เพรียกรักจากใจ

"สายฤทัย" แอบรักเพื่อนสนิทอย่าง "พลาธิป" มาโดยตลอด
แต่เขากลับขอให้เธอเป็นแม่สื่อจนได้เป็นแฟนกับหญิงอื่น
จนถึงขั้นแต่งงานโดยมีหล่อนเป็นเพื่อนเจ้าสาว
ความรักของเธอคงต้องปิดฉากลงแล้ว...
.
.
.
"พวกนายก็คบกันนานดีนะ ตั้งแต่มอห้าจนเรียนจบปริญญาตรี ฉันเองก็อยากคบกับแฟนให้ได้นานที่สุดเหมือนกัน" อยากมีความรักเหมือนเขาบ้างแต่กลับไม่รู้สึกว่าได้รับเต็มอิ่ม ดวงตากลมเหม่อมองไปนอกร้าน ทำให้ไม่เห็นแววตาสั่นไหวของคนตัวสูง
"นั่นสิ...นานมากเลย" พึมพำเสียงเบา ก้มหน้ากินข้าวปิดบังความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ซ่อนให้มิดชิดเพื่อคนอื่นจะได้ไม่รู้
ว่าความจริงรักของเขามันจบลงนานแล้ว...เพียงแค่ยื้อเอาไว้เท่านั้น
"เอ่อ สาย ความจริงฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกแล้วก็ขอร้องเธอ" กินข้าวหมดแล้วจึงวางช้อนส้อมลง น้ำเสียงที่เอ่ยก็ค่อนข้างเครียด ทำให้เธอเริ่มไม่มั่นใจว่าตัวเองจะรับกับคำขอร้องไหวหรือเปล่า กลืนน้ำลายเหนียวลงคอตั้งใจฟังสิ่งที่อีกฝ่ายกำลังจะกล่าว
"ว่ามาสิ"
"ฉันกำลังจะแต่งงานกับชมนาดเดือนหน้า อยากให้เธอมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้หรือเปล่า" ไม่คาดฝันมาก่อนว่าจะได้ยินประโยคนี้ ร่างของเธอนิ่งแข็งคล้ายจะถูกสาปเป็นหินไปชั่วขณะ ริมฝีปากสั่นไหวจนต้องรีบกัดเอาไว้ กลัวว่าคนตรงหน้าจะสังเกตเห็นเสียก่อน
"แต่งงาน...ทำไมฉันไม่รู้มาก่อนเลยล่ะ ที่นายกลับมาบ้านเพราะเรื่องแต่งงานด้วยใช่ไหม" เดาเรื่องทุกอย่างได้ในทันที แล้วเจ้าตัวก็ไม่มีทีท่าว่าจะปิดบัง เพียงแค่แววตาของเขากลับหวาดหวั่นที่จะพูดถึงมัน กลับเจาะจงถามเรื่องการเป็นเพื่อนเจ้าสาวอย่างเดียว สายฤทัยก็ไม่อยากเซ้าซี้ถามให้มากความ
"ประมาณนั้นแหละ เธอจะมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวได้ใช่ไหม ฉันสนิทกับเธอตั้งแต่เด็กอยากให้เธออยู่ในวันสำคัญของฉันกับชมนาด ไม่ปฏิเสธนะ" นอกจากรวบรัดแล้วยังออกแนวบังคับอีกต่างหาก ร่างบางนึกขันกับความต้องการของเขาแล้วก็สงสารตัวเองผู้ไม่เคยสมหวังกับรัก
จากที่ไกลกันอยู่แล้ว ตอนนี้เรื่องของเราแทบไม่มีความเป็นไปได้เลย...
"นายขอขนาดนี้ ฉันจะปฏิเสธได้ยังไงล่ะ"
สุดท้ายก็จำต้องตอบรับ เธอไม่มีเหตุผลใดจะต้องปฏิเสธ อีกอย่างก็อยากไปแสดงความยินดีในวันสำคัญของชายหนุ่มเช่นเดียวกัน
"ขอบคุณครับ"
เพราะสำหรับเธอแล้ว ความสุขของพลาธิปสำคัญที่สุด...