ฉันละ! เหนื่อยใจกับคนพวกนี้จริงๆ เล่ม2 (จบ)

ชีวิตพลิกผันตีลังกาม้วนหน้าม้วนหลังจากนั้นก็ต่อด้วยท่าหกสูง จะบ้าเรอะ!! ฉันกลายเป็นเด็กน้อยหลังจากอยู่บนแท่นประหาร พอตื่นขึ้นมาก็มีสามีเป็นจอมมารสาวหน้าหวาน ..ลักเด็ก กับเหล่าพรรคพวกที่ดูน่ากลัว


การเป็นจอมมารใช่ว่าจะสามารถทำได้ทุกอย่างตามใจคิด ต่อให้เป็นเรื่องที่ต้องการรู้แต่ไม่สามารถเข้าไปวุ่นวายได้ ..ทำได้เพียงแค่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ จอมมารตนอื่นเป็นอย่างไรฉันไม่รู้ แต่จอมมารที่เป็นสามีของฉัน กำลังนั่งส่องบานหน้าต่าง แอบมองความเป็นไปของลูกน้องใต้บัญชา ..ที่กำลังพูดคุยปรับความเข้าใจกัน

หลังจากแยกกัน มิซึริก็รีบกลับห้องพักของเธอทันที ..และในขณะเดียวกันนั้นเอง ผู้หลบหนีก็วิ่งตรงกลับเข้าห้องพักทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เหตุการณ์ตรงหน้าสร้างเสียงหัวเราะให้จอมมารไม่น้อย เธอมองดูภาพตรงหน้า.. แล้วบอกว่านั่นคือเด็กน้อยที่เธอเลี้ยงดูมากับมือ

มิซึริ ..เป็นทานูกิที่จอมมารรับมาดูแลหลังจากที่เธอขึ้นเป็นผู้นำตระกูล ตอนนั้นเธอยังเป็นทานูกิน้อยอายุห้าสิบปีอยู่เลย ถูกลอบฆ่ามานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งยังถูกใส่ร้ายป้ายสี แต่เพราะความเด็ดเดี่ยวและความใจสู้ จึงทำให้เธอมีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้

แคลร์ ..อดีตมนุษย์ผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกมนุษย์ด้วยกันทำร้ายจนถึงแก่ชีวิต แคลร์เป็นเด็กสาวร่าเริงที่กลายเป็นเสียงหัวเราะของปีศาจในปราสาท ภายนอกเธอเป็นอย่างนั้น แต่ใครจะรู้.. ว่าภายในจิตใจของเธอบอบช้ำเจียนตาย รอยยิ้มที่เธอสร้างขึ้นมา..คือเกราะป้องกันความรู้สึกชั้นแรก

เด็กๆ ที่ว่า ..เกิดขึ้นมาจากการเลี้ยงดูของจอมมารตนนี้

"เห่อ.. "

"เจ้าเป็นอะไรไป ก่อนหน้านั้นยังยิ้มแย้มอยู่เลย"

"เหมือนคุณกันหมดเลยสินะ ยังดีที่โคโค่กับเลลาเลียและเบอาร์รอดพ้นจากคุณ ..ไม่อย่างนั้น ได้มีคนซับซ้อนเพิ่มขึ้นแน่"

ฉันดีใจที่โคโค่กับเลลาเลียและเบอาร์ รอดพ้นจากการเลี้ยงดูของจอมมาร หลังจากนี้ฉันคงต้องพากระต่ายน้อยแรรี่ออกห่างจากเธอด้วย ..เพราะไม่อย่างนั้น ได้ติดโรคคนซับซ้อนจากคนเจ้าเล่ห์มาแน่นอน ฉันจะเลี้ยงดูแรรี่ด้วยตัวเอง จะฟูมฟักและมอบความรักให้เป็นอย่างดีเลย

"ภรรยาของข้า..ก็มีความซับซ้อนทางอารมณ์เหมือนกันสินะ ตอนนี้สีหน้าของเจ้าช่างดูน่ากลัวเหลือเกิน ..ราวกับคิดแผนการชั่วช้าอยู่ในหัว"

"ฉันไม่เหมือนคุณหรอกนะ!!!"

"..แสดงว่าข้าทำหน้าตาเช่นนี้อยู่ตลอดเลยสินะ"

"หึ! ไม่รู้ตัวเลยหรือไง"

ปีศาจหลายตนต่างหวาดกลัวสีหน้าโกรธเกรี้ยวของท่านจอมมาร โดยเฉพาะปีศาจเฝ้ายามตัวน้อยที่เป็นมิตรกับฉัน เจอหน้าจอมมารทีไร ตัวหดเหลือเท่าเม็ดถั่ว หวาดกลัวว่าชีวิตจะถูกสั่นคลอน..เพราะทำตัวสนิทสนมกับฉันเกินไป

"เอวา.. เจ้าอยากมีบ้างหรือไม่"

"มีอะไรคะ หน้าตาเคร่งเครียดแบบคุณน่ะเหรอ"

จู่ๆ เธอก็ถามขึ้นมา ความเคร่งเครียดน่ะ ฉันไม่อยากมีหรอก ขออยู่อย่างสุขสบายบ้างเถอะ

"ลูก"

"ห หืม!! ..ล ลูกเหรอคะ?"