หวนคืนย้อนมา ข้าไม่ปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านอีก ภาคปฐมบท

นางเม้มปากแน่น สองมือกำชายอาภรณ์จนปลายนิ้วซีดเผือด

"ท...ท่านไม่เคยรักข้าบ้างเลยหรือ?" เสียงนางแผ่ว ดวงตาแดงก่ำสั่นระริก ราวกับความหวังสุดท้ายในใจถูกบีบให้แหลกสลาย

เขากับนางรู้จักกันมาตั้งแต่เล็กเพราะมารดาทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกัน เขากับนางเติบโตมาด้วยกัน ทั้งสองมีครูบาอาจารย์ที่ร่ำเรียนศาสตร์หลายอย่างด้วยกัน นับว่าเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องที่ดีกันเสมอ ทั้งคู่ร่วมแบ่งปันเสียงหัวเราะในวัยเยาว์ เขาเคยเอ็นดู เคยปกป้อง แต่เมื่อวันหนึ่ง ทุกสิ่งกลับเปลี่ยนไปดั่งพายุพัดโหมบ้านเรือนพังพินาศ ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น จนต้องแต่งงานกัน ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป...

พี่ชายที่เคยโอบกอดนางไว้ยามร้องไห้ เคยยื่นมือให้ยามสะดุดล้ม เคยเป็นดั่งเสาหลักหนึ่งเดียวในโลกของนาง บัดนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่แม้แต่จะเหลียวมองกัน

"ไม่ ไม่เคยรัก และต่อไป...ก็จะไม่มีวันรัก" เขากล่าวอย่างเด็ดขาด ดั่งคมกระบี่เฉือนใจจนแหลกสลาย นางสะอื้นในลำคอ พยายามยิ้มออก แต่รอยยิ้มนั้นกลับบิดเบี้ยว น่าสงสารเกินกว่าจะมอง น้ำตาไหลเงียบลงข้างแก้ม

"ข้าเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ..." เสียงนางเบาราวสายลมพัดผ่านกลีบดอกไม้ในฤดูเหมันต์ ดวงตาที่เคยเปล่งประกายกลับมืดมัวลง สะท้อนเพียงความเย็นชากลับไปยังเขาจนแม้แต่เขาเองยังต้องชะงักไปชั่วขณะ

ร่างเล็กบางของหานซูซินก้าวฉับเข้าไปใกล้เวินเวินที่กำลังโดนโบย เสียงไม้กระทบเนื้อยังดังก้องอยู่ในหูนางไม่หยุด

"หยุด! ข้าบอกให้หยุด!"

เสียงนางสั่นสะท้าน ทั้งสิ้นหวังทั้งเจ็บปวด บ่าวชายที่ลงมือถึงกับชะงัก มือค้างอยู่กลางอากาศ แต่เมื่อสบตาคมกริบของซื่อจื่อหนุ่ม เขากลับไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยมือลง

ปัก!

ไม้ฟาดลงบนแผ่นหลังเวินเวินอีกครั้ง เสียงกรีดร้องของสาวใช้ดังกระแทกหัวใจหานซูซินอย่างแรงทันใดนั้น หานซูซินทรุดตัวลง ใช้สองแขนโอบกอดเวินเวินเอาไว้แน่น

ปัก!

ไม้ถัดไปตีลงบนแผ่นหลังของนางแทน เลือดซึมผ่านเนื้อผ้า ความเจ็บปวดแล่นวาบทั่วร่าง แต่หญิงสาวไม่เปล่งเสียงใด ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาเบิกกว้างน้ำตาคลอ

เวินเวินร้องไห้ลั่น "ฮูหยินน้อย! ไม่! อย่า! หยุดโบยเถิดเจ้าค่ะ!"

ร่างบางของหานซูซินสั่นระริกดั่งต้นหลิวกลางลมหนาว กลับไม่กล่าวแม้สักคำ นางแบกรับความเจ็บไว้ทั้งหมด เพราะเขา...ผู้เป็นสามีของนาง....นางยอมให้แผ่นหลังแสนบางต้องรับการโบย มิใช่เพราะหวังจะเป็นนางเอกผู้เสียสละ แต่เพราะใจของนาง...เจ็บยิ่งกว่าร่างที่โดนไม้เสียอีก

เขาลงโทษนางเช่นนี้ เพียงเพื่อปกป้องสตรีอีกคน

หัวใจของนางราวถูกฉีกออกทั้งเป็น...ไม้ถัดไปกำลังจะฟาดลงบนแผ่นหลังของหานซูซินอีกครั้ง ทว่าในเสี้ยววินาทีนั้น มือแกร่งของผู้เป็นนายใหญ่กลับคว้าไม้ไว้ได้ทันก่อนที่มันจะกระทบเนื้อบางของนางอีกหน น้ำหนักของฝ่ามือที่ยึดจับนั้นหนักแน่นจนปลายไม้สั่นสะท้าน ราวจะสั่งให้ความโหดร้ายหยุดลงตรงนั้น

"ซื่อจื่อ!" บ่าวชายที่กำลังลงโทษถึงกับสะดุ้งเฮือก ก่อนคุกเข่าลงแทบเท้าเขาอย่างหวาดหวั่น

"วันนี้พอแค่นี้" เขาเอ่ยเสียงเรียบ ไม่มีแม้ถ้อยคำปลอบโยน ไม่แม้แต่สายตาหันกลับมามองหญิงสาวผู้แบกรับความเจ็บแทนบ่าวตนเอง

หานซูซินทรุดฮวบลงกับพื้น ฟื้นเย็นเฉียบตัดผิวจนเจ็บร้าวไปทั้งร่าง แต่นางฝืนประคองตัวลุกขึ้นคุกเข่าช้า ๆ แขนขาสั่นเทา มือกุมอกแน่นราวจะประคองหัวใจที่แตกสลายไม่ให้หลุดร่วง แล้วก้มคำนับเขาอย่างนอบน้อม

"ขอบคุณซื่อจื่อที่เมตตา..."

น้ำเสียงของนางอ่อนระโหย เสียงเรียกที่เคยเต็มไปด้วยความรักและความใกล้ชิด บัดนี้กลายเป็นถ้อยคำที่ห่างเหินยิ่งกว่าใครอื่น ริมฝีปากที่เคยเรียกเขาว่า 'ท่านพี่' ด้วยความอ่อนหวาน บัดนี้เปลี่ยนเป็นคำเรียกแบบพิธีการ ราวคนแปลกหน้าที่ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะใช้ความทรงจำร่วมกัน
อวี้เหวินหลงขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว สีหน้าเขานิ่งเฉย ทว่าความรู้สึกบางอย่างกลับแล่นวูบขึ้นในอก ความว่างเปล่า ความรำคาญ หรือว่า...ความเสียใจ? เขาไม่แน่ใจนัก รู้เพียงว่าคำพูดของนางหลงเหลือร่องรอยบางอย่างไว้ในใจเขาอย่างประหลาด

_______________________

หานซูซิน หญิงสาวที่เผชิญหน้ากับความรัก ที่นางยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เคียงคู่กับชายที่นางรัก แต่ความรักครั้งนี้ ยิ่งเหมือนผลักเขาให้ห่างออกไปไกลแสนไกล
หนึ่งคนทุ่มเทพยายามส่วนอีกคนกลับผลักไสให้ห่างไกล แม้กระทั่งต้องไปรบแดนไกลเขาก็ยินดีอาสาเพื่อไปเสี่ยงชีวิต เพื่อให้ได้ห่างนางอีกหน่อย หญิงสาวรอแล้วรอเล่า ทุ่มเทดูแลเรือนหลังของเขา จนในที่สุดเขาก็กลับมากลับมาพร้อมสตรีในดวงใจของเขา
ชายหนุ่มกรีดใจของหญิงสาวทีละแผลอย่างเลือดเย็น จนในที่สุดความสัมพันธ์ในชาติแรกก็ขาดสะบั้นลง นางสูญสิ้นทุกอย่าง ไม่เหลือแม้กระทั่งลมหายใจ
หานซูซินตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางย้อนกลับมาในช่วงเวลาที่ยังไม่แต่งงานกับเขา ชีวิตที่ผิดหลาดทั้งหลายยังไม่เกิดขึ้น เกิดมาชาตินี้นางอยากจะเริ่มทุกอย่างใหม่ และพอกันเสียที!

หวนคืนย้อนมา ข้าไม่ปรารถนาจะเป็นภรรยาท่านอีกแล้ว