ลายปักษ์

"แผ่นแป้งแข็ง ๆ ในมือของเด็กคนนั้น มันจะมีรสชาติยังไงกันนะ?"
นั่นคือสิ่งที่สตรีนางหนึ่งคิดขึ้นมาได้เมื่อได้มองไปยังแผ่นแป้งแข็ง ไ หนึ่งแผ่น เนื้อกายของนางสกปรกเปลอะเปื้อน ลำคอบางลอบกลืนน้ำลาย มือเล็กยกหยัดขึ้นปาดเช็ดน้ำลายออกจากปากเมื่อครั้งเห็นลูกเศรษฐีของตาเฒ่ากุ่ยถือกินเลียกินอยู่ไม่ไกล
แต่ถ้าทำอย่างนั้น ถังยวี้ฉือ คนนี้คงต้องถูกตาแก่คนนั้นทุบตีจนตาย แต่ก็ช่างมันเถอะ ปากท้องสำคัญกว่า หากเขาจะตีนาง นางจะไม่มีปัญญาวิ่งหนีเชียวหรือ?
"ฮึกฮึกฮึก พ่อ!!! ยัยหินงอกหินย้อยแย่งแผ่นแป้งเป่าเปาไปแล้ว" เด็กชายร้องไห้ดีดดิ้นอยู่บนพื้นมองแผ่นแป้งที่ถูกฉือฉือเลียกินหยามหน้าไม่ละอายต่อฟ้าดินต่อหน้าต่อตาเขา
"ไอ้เด็กโง่ แกเรียกใครว่าหินยอกหินย้อย ข้าคือยวี้ฉือ หินหยกล้ำค่าต่างหาก แบร่˜ เชิญแกแหกปากร้องไปเถอะไอ้โง่ ข้าไปแล้ว" ถังยวี้ฉือที่ไม่ยอมเป็นหินกรวดไร้ค่าแต่จะเป็นหินหยกล้ำค่าเพียงเท่านั้นแลบลิ้นปลิ้นตาก่อนสาวเท้าวิ่งหนีจากไปด้วยความเร่งรีบ
ด้านหลังของเจ้าตัวมีเสียงสบถด่าพร้อมไม้หลายท่อนที่ปลิวตามหลังมาติดติด ถังยวี้ฉือเกรงว่าคืนนี้คงไม่อาจกลับที่พักสุดแสนมั่งคั่งที่ทำจากเศษผ้าล้อมรอบทั้ง 4 ด้านของตนได้อีก
หญิงสาวสบถเสียงดังในใจลอบถ่มน้ำลายขึ้นฟ้า ดุด่าฟ้าดินแต่ไม่อาจเปล่งเสียงออกมาได้เพราะกลัวสวรรค์จะลงทัณฑ์
สวรรค์เฮงซวย ทำไมไม่ให้ข้าเกิดเป็นลูกหลานคนในกำแพงบ้างนะ? ชีวิตของข้าช่างยากเย็นยิ่งนัก

**************************************************************
เล่มเดียวจบค่ะ