหู "อยากอยู่กับมันนักใช่ไหม? งั้นฉันจะอยู่ที่นี่กับเธอด้วย!"
"คีริน!!!"
"ปล่อยเธอซะคีริน!"
วายุผลักคีรินออกเต็มแรง ทำให้ร่างสูงเซไปสองก้าว แต่มือของเขายังไม่ปล่อยจากแขนมุกดา
"อย่ามายุ่งวายุ! นี่เป็นเรื่องของฉันกับเมียของฉัน!"
"เมีย?!" วายุแค่นหัวเราะ "นายยังมีหน้ามาพูดว่าเธอเป็นเมีย ทั้ง ๆ ที่นายเป็นคนทำให้เธอเจ็บเองงั้นเหรอ?"
"ฉันไม่ยอมให้นายพาเธอไปไหนทั้งนั้น!"
สิ้นคำ วายุก็พุ่งเข้าชกเข้าที่หน้าเขาเต็มแรง!
ผัวะ!
คีรินหน้าหันไปตามแรงหมัด เลือดซึมที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะใช้หลังมือเช็ดออกช้า ๆ แล้วหันกลับมามองวายุด้วยสายตาเดือดดาล
"หึ... แค่นี้คิดว่าจะหยุดฉันได้เหรอ?"
พูดจบ คีรินก็ซัดหมัดสวนกลับทันที!
ผัวะ!
วายุเสียหลักถอยหลังไปชนกำแพง แต่มือของเขากำหมัดแน่น ก่อนจะพุ่งเข้าหาคีรินอีกครั้ง
"หยุดนะ! พวกคุณอย่าทะเลาะกัน!" มุกดากรีดร้อง พยายามแทรกกลาง แต่ไม่มีใครฟัง
เสียงหมัดกระแทกเข้ากับเนื้อดังสนั่นไปทั่วห้อง หมัดต่อหมัด ไม่มีใครยอมใคร