หนี้รักเชลยใจ

หวันยิหวาต้องตกมาอยู่ในฐานะเชลยของอเนชาแบบจำใจ
สิ่งที่เธอมองเห็นจากเขามีเพียงความร้ายกาจ
หากอีกด้านหนึ่งที่เขาซุกซ่อนเอาไว้กลับมีแต่ความรักที่เต็มหัวใจ

.......................................................

“แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้ฉันไป ในเมื่อฉันเป็นเจ้าของไร่นี้นะ”
“เมีย! สั่งได้ไหม?”
“ได้ครับผม” อเนชาตอบรับด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น หน้าคมๆ นั้นฉีกยิ้มกว้างแทบจะถึงใบหูเลยทีเดียว
“งั้นฉันไปแล้วนะ”
หวันยิหวาถอนหายใจเฮือกก่อนจะค่อยๆ เอนกายลงนอนหันหลังให้เมื่อเห็นเขาเดินตรงไปทางประตู แต่แล้วต้องทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อคนที่ทำท่าว่าจะไปก็ยังไม่ไปสักที กลับมาร้องเรียกเธออยู่อีก
“รัก...รัก”
“อะไร” หญิงสาวขานรับด้วยความรำคาญ
“รัก...”
“เอ๊ะ เรียกทำไม” หญิงสาวพลิกกายกลับมามองเขาแล้วต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินประโยคถัดมาจากคนที่เธอเคยบอกว่าเขาป่าเถื่อนไร้หัวใจ
“ไม่ได้เรียก แต่บอกว่า...รัก”