เพียงเพราะข้าเป็นบุตรอนุ ถึงได้รับบทร้ายรึ เล่ม2 (เล่มจบ)

"คุณหนูผิดที่เกิดมาเป็นบุตรอนุ หากภพหน้ามีจริง คุณหนูท่านเกิดมาเป็นบุตรภรรยาเอกเถิดเจ้าค่ะ" แม่นมจินทรุดตัวคุกเข่าลงร้องไห้อยู่ข้างกายซีเยว่ไม่มี ภพหน้าไม่มีจริง ข้าผิดที่เป็นบุตรอนุเพียงเท่านี้รึ




เสียงฟ้าคำรามดังไปทั่วบริเวณกว้าง ภายในจวนตระกูลเว่ย บ่าวไพร่ต่างวิ่งกันวุ่นวายเพื่อจัดเก็บข้าวของหลบฝนเข้าด้านใน

แต่ที่ห้องเก็บฟืนทางด้านท้ายจวนมิได้รับรู้ความวุ่นวายนี้ ด้านในมีสตรีใบหน้างดงามกำลังเงยหน้ามองเม็ดฝนที่หลุดลอดเข้ามาตามช่องหลังคาที่เป็นรูโหว่

"หึ" นางส่งเสียงขึ้นจมูกออกมา เนื้อตัวที่มีเพียงเสื้อตัวบางสวมใส่อยู่ เมื่อมีพายุฝนและลมโหมเข้ามา นางก็อดที่จะงอตัวสั่นสะท้านไปด้วยความเหน็บหนาวไม่ได้

"คุณหนูรอง นายท่านให้บ่าวมาแจ้ง หากท่านสำนึกผิดได้เมื่อใด ค่อยปล่อยให้ท่านออกไปเจ้าค่ะ" แม่นมจินร้องบอกอยู่ด้านนอก

"เหตุใดข้าต้องสำนึก ในเมื่อท่านกับแม่ใหญ่ให้ข้ากระทำเช่นนี้"

"ถึงตอนนี้แล้ว ท่านยังจะปากแข็งอีกรึเจ้าคะ หากท่านไม่พึงใจในตัวคุณชายกู้จนถึงขั้นลอบนัดพบกัน ท่านจะถูกจับมาขังได้อย่างไร"

"หึหึ คำพูดเจ้าช่างน่าขันนัก แผนการทั้งหมดเจ้ากับแม่ใหญ่ก็เป็นผู้เตรียมการ ข้าเพียงเดินเข้าไปตกหลุมพรางของพวกเจ้าก็เท่านั้น ถึงตายคำผิดครั้งนี้ข้าก็ไม่ขอยอมรับ" ซีเยว่หัวเราะเยาะตนเอง ที่ช่างโง่เขลา เชื่อในคำพูดของคนพวกนั้น

"เช่นนั้น ท่านก็อยู่ในห้องเก็บฟืนไปจนตายเถิดเจ้าค่ะ" แม่นมจินกล่าวจบ ก็เดินฝ่าสายฝนกลับไปรายงานทันที

เว่ยซีเยว่ดวงตาหม่นแสงลง นางไม่คิดว่าคนที่เลี้ยงนางมาตั้งแต่เล็กจะทำกับนางเช่นนี้ได้ลงคอ นางเชื่อใจแม่นมจินและอู๋ซื่อมากเกินไป ไม่ว่าทั้งสองสั่งนางเช่นใด นางก็ล้วนไม่เคยปฏิเสธ

ในครั้งนี้ก็เช่นกัน อู๋ซื่อเรียกนางเข้าไปพูดคุย ทั้งปรับทุกข์ เรื่องที่ไม่อยากให้เว่ยหลิวชิงแต่งกับกู้หยาง ที่เป็นเพียงบุตรชายนายอำเภอเล็กๆ เท่านั้น

แต่ด้วยตระกูลกู้เคยช่วยเหลือตระกูลเว่ยไว้ ท่านผู้เฒ่าทั้งสองจึงทำสัญญาเรื่องที่จะให้บุตรหรือหลานคนใดคนหนึ่งแต่งงานด้วยกัน

ทางตระกูลกู้ ถือหนังสือเข้ามาทวงสัญญาเมื่อสามเดือนที่แล้ว โดยเลือกว่าต้องแต่งกับเว่ยหลิวชิงที่เป็นบุตรภรรยาเอกเท่านั้น

ด้วยคนตระกูลกู้ที่เดินทางมาพบเห็นใบหน้าของเว่ยหลิวชิงแล้ว จึงไม่อาจจะเปลี่ยนตัวเจ้าสาวได้ และดูเหมือนว่ากู้หยางจะพึงใจต่อเว่ยหลิวชิงไม่น้อย

ร้อนถึงอู๋ซื่อที่ต้องเรียกเว่ยซีเยว่มาพบในวันนี้

"อาเยว่ เจ้าก็รู้ว่าข้ากับพี่สาวของเจ้า ดีต่อเจ้ามากเพียงใด" นางจับมือของซีเยว่แน่น ดวงตาทั้งสองข้างมีน้ำตาเอ่อคลอ

"ข้ารู้ดีเจ้าค่ะ แม่ใหญ่อยากให้ข้าช่วยเหลือสิ่งใด โปรดแจ้งแก่ข้าเถิด" ซีเยว่อดเห็นใจอู๋ซื่อไม่ได้ ด้วยใบหน้าของนางก็ดูอิดโรยคล้ายไม่ได้นอนมาเสียหลายวัน

"พี่หญิงของเจ้าช่างอาภัพนัก นางมีคนรักของนางอยู่แล้ว เรื่องนี้เจ้าก็รู้ดี แต่ว่า..." นางเหลือบมองใบหน้าของซีเยว่แวบหนึ่ง เมื่อเอ่ยถึงชายคนรักของหลิวชิง

ด้วยรู้ว่าบุรุษที่นางเอ่ยถึง คือมู่เสวี่ย บุตรชายของเสนาบดีมู่ เจ้ากรมการคลัง ก่อนหน้านี้ มู่เสวี่ยแสดงออกอย่างชัดเจนว่าต้องการรับเว่ยซีเยว่เข้าไปเป็นอนุในจวน ซีเยว่เองก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของผู้ใหญ่

นางที่เป็นเพียงบุตรอนุไม่มีทางตอบรับหรือปฏิเสธอยู่แล้ว แต่เว่ยหลิวชิงเอ่ยบอกความในใจของนางที่มีต่อมู่เสวี่ยขึ้นมาเสียก่อน นางอู๋ซื่อจึงได้วางแผนดึงความสนใจของมู่เสวี่ยมาให้บุตรสาวของตนเอง

นับจากนั้น เมื่อพบมู่เสวี่ย ซีเยว่นางจะแสดงนิสัยร้ายกาจออกมา เพื่อให้เขาถอยหนี แล้วหันไปสนใจเว่ยหลิวชิงแทน และดูท่าจะเป็นไปตามแผนการที่อู๋ซื่อวางไว้ให้ซีเยว่ทำ

ทางตระกูลมู่เริ่มเข้ามาพูดคุยทาบทามหลิวชิง แต่ก็ถูกตระกูลกู้เข้ามาทวงคำสัญญาเสียก่อน

"อาเยว่ เจ้าอย่าได้คิดว่าข้าใจดำกับเจ้าเลย แต่พี่หญิงของเจ้าไม่อาจจะไปอยู่ที่เจียงซานได้ นาง...นางบอบบางเกินไป ทั้งยังขี้โรค ข้าจะทนเห็นนางใช้ชีวิตลำบากได้อย่างไร ฮึก..." อู๋ซื่อสะอื้นไห้ออกมาอย่างน่าเห็นใจ

"ท่านก็เลยอยากให้ข้าแต่งออกแทน ใช่หรือไม่" ดวงตาของซีเยว่หม่นแสงลง พร้อมทั้งมองไปที่หลิวชิงที่สะอื้นไห้อยู่ด้านข้างของอู๋ซื่อ

"..." หลิวชิงไม่ได้พูดอันใดออกมา นางเพียงแค่ส่งสายตาขอร้องมาที่ซีเยว่อยู่ตลอด

แล้วตัวนางไม่กลัวความลำบากหรืออย่างไร ถึงแม้จะเป็นบุตรอนุ ไม่ได้ใช้สิ่งของดีเช่นบุตรภรรยาเอก แต่ตัวนางก็ไม่ต้องทำงานหนัก หรือว่าเคยใช้ชีวิตลำบากมาก่อน

"มิใช่เช่นนั้น ข้าเพียงแต่...เพียงแต่" นางอู๋ซื่อด้วยรู้ดีว่าซีเยว่นางก็ฉลาดไม่น้อย จึงคิดคำพูดที่จะหว่านล้อมนางไม่ถูกไปชั่วขนาด

"..." ซีเยว่นิ่งเงียบเพื่อรอฟังสิ่งที่นางจะพูด

"บ่าวว่า เพียงแค่จัดฉากให้คุณชายกู้ลอบพบกับสตรีอื่นดีหรือไม่เจ้าคะ" แม่นมจินเอ่ยสอดขึ้นมา

"ใช่ ใช่แล้ว อาเยว่ เจ้าเพียงแค่ไปหลอกล่อสาวใช้สักคนมาที่เรือนพักของคนตระกูลกู้เรื่องอื่นข้าจะจัดการเอง" อู๋ซื่อร้องออกมาอย่างดีใจ

"..." ซีเยว่เม้มปากแน่นอย่างครุ่นคิด หากเพียงหลอกล่อสาวใช้มาก็คงไม่มีปัญหามากนัก เรื่องนี้ก็ไม่ว่านางจะต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงด้วย "เจ้าค่ะ" นางรับปากไปทันที

ทำให้ใบหน้าของอู๋ซื่อและหลิวชิงปรากฏรอยยิ้มที่พอใจออกมา

"ขอบใจเจ้ามาก น้องพี่" หลิวชิงบีบมือซีเยว่ไว้แน่น