ถึงคุณที่ไม่เคยคิดจะรักฉัน

‘ณารา’ เดินเข้ามาในชีวิตของ ‘ธามม์’ ด้วยหัวใจที่ชัดเจน
เธออยากเป็น ‘แฟน’ หรือ ‘คนรัก’ ไม่ใช่แค่เพื่อน ไม่ใช่คนคุย ไม่ใช่คู่นอน และไม่ใช่คนที่อยู่ในเงาของใคร
แต่ธามม์กลับไม่ให้คำตอบ
“ไม่เป็นไร บางทีเขาอาจยังไม่พร้อม ฉันควรจะให้เวลาเขาอีกสักหน่อย”
ทว่าเมื่อเวลาผ่านไป....
หนึ่งปีก็แล้ว สองปีก็แล้ว
สิ่งที่ควรจะเปลี่ยนแปลงกลับยังเหมือนเดิม
เขาไม่เคยพูดคำว่ารัก และไม่ยืนยันสถานะทั้งที่พวกเราทำทุกอย่างเหมือนแฟน
ตกลงเราเป็นอะไรกัน?
ทำไมล่ะ มันยากนักเหรอแค่พูดว่าเราเป็นแฟนกัน?
เธอหมกมุ่นอยู่กับคำถามนั้นและเริ่มเจ็บปวดจากความใกล้ชิดที่ไม่มีชื่อเรียกของความสัมพันธ์
ในขณะที่ธามม์ยังคิดว่า ‘การมีเธออยู่แบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว’
แต่สำหรับเธอ ‘การมีเขาอยู่ยกเว้นหัวใจของเขา’ คือความเจ็บปวดที่เธอแบกต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว
ดังนั้น...
เมื่อการให้ตัวกับใจไม่ได้ทำให้เขารักเธอมากขึ้น
บางที ‘การเดินจากไป’ อาจเป็นทางเดียวที่เหลือให้เธอรักษาตัวเอง