สามีคนนี้จะร้าย ทนไม่ไหวก็หย่าสิครับ

คำเตือน
นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
กรุณาอ่านตัวอย่างนิยายก่อนกดซื้อนะคะ
IOS แนะนำให้ซื้อผ่านเวบไซต์จะได้ราคาที่ถูกกว่าค่ะ
...ตามชื่อเรื่อง พระเอกเรื่องนี้สีธงแดงแปร๊ดค่ะ ถ้าไม่ชอบแนวนี้ ไรต์แนะนำให้เลื่อนผ่านไปก่อนน้าาา

ตัวอย่างเนื้อหาบางส่วน

นิลคนางค์นั่งปะซ่อมรูปงานหมั้นของสามีกับเพียงตะวันอย่างทุลักทุเลเพราะมือข้างหนึ่งที่ถูกค้อนทุบนั้นอักเสบจนบวมช้ำ ทุกครั้งที่ขยับจะทำให้ปวดแปลบขึ้นไปจนถึงต้นแขน เจ็บจนน้ำตาเอ่อคลอ
เธอเพิ่งจะซ่อมมันไปได้แค่เพียงรูปเดียวจากทั้งหมดสี่รูป แต่ก็ต้องหยุดมือเอาไว้เสียก่อนเมื่อได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากด้านนอกห้อง ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดผางออก
ปัฐกรเมื่อพุ่งร่างเข้าห้องมาได้ก็เห็นนิลคนางค์กำลังนั่งหน้าซีดมองตรงมาที่ตนเองอยู่ ที่บนโต๊ะเล็กตรงหน้ายังมีกรอบรูปที่มีสภาพราวกับเศษขยะวางซ้อนทับกันเอาไว้
กรอบรูปงานหมั้นของเขากับเพียงตะวัน ตัวแทนวันวานแห่งความสุขที่ทั้งชีวิตนี้มันคงไม่อาจเกิดขึ้นได้อีก
"ตะวัน..." ชายหนุ่มครางออกมาแผ่วเบา เมื่อเห็นสภาพเละเทะของมันก็ให้ชาหนึบไปทั้งร่าง หัวใจเขาราวกับได้ถูกควักออกมาจากอกแล้วถูกบดขยี้ซ้ำจนไม่เหลือชิ้นดี
มันเป็นของที่ช่วยย้ำเตือนว่าเพียงตะวันเคยรักเขา เราเคยรักกันมากแค่ไหน แต่คนตรงหน้ากลับทำลายทุกความทรงจำของเขาจนเละเทะไม่เหลือชิ้นดี
ปัฐกรกำหมัดแน่น เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า พุ่งร่างเข้าหาร่างบางของเธอราวกับคลื่นทะเลที่บ้าคลั่ง
"คุณปัฐ นางกำลังซ่อม...อะ...อึก..."
นิลคนางค์แม้จะรีบเอ่ยคำอธิบายแล้วแต่ก็ยังไม่ทันการณ์ ถูกฝ่ามือใหญ่ราวคีมเหล็กของเขาคว้าบีบลำคอเล็กเอาไว้ได้เสียก่อน
"กล้าดียังไง?" เขาคำรามในลำคอพลางออกแรงบีบจนหญิงสาวใบหน้าเขียวคล้ำ ดิ้นทุรนทุรายเกือบจะขาดอากาศตายคามือเขาในไม่ช้า ชายหนุ่มจึงได้จับร่างบางโยนโครมลงไปบนพื้นอย่างไร้ความปรานี
"แค่ก ๆ...นางเปล่านะคะ...อ๊ะ...คุณปัฐ" นิลคนางค์ยังไม่ทันได้หายใจเข้าเต็มปอดก็ถูกกระชากร่างปลิวขึ้นจากพื้นให้มองใบหน้าที่กำลังโกรธเกรี้ยวของเขาชัด ๆ อีกครั้ง
"ผมบอกแล้วใช่ไหม? ถ้ากล้าแตะตะวันของผมอีกผมจะเอาคืนคุณเป็นร้อยเท่าพันเท่า ในเมื่อคุณยังกล้าก็อย่าหาว่าผมใจร้ายก็แล้วกัน"
ตุ้บ!!
"อึก..." ร่างบางของนิลคนางค์ถูกจับโยนลงไปบนเตียงจนต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บระคนจุกเสียด ก่อนที่ปัฐกรจะกระชากชั้นวางของข้าง ๆ ให้ล้มระเนระนาดลงไปบนพื้น
"คุณทำลายของของผม ผมก็จะทำลายของคุณกลับบ้าง ดูซิว่ามันจะรู้สึกยังไง" เขาว่าพลางกระทืบข้าวของชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ร่วงหล่นลงมาจากชั้นวางนั้น
นิลคนางค์ได้แต่นั่งหายใจหอบถี่ ยกสองมือเล็กกอดตัวเองที่เนื้อตัวสั่นเทาเอาไว้แน่น จ้องมองเขาที่ทุบทำลายข้าวของของเธอราวกับคนบ้า มองด้วยความหวาดกลัวจนน้ำตาไหลพรั่งพรูราวกับทำนบแตก
เขาทุบทำลายทั้งของบนโต๊ะและชั้นวางไปจนเรียบ ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นกรอบรูปบนหัวเตียง เป็นรูปมารดาของหญิงสาวนั่นเอง
"ยะ...อย่านะคะคุณปัฐ" นิลคนางค์มองตามสายตาเขาก็ใจหายวูบรีบพุ่งเข้าไปจะคว้าเอา แต่ทว่ากลับช้ากว่าเขาที่ก้าวพรวดเดียวก็ไปถึงได้แล้ว
"คุณปัฐ อย่าทำรูปคุณแม่นางเลยนะคะ นางมีอยู่แค่รูปเดียวแล้ว อย่าทำนะคะ..." เธออ้อนวอนเขาทั้งเสียงสะอื้น แต่มันกลับยิ่งเป็นเสมือนการราดรดน้ำมันลงบนกองเพลิงแห่งโทสะในใจเขา
"คุณก็รักก็หวงของคุณนี่ แล้วทำไมถึงได้กล้ามาทำลายของของผม?!!" สิ้นคำเขาก็ฟาดกรอบรูปนั้นลงกับพื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี
เพล้ง!!
เสียงแก้วแตกดังสนั่นราวกับเสียงฟ้าที่ผ่าลงกลางหัวใจของนิลคนางค์