คุณภวัต วัน ๆ เอาแต่ว่าเมีย

...คำสัญญาของคนรุ่นก่อน เหตุใดต้องให้คนรุ่นหลังมารับผิดชอบ แค่ผู้ใหญ่บ้านกระจอกๆ ให้เงินไปก็จบ เขาเป็นถึงทายาทผู้ร่วมกอบกู้นครเชียวนะ จะให้ไปแต่งงานกับลูกผู้ใหญ่บ้านไกลปืนเที่ยงแบบนั้นได้อย่างไร...

นิยายเรื่อง คุณภวัตวัน ๆ เอาแต่ว่าเมีย
"พ่อยังจะพูดเรื่องนี้อีกหรือครับ ผมบอกไปแล้ว ว่าจะ รับผิดชอบ ตามที่ต้องรับ ผมไม่ได้ปฏิเสธเสียหน่อย"
"แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ต้องการแค่การยอมรับแบบฝืนใจ"
ภควัชมองลูกชายอย่างเย็นชา "คิรันต์ไม่ใช่คนที่แกจะหยามเหยียดได้ตามใจ คำสัตย์ปฏิญาณของฉัน เป็นเกียรติของตระกูล และถ้าแกคิดจะทำให้มันแปดเปื้อน"
เขาเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย สายตาที่เคยอ่อนโยนเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่นกลับเฉียบคมจนน่าหวาด
"ฉันก็อาจต้องพิจารณาเสียใหม่ ว่าทายาทอัศวราชควรเป็นใคร"
ภวัตหันกลับมามองพ่อเต็มตา สีหน้าเปลี่ยนไปทันที
"หมายความว่าอย่างไรครับ?"
"พ่อก็หมายความตามนั้น" ภควัชพูดเนิบช้าแต่ชัดถ้อย
"หากแกปฏิเสธการแต่งงานนี้ พ่อก็จะถือว่าคำสัญญาเป็นสิ่งที่ทายาทแบบแกดูแคลน ฉันจะไม่มีวันยกทรัพย์สมบัติหรือฐานะใด ๆ ให้กับคนที่ไม่เคารพคำพูด ไม่เห็นค่าคนที่เคยช่วยชีวิตตระกูลเรา"
ภวัตนิ่งงัน
"แกคงไม่ลืมกระมัง ว่าฉันรักเกียรติยศมากแค่ไหน"
ภควัชยังคงพูดต่อ สีหน้าราบเรียบ
"และถ้าหากจำเป็นฉันก็ยินดีจะถ่ายทอดนามอัศวราชให้กับผู้ที่เคารพในเกียรติศักดิ์ แม้จะไม่ใช่ลูกในสายเลือด"
ภวัตกำมือแน่น
"พ่อจะยกให้เขา? ให้ไอ้เด็กนั่น?"
"หากเขาคู่ควรยิ่งกว่าแกก็คงใช่" ภควัชเอ่ยอย่างหนักแน่น ไม่หลบตา
"ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม หากเคารพคำสัตย์ รักษาเกียรติของตระกูล และมียึดมั่นคำสัตย์กว่าผู้ที่เอาแต่ปฏิเสธหน้าที่ เขาก็มีสิทธิ์!"
ภวัตลุกขึ้นทันที เสียงฝีเท้ากระทบพื้นไม้ดังกึกก้อง เขาจ้องบิดาด้วยแววตาเจ็บปวดปนโกรธขึ้ง
"ดีครับ! ถ้าคุณพ่อคิดแบบนั้น ก็เอาเลย!"
เขาพูดแค่นั้น แล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่หันกลับมา ทิ้งผู้เป็นพ่อไว้เบื้องหลัง



คำเตือนตัวโตๆ นะคะ !!!!!!

พระเอกธงแดงแบบหาเฉดไม่เจอ เลยคำว่าแปร๊ดไปอีกค่ะ !!!!