ซอโซ่ล่ามรัก (เล่ม 1)

"คิดจะมาเป็นแม่เลี้ยงของไร่พี่เหรอ ถึงได้หาพรรคหาพวก"
นัยน์ตาพราวระยับสบตาหญิงสาวตรงหน้า สื่อความหมายอย่างชัดเจน
"เปล่านี่คะ ไม่เคยคิดสักนิด"
คำตอบกับสีหน้าเฉยเมยทำให้สามสายโมโห
"แล้วมาทำไม มาบริหารเสน่ห์ มาอ่อย จะได้กลับไปอ่อยไอ้ฝรั่งนั่นให้อยู่หมัดใช่ไหม"
โสรญินทร์ถึงกับอ้าปากค้าง ฟังคำกล่าวหาของสามสายอย่างรับไม่ได้
"กับเดฟไม่ต้องอ่อย แค่นั้นก็อยู่หมัดอยู่แล้ว" สามสายกัดฟันแน่น
"เอากับข้าวคืนไป ไม่อยากกินของเหลือจากใคร"
"พี่ซอ!"
โสรญินทร์ร้องเรียกชื่อเขาอย่างเหลืออด
"ทำไม พูดแทงใจดำหรือไง รอแค่ไม่กี่ปี ทำไมใจร้อน อยากมีแฟนนักหรือไง"
"แปดปี ใครจะรอไหว ดูสิตัวเองผมหงอกไปกี่เส้นแล้ว"
"เออ! ที่หัวหงอกนี่ก็เพราะคิดถึงใครบางคน แต่คนนั้นกลับเอาผู้ชายอื่นมาอวด"
"ไม่ใช่แค่อวด จะแต่งเลยด้วย"
ไม่รู้อะไรทำให้โสรญินทร์ลืมความกลัว เอ่ยออกมาแบบนั้น
"เอาสิ! ถ้าแต่งพ่อจะจับฉุดปล้ำทำเมียก่อนงานแต่ง ดูสิไอ้ฝรั่งนั่นมันจะรับได้หรือเปล่า"
"ไอ้พี่ซอ ทำไมปากร้ายแบบนี้นะ"
"แล้วทำไมโซ่ใจร้ายกับพี่ก่อนล่ะ"
"โอ๊ย! กับข้าวเอาไว้นี่แหละ จะกินก็กิน ไม่กินก็เททิ้ง เบื่อผู้ชายนิสัยไม่ดี"
"ใครมันจะไปนิสัยดีเหมือนไอ้เดฟอะไรนั่นล่ะ จำไว้นะ ถ้าคิดแต่งกับมัน พี่จะฉุดโซ่ทำเมียแน่"
สามสายตะโกนลั่น
"โซ่ให้พ่อเอาปืนยิงหัวพี่ซอ"
"ตายก็ตาย ยังดีกว่าให้ไอ้เดฟนั่นได้โซ่เป็นเมีย พี่มองของพี่ตั้งนาน มันจะฉวยโอกาสง่ายๆ ไม่ได้"
โสรญินทร์ยืนหันหลัง หยุดนิ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงสั่นเครือ
"มองมานานเหรอ ไม่ใช่ตอนนั้นพี่ซอเป็นแฟนพี่ดี๋หรือไง แล้วที่โกรธโซ่ก็เพราะพี่ดี๋ โซ่ร้องเรียกพี่ซอก็ไม่ฟัง"
สามสายไม่คิดเลยว่าจะถูกตอกกลับแบบนี้ เสียงสั่นเครือของหญิงสาวบีบหัวใจเขาที่สุด ชายหนุ่มรีบวิ่งไปขวางหน้าโสรญินทร์เอาไว้ พยายามมองหน้าอีกฝ่าย แต่โสรญินทร์ไม่ให้ความร่วมมือ เธอเบือนหน้าหนีราวกับไม่อยากเห็นหน้าเขา ยิ่งทำให้สามสายปวดใจ
"ซะ...โซ่ ไม่ใช่แบบนั้นนะ"
เสียงขุ่นขลักไม่กี่วินาทีก่อนหายไปหมดสิ้น ตอนนี้หากไม่อยู่ในสายตาคนงาน สามสายอยากดึงหญิงสาวมากอดแล้วอธิบายเรื่องทั้งหมด