แลไปข้างหน้า

ครูขยับตัวมายืนชิดหน้าต่าง ทอดสายตาแลกวาดไปทางซ้ายและขวาฝ่าฝอยฝนบางๆ ที่กระจายอยู่ในอากาศ
ครูรำพึงว่าที่นี่เป็นความเปลี่ยนแปลงอันหนึ่งที่ผูกติดกับชีวิตของครูทีเดียว
เมื่อหวนระลึกไปถึงสิ่งนี้ ครูก็เศร้าใจและความเศร้าใจก็ทับทวีขึ้น

เมื่อยังเยาว์วัย ครูเคยฝันว่าโตขึ้นครูคงจะได้ใช้ชีวิตผู้ใหญ่อย่างผาสุกในความห้อมล้อมของเครือญาติ
นั่นบ้านลุง โน่นบ้านป้า นี่บ้านอา แล้วครูก็จะมีลูก
แล้วลูกๆ ของพวกลูกลุงลูกป้าก็จะวิ่งเล่นกันเกรียวกราวในละแวกนั้น
แต่ครั้นแล้ว กาลเวลาได้มาเขย่าครูให้ตื่นจากฝันอันอภิรมย์

แสงสว่างจากไฟฟ้าตามบ้านเรือน ถนนหนทางอันเป็นระเบียบเรียบร้อย
ความคึกคักสวยงามของบ้านเรือนและการแต่งกายของผู้คน
ซึ่งเข้าแทนที่สีเขียวของใบไม้และสีสันนานาชนิดของลูกไม้
และชีวิตอันเรื่อยเฉื่อยง่ายๆ แต่ทว่าอบอุ่นด้วยความรักและเครือญาติ
และแช่มชื่นด้วยดวงหน้าซื่อที่เคยคุ้นกันมาแต่น้อยคุ้มใหญ่

แต่ครั้นแล้ว กาลเวลาได้มาเขย่าครูให้ตื่นจากฝันอันอภิรมย์
และครูก็ได้มองเห็นความจริงที่ไม่เหมือนกับภาพฝันสักนิดเดียว

โอ! กาลเวลาที่น่าเกรงขาม
กาลเวลาที่เปิดโปงอดีต
กาลเวลาที่กำความลึกลับของอนาคตและบางทีก็ชี้แนะอนาคต
กาลเวลาผู้เป็นมหาครู!