สามีคนนี้จะร้าย ทนไม่ไหวก็หย่าสิครับ

ตัวอย่างเนื้อหาบางส่วน

นิลคนางค์ได้แต่นั่งหายใจหอบถี่ ยกสองมือเล็กกอดตัวเองที่เนื้อตัวสั่นเทาเอาไว้แน่น จ้องมองเขาที่ทุบทำลายข้าวของของเธอราวกับคนบ้า มองด้วยความหวาดกลัวจนน้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับทำนบแตก
เขาทุบทำลายทั้งของบนโต๊ะและชั้นวางไปจนเรียบ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกรอบรูปบนหัวเตียง เป็นรูปมารดาของหญิงสาวนั่นเอง
"ยะ...อย่านะคะคุณปัฐ" นิลคนางค์มองตามสายตาเขาก็ใจหายวูบรีบพุ่งเข้าไปจะคว้าเอา แต่ทว่ากลับช้ากว่าเขาที่ก้าวพรวดเดียวก็ไปถึงได้แล้ว
"คุณปัฐ อย่าทำรูปคุณแม่นางเลยนะคะ นางมีอยู่แค่รูปเดียวแล้ว อย่าทำนะคะ..." เธออ้อนวอนเขาทั้งเสียงสะอื้น แต่มันกลับยิ่งเป็นเสมือนการราดรดน้ำมันลงบนกองเพลิงแห่งโทสะในใจเขา
"คุณก็รักก็หวงของคุณนี่ แล้วทำไมถึงได้กล้ามาทำลายของของผม?!!" สิ้นคำเขาก็ฟาดกรอบรูปนั้นลงกับพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เพล้ง!!
เสียงแก้วแตกดังสนั่นราวกับเสียงฟ้าที่ผ่าลงกลางหัวใจของนิลคนางค์
ภาพกรอบรูปของมารดาที่เคยวางอย่างทะนุถนอมกลับกลายเป็นเพียงเศษคริสตัลที่ป่นละเอียดกระจายเต็มพื้น คริสตัลที่มีรอยร้าวอยู่แล้วจากตอนที่ต่อสู้กับวีกิจ เมื่อตกกระทบพื้นก็แตกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี
"คุณแม่..." นิลคนางค์ร้องไห้โฮพร้อมกับพุ่งร่างเข้าหาเศษซากนั้นด้วยหัวใจที่แหลกสลายไม่ต่างกัน เมื่อเห็นรูปจากด้านในกระเด็นหลุดออกมา ปัฐกรก็รีบหยิบขึ้นไปก่อนที่มือบางของนิลคนางค์จะเอื้อมไปหยิบได้ทัน
"คุณปัฐ ฮือ...นางขอร้อง นางขอร้อง...นางไม่ได้ทำของของคุณปัฐ..."
นิลคนางค์พยายามจะกระโดดขึ้นไปยื้อแย่งมันมาจากเขา โดยไม่สนใจความเจ็บปวดของเท้าเปลือยเปล่าที่เหยียบลงไปบนเศษแก้วแหลมคมบนพื้นเลยสักนิด
...เพราะความเจ็บที่อยู่กลางอกมันกลบทุกความเจ็บปวดทางกายไปหมดแล้ว...
"หุบปากแล้วจำเอาไว้ ทุกครั้งที่ทำผมเจ็บ คุณจะต้องเจ็บปวดมากกว่าเป็นร้อยเท่า..." เขาเค้นเสียงย้ำเตือนก่อนจะผลักร่างเธอออกจนเซล้มลงไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษซากข้าวของที่ถูกเขาทุบทำลาย
"ไม่นะ...คุณปัฐ อย่าทำของนางเลย..."
แคว่ก แคว่ก แคว่ก
ปัฐกรฉีกรูปใบนั้นจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วเอาไปโยนลงชักโครก จัดการกดน้ำให้ไหลไปตามท่อท่ามกลางเสียงร่ำไห้ปานจะขาดใจของนิลคนางค์
แต่เขาไม่คิดจะไยดี เพราะถึงยามนี้แล้วความโกรธในใจยังไม่ทุเลาเบาบางลงแม้แต่น้อย
ปัฐกรยังคงเดินไปเปิดตู้แล้วรูดเอาเสื้อผ้าของใช้ต่าง ๆ ออกมาฉีกทึ้งแล้วโยนทิ้งลงพื้น แม้กระทั่งหมอนกับผ้าห่มบนเตียงก็ยังถูกเขาดึงกระชากเพื่อระบายอารมณ์จนแทบขาดวิ่น
แกร๊ก...
กำไลข้อมือหินเส้นหนึ่งหลุดร่วงออกมาจากหมอน ปัฐกรหยิบมันขึ้นมาพินิจด้วยความฉงน มันไม่เพียงดูคุ้นตา แต่เขาจำมันได้ดีเลยต่างหาก
"ทำไมมันมาอยู่กับคุณ?" เขาหันไปตวาดถามคนที่นั่งสะอื้นจนตัวโยนอยู่บนพื้นด้วยน้ำเสียงและแววตาคาดคั้นเอาเรื่อง
"คะ...คุณปัฐเป็นคนให้นางเอาไว้...ตอนที่คุณแม่นางเสีย...คุณปัฐจำไม่ได้หรือคะ?..." นิลคนางค์ตอบทั้งเสียงสะอื้น ประโยคนั้นจึงขาดห้วงจนคนฟังต้องกัดกรามกรอดอย่างไม่สบอารมณ์
ดวงตากลมโตที่รื้นไปด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความหวัง เธอยังหวังเล็ก ๆ ว่าเขาจะจดจำมันได้
...จำได้ว่าเขาเองก็เคยมีไมตรีต่อกันมาก่อน...
"ผมจำมันได้...จำได้เพราะอะไรรู้ไหม?" เขากลับเอ่ยถามอย่างเย็นชา
"เพราะผมร้อยมันเองกับมือ เพื่อฝากไปให้ผู้หญิงที่ผมชอบในตอนนั้น แล้วผมจะให้คุณไปทำไม? ในเมื่อผมไม่เคยชอบคุณ ผมร้อยให้น้องลูกเกดต่างหาก"
นิลคนางค์นิ่งค้างไปหลายอึดใจ รู้สึกช็อกกับความจริงข้อนี้จนพูดไม่ออก หลายปีมานี้เธอวางมันเอาไว้ใต้หมอน ให้เป็นเสมือนที่ยึดเหนี่ยวทางใจของตนมาตลอด แต่เขากลับบอกว่าตั้งใจทำมันให้คนอื่น ไม่ใช่เธอ...
"ตอนนั้นผมคิดว่าที่น้องลูกเกดไม่ยอมสวมมันเพราะเธอไม่รับรักผม ที่แท้ก็เป็นเพราะคุณขโมยมันไปนี่เอง...ผมยอมทำลายมันทิ้งซะดีกว่าถ้าต้องให้คนอย่างคุณ เพราะคุณมันน่าสมเพช!!"
เขาว่าแล้วก็ออกแรงดึงจนสร้อยข้อมือนั้นขาดสะบั้นลง ลูกปัดหินกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง หัวใจรักที่เคยทรหดอดทนของนิลคนางค์ก็แหลกสลายไม่ต่างไปจากสร้อยเส้นนั้น
ร่างบางทรุดฮวบลงไปนอนร้องไห้ท่ามกลางเศษซากข้าวของที่ถูกเขาทุบทำลายทิ้ง ค่อยเงยใบหน้าขึ้นมองชายหนุ่มนิ่งนาน ดวงตากลมโตที่เคยมองเขาด้วยความรักใคร่บูชาบัดนี้มันกลับเต็มตื้นไปด้วยหยาดน้ำตาและคำถาม
...ความรักของเธอที่ให้เขา มันน่ารังเกียจถึงเพียงนั้นเชียวหรือ?...

คำเตือน
...นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
อย่าลืมอ่านตัวอย่างนิยายก่อนกดซื้อนะคะ
IOS แนะนำให้ซื้อผ่านเวบไซต์จะได้ราคาที่ถูกกว่าค่ะ
...ตามชื่อเรื่อง พระเอกเรื่องนี้สีธงแดงแปร๊ดค่ะ ถ้าไม่ชอบแนวนี้ ไรต์แนะนำให้เลื่อนผ่านไปก่อนน้าาา