สาบ...สมิง

ทันใดนั้นเอง ที่เสียงคำรามดังก้องจากระยะไกล ทิดแอมใจหายวาบ เหลียวไปมองอย่างหวาดผวา แล้วตะกุกตะกักออกไป เป็นเสียงสั่นๆว่า “มัน... มันยังตามเราอยู่อีกหรือ!”

“ไอ้ทิด... ฟังข้า...” พรานเริงคว้ามือของทิดแอมไว้แน่น แล้วจ้องหน้า ก่อนจะเผยอริมฝีปากขึ้นลงอย่างช้าๆ ปล่อยเสียงแหบแห้ง ให้หลุดลอดออกจากไรฟันว่า "ถ้าข้ากับพรานอินตาย...เอ็งต้องหาทาง กลับไปหมู่บ้านให้ได้.. กลับไป บอก กับ พวก เขา... เกี่ยวกับ สาเหตุ ที่หมู่บ้าน ของเราเผชิญอยู่... และที่ สำคัญ... เอ็งต้องหาคนที่เสกมันให้ได้...แล้วทำลายมันเสีย"

“แต่... แต่ฉันกลัว!” ทิดแอมพึมพำเสียงสั่นเครือ ชายหนุ่มก้มหน้ามองพื้นดิน เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะอธิบาย ออกไปเสียงแผ่วๆ "ฉันไม่รู้จะสู้มันยังไง! ถ้าพรานอินยังสู้ไม่ได้ แล้วฉันจะเอาอะไรไปสู้กับมันได้!”

“เอ็งต้องกล้า!” พรานเริงตะคอกกลับ แต่เป็นน้ำเสียงที่บังคับอยู่กลายๆ คล้ายออกคำสั่งไปในตัว พรานเริงผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง โครงศีรษะไปมา จ้องหน้าทิดแอม แล้วกล่าวขึ้น “ถ้าเอ็งไม่กล้า... ไม่งั้นชาวบ้านจะต้องตายกันหมดแน่! หรือว่าเอ็ง อยากให้ไอ้จ้อยกับเมียของมันตายฟรีหรือไง!”

ทิดแอมกัดฟันแน่น น้ำตาไหลพราก เหลียวมองหน้าพรานเริง พึมพำออกไปเสียงสั่นๆ “ฉัน... ฉันจะพยายาม! แต่พรานต้องไม่ตายนะ! ฉันจะพา พรานกลับหมู่บ้านให้ได้!”