ใต้เงารัก (ภคพร)

ทั้งสองมาหยุดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่...ที่ตอนนี้กำลังออกดอก
กลีบสีชมพูซีด ๆ ร่วงหล่นลงมาช้า ๆ กับสายลมเย็นอ่อนปลายฝนต้นหนาว
เหนือเงยหน้ามองฟ้า
แล้วหลับตาช้า ๆ
"ที่นี่ยังเหมือนเดิมเลยนะครับ"
"แต่ความรู้สึกเราโตขึ้นทุกปี" ครูภูผาพูดเสียงนุ่ม
"และทุกปีก็ยิ่งแน่ใจว่าเรารักกันมากขึ้น"
เหนือหันกลับมา ก่อนจะสบตากับครูภูผา
ลมพัดเบา ๆ กลีบดอกไม้ปลิวล้อมรอบพวกเขาอย่างเงียบงาม
ครูภูผาเอื้อมมือแตะแก้มเหนือแผ่วเบา
"สุขสันต์วันครบรอบนะครับ คนดีของครู"
ไม่ต้องมีคำพูดใดต่อจากนั้น
ริมฝีปากของทั้งสองแตะกันเบา ๆ
ใต้ต้นไม้ต้นเดิม
ท่ามกลางสายลมและกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่นช้า ๆ
...จูบที่อ่อนโยนและมั่นคง
เหมือนคำสัญญาเงียบ ๆ ว่าจะอยู่เคียงข้างกันไปอีกหลายปี
ไม่ว่าโลกจะใจร้าย หรือใจดีแค่ไหนก็ตาม
หลังจากจูบหวานใต้ต้นไม้ใหญ่
เหนือยังคงยิ้มเขิน ๆ
แต่ก่อนจะทันได้พูดอะไร ครูภูผาก็ล้วงบางอย่างออกมาจากกระเป๋าย่ามผ้าทอมือที่สะพายมา
"นี่อะไรครับ?" เหนือถาม ตาโตนิด ๆ
ภูผาไม่ได้ตอบ แต่ยื่นกล่องเล็ก ๆ ห่อด้วยผ้าฝ้ายสีฟ้าอ่อนให้เขา
"เปิดดูสิ"
เหนือรับกล่องนั้นมาอย่างเบามือ คลี่ผ้าออกช้า ๆ
ข้างในคือสมุดปกผ้าทอเล่มเล็ก ขนาดกะทัดรัด
ปกหน้าถูกเย็บด้วยไหมเป็นคำว่า "วันแรกของเรา"
เมื่อเปิดออก หน้าแรกคือรูปวาดเส้นดินสอเรียบง่าย
เป็นภาพของเขา...ในวันที่ถือขันน้ำยื่นให้ครูภูผา
"ครูวาดเองเหรอครับ?"
"อืม...ก็พยายามวาดจากความทรงจำ"
ครูยิ้มเขิน ๆ "มันอาจจะไม่สวยมาก แต่ก็เต็มใจวาดทุกภาพเลยนะ"
เหนือพลิกไปเรื่อย ๆ
มีภาพเขาตอนขี่รถมอเตอร์ไซค์มาส่งครูที่โรงเรียน