Oops รักลับๆ ฉบับท่านประธาน

พวกเขาเคยมีค่ำคืนแสนหวาน แต่เธอกลับหนีหาย ทิ้งไว้แค่เงินสองพัน สองปีที่คนถูกหยามพยายามตามหา ใครจะรู้ว่าเธอกลับอยู่ใกล้แค่เอื้อม ครั้งนี้เขาจะให้เธอดูให้ดีๆ ว่าสองพันนั่นมันดูถูกกันเกินไป
"อะไรเล่า ฉันไปเอาเงินฟาดคุณตอนไหน ฉัน..." เธอตั้งใจจะทุ่มเถียงให้ถึงที่สุด แต่ภาพที่ตัวเองวางเงินสองพันเมื่อสองปีก่อนดันแวบขึ้นมา ถ้อยคำมากมายที่เตรียมไว้จึงถูกกลืนลงคอ
"เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ ตะแต่เงินนั่นก็ไม่ถือว่าฟาดสักหน่อย ต่อให้ฟาดจริง เงินแค่นั้นคุณก็คง...ไม่เจ็บ" เธอพึมพำเสียงอ่อย
"ก็เพราะเงินแค่นั้นไง ฉันถึงได้เจ็บ ฉันเหนื่อยแทบตาย แต่เธอกลับจ่ายฉันแค่สองพันเนี่ยนะ"
"กะๆ ก็ตอนนั้นฉันมีแค่นั้นนี่นา"
"งั้นเธอจะบอกว่าถ้ามีมากกว่านั้น ก็จะให้ฉันงั้นสิ" คนอยากได้ค่าตัวเพิ่มเลิกคิ้ว พร้อมหยักยิ้มอย่างอารมณ์ดีขึ้น ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันกับคำตอบ
"แต่แค่นั้นก็ถือว่าไม่น้อยแล้วนะ"
"เรืองริน"
"โอ๊ย! จะตะโกนทำไมเล่า หูเกือบแตกแล้วเนี่ย"
"ดี ให้มันแตกไปเลย เผื่อมันจะปลุกจิตสำนึกเธอขึ้นมาได้ สองพัน? ให้ตายสิ เธอตีมูลค่าหยาดเหงื่อของฉันแค่สองพันเนี่ยนะ อยากตายใช่ไหมหา"
"หยาดเหงื่ออะไรเล่า พูดจาน่าเกลียด ฉันไม่ได้ตีมูลค่าอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันก็แค่..." เธอพยายามอธิบาย แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งกระดาก เพียงเพราะคำว่าหยาดเหงื่อของเขา
"อย่างน้อยฉันก็ให้คุณตั้งสองพันนี่"
"ตั้ง...สองพัน?" เขาฮึดฮัดเสียงสูงขึ้นมาอีกครั้ง