ทะลุมิติมาเป็นนางบำเรอที่ท่านโหว(ไม่)รัก

เอาไงดี! ดันตื่นมาในร่างของ 'อวี้เฟยเฟย' นางคณิกาสาวที่ได้มอบค่ำคืนแรกให้แก่ท่านโหว 'หลี่ม่อเหยียน' ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาไถ่ตัวนางกลับไปเป็นนางบำเรอ ทั้งที่เขามักย้ำเสมอว่าอย่าเรียกร้องอะไรเพราะเขาจะไม่มีวันรักนาง!

----------------------------------------

[ตัวอย่าง]

หญิงสาวตัวสั่น ดวงตาฉ่ำปรือและเปียกชื้นเพราะคราบน้ำตาที่หลั่งรินออกมาด้วยความหวาดกลัว

สัมผัสนุ่มจากฝ่ามือเล็กแตะที่หลังมือของเขาเพื่อหวังจะห้ามปรามแต่นั่นกลับทำให้แม่ทัพหนุ่มเลือดร้อนรู้สึกสะท้านวูบราวกับเส้นความอดทนกำลังจะขาดผึง

"ข้า...ข้าเพิ่งมาที่นี่วันนี้...รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในร่างนี้แล้ว!"

หวังเยว่ซินพูดความจริงออกไปด้วยหวังว่าเรื่องบ้าๆ นี่จะจบลงก่อนที่อะไรบางอย่างจะเลยเถิดจนเกินแก้ไข

"หึ...เจ้ากำลังเพ้ออะไรอยู่...เจ้าเกิดและโตที่นี่ กลับบอกว่าเพิ่งมา? พูดไปใครจะเชื่อ?"

เขากระซิบใกล้หูเธอด้วยน้ำเสียงแหบพร่า อีกทั้งแววตายังคมปลาบราวกับสัตว์ป่าที่พร้อมจะกระโจนเข้าตะครุบเหยื่อทุกเมื่อ

"เจ้ารู้หรือไม่ ว่าวันนี้ข้า ใจดี แค่ไหน หากเป็นข้าในเมื่อก่อน ยามนี้เจ้าคงไม่เหลือแม้กระทั่งลมหายใจแล้ว"

เธอกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก ฝ่ามือเลื่อนไปยันที่หน้าอกของเขาไว้

"ท่านได้โปรดละเว้นด้วย ข้ายังไม่เคย...และข้าไม่อยากเสียตัวให้คนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของข้า!"

"ชื่อเจ้า...ข้าไม่สน"

"....."

"สิ่งที่ข้าสนใจตอนนี้คือข้าต้องการปลดปล่อยและเมื่อข้าได้ปลดปล่อยจนพอใจแล้ว ข้าจะตัดสินใจอีกครั้งว่าจะไว้ชีวิตเจ้าและหอลู่เสียนแห่งนี้หรือไม่!"

"ไม่เอา ปล่อยนะ ปล่อย อ๊ะ! อืมมม"

หวังเยว่ซินหลุดเสียงแปลกๆ ออกมาเมื่อสติที่หลงเหลืออยู่น้อยนิดถูกฝ่ามืออุ่นรุกรานจนเตลิด

ร่างเล็กพ่นลมหายใจร้อนผ่าวออกมาเมื่อรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องยามที่นิ้วร้ายควานลึกสอดแทรกเข้าไปในช่องทางสงวนที่ไม่ควรเปิดเปลือยให้ใครได้ล่วงล้ำ

หลี่ม่อเหยียนไม่ได้ใส่ใจที่จะเตรียมความพร้อมให้หญิงสาว เขาเพียงชำแรกเข้าไปเพื่อสำรวจเส้นทางก่อนบุกทะลวงก็เท่านั้น

แม้จะเริ่มควบคุมตัวเองได้ยากเต็มทีแต่แม่ทัพที่มีแต่คนหมายปองชีวิตอย่างเขาย่อมต้องรอบคอบและยึดความปลอดภัยเอาไว้ก่อน มือหยาบที่ผ่านการจับอาวุธมามากมายปลดเปลื้องอาภรณ์บางเบาของหญิงสาวตรงหน้าออกจนหมดเพื่อตรวจดูให้แน่ใจว่านางไม่ได้ซุกซ่อนอาวุธสังหารเอาไว้...แม้แต่ภายในส่วนสงวนเองก็ตาม

แสงโคมแดงสะท้อนกับผิวเนื้อขาวผ่องที่ยามนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงจัด...ไม่รู้ว่าเพราะแสงเทียนหรือฤทธิ์ยากันแน่ เสียงหอบหายใจช่วยกระตุ้นอารมณ์ดิบที่มีให้ลุกโชน

"ฮือ อ่า อ่ะ อา ทะ ท่าน! อ่ะ!!"

หญิงสาวร้องเสียงหลงฟังไม่ได้ศัพท์เพราะความหวามไหวที่ไม่เคยสัมผัส

แน่ล่ะ! ก็เธอเป็นหญิงสาววัยเบญจเพสที่โสดมาตลอดชีวิตและตั้งใจจะเก็บรักษาพรหมจรรย์เอาไว้ให้สามีในอนาคต ความรู้สึกเสียวซ่านเกินห้ามใจนี้ผสานกับฤทธิ์ยามันทำให้สตรีอ่อนประสบการณ์อย่างเธอหลงเตลิดจนแทบควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

หากแต่ในขณะที่ร่างกายจวนจะถึงขีดจำกัด ความสุขสมที่จะได้รับเป็นครั้งแรกกำลังรออยู่เบื้องหน้า...ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น...หลี่ม่อเหยียนกลับหยุดมือลงราวกับจะแกล้งกัน!

"ท่าน...!"

"หึ ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาทำสิ่งนี้ให้เจ้า เจ้าคงไม่ลืมหน้าที่ของตัวเองหรอกนะ..."

"....."

"ว่าคนที่ต้องเป็นฝ่ายปรนนิบัติ...คือเจ้า!"

เอ่อก็จริงอย่างที่เขาว่า...เอ้ยยย บ้าเหรอ! นี่เธอชักจะอินกับบทมากเกินไปหรือเปล่า

เขาโอบเธอแน่นขึ้นตามแรงอารมณ์และแนบริมฝีปากลงมาประทับบนกลีบปากอวบอิ่มของหญิงสาวราวกับจะกลืนกิน ลมหายใจร้อนผ่าวผสมกลิ่นกำยานที่คลุ้งไปทั่วห้อง

หวังเยว่ซินดิ้นเร่าแต่กลับถูกกอดแน่นขึ้น มือใหญ่สัมผัสผิวเนื้อของเธอราวกับคนหลงทางกำลังควานหาเข็มทิศชีวิตอย่างเอาเป็นเอาตาย

ต่อเมื่อร่างกายเริ่มทนไม่ไหว แก่นกายที่ทั้งแข็งแรงและใหญ่ยาวดุจทวนประจำกายที่พร้อมฟาดฟันศัตรูก็เริ่มประท้วงหนักขึ้นจนปวดหนึบ หลี่ม่อเหยียนผละตัวออกเล็กน้อยเพื่อสลัดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจากร่างจนหมดสิ้น

หวังเยว่ซินเบิกตาโตอย่างตกใจ ริมฝีปากอ้ากว้างจนมองเห็นเรียวฟันขาวสะอาด ใบหน้าแปลกประหลาดมองดูน่าตลกยิ่ง

ทว่าหลี่โหวไม่มีอารมณ์จะมานึกตลกด้วย เขากำลังมุ่งมั่นและจริงจังอย่างมากที่จะสอดใส่บุกทะลวงเข้าไปในเส้นทางสีชมพูที่กำลังล่อตาล่อใจอยู่ในยามนี้

หวังเยว่ซินได้เห็น ของดี ด้วยตาเนื้อเป็นครั้งแรกก็อดตื่นเต้นไม่ได้

เอาว่ะ! ไม่ว่าจะความจริงหรือความฝัน หากได้ กิน สักคำก็ถือเป็นกำไรของสาวโสดอย่างเราแล้ว!

เมื่อคิดได้เช่นนั้นเรียวขาขาวเนียนที่พยายามเบี่ยงหนีเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นอ้าออกกว้างอย่างให้ความร่วมมือ

หลี่ม่อเหยียนเห็นท่าทางเตรียมพร้อมของนางก็ไม่รอช้า

หึ! นางคณิกาที่ช่ำชองอย่างเจ้าในที่สุดก็เลิกเสแสร้งทำเป็นไร้เดียงสาแล้วสินะ

เขาไม่จำเป็นต้องทะนุถนอมเพราะนางก็แค่นางโลมคนหนึ่ง...และแน่นอนว่าแม่ทัพหนุ่มฉกรรจ์อย่างเขาย่อมไม่รู้จักคำว่า รักหยกถนอมบุปผา อยู่แล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้นเขาก็ส่งทวนที่แข็งราวกับหินแทงเข้าไปในปากถ้ำลี้ลับทันทีจนมิดลำ!

สวบบบบบบบบบบ!!!

"กรี๊ดดดดดดดดดด!!"



------------------------------------------



"หากเจ้าไม่มีเงินมาคืนข้า..."

"ย่อมไม่มีอยู่แล้ว เงินตั้งมากมายถึงเพียงนั้น หากข้ามีอยู่ มิสู้นำไปไถ่ตัวเองออกมาเสียตั้งแต่แรกมิดีกว่าหรือเจ้าคะ"

"เช่นนั้นก็ต้องเป็นของข้า"

"หา?"

"เป็นคนของข้า"

"ฟังดูดีนะเจ้าคะ"

ริมฝีปากอวบอิ่มเผยยิ้มสดใสออกมาจนหลี่ม่อเหยียนรู้สึกตาพร่า เขาหรี่ตาลง กระแอมออกมาเล็กน้อยแล้วพูดเสียงขรึม

"ข้าหมายถึงให้เจ้าเป็นนางบำเรอของข้า"

"ก็ได้ๆ ...ก็แค่เป็น...ห๊ะ นางอะไรนะ!!"

"นาง-บำ-เรอ"

หลี่ม่อเหยียนย้ำชัดทีละพยางค์ เขาเองก็นึกแปลกใจว่าเหตุใดจึงสามารถทนนั่งคุยกับนางได้เป็นตุเป็นตะ ทั้งที่ปกติเขาไม่ใช่คนชอบพูดมากและโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสตรีเพศที่มักจะจุ้นจ้านน่ารำคาญ

"นี่ท่านโหว ท่านหลงเสน่ห์ข้าเข้าแล้วจริงๆ ใช่หรือไม่ ยอมรับมาเถอะน่า...หน้าที่มีมากมาย จะงานครัวหรือปัดกวาดซักล้างทำสวนก็ย่อมได้ แต่ท่านจะให้ข้าปรนนิบัติรับใช้ที่บนเตียง เห็นชัดว่าท่านตัดใจจากข้าไม่ได้..."

อวี้เฟยเฟยทำหน้าล้อเลียนอย่างไม่กลัวตาย ไม่รู้เหตุใดนางจึงไม่นึกกลัวเขาอย่างที่ควรเป็น

"หากเจ้ายังทำตาหรี่น่าเกลียดแบบนั้น ข้าก็ไม่ลังเลที่จะทำให้เจ้าตาเหลือก"

"!!!"



-------------------------------------------------



"อยู่ที่นี่...ในที่ของเจ้าและอย่าเรียกร้องให้มาก"

"ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ?" อวี้เฟยเฟยที่กำลังมองสำรวจ บ้านใหม่ อยู่อย่างตื่นตาตื่นใจแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

"จงเจียมตัว แม้เป็นนางบำเรอของข้าแต่ก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องสิ่งใด โดยเฉพาะความรัก"

เขาเอ่ยเสียงเรียบราวกับกำลังสั่งความทหารใต้บัญชาแล้วทำท่าจะเดินจากไป

"แต่ถ้าท่านมอบให้เองก็มิใช่ความผิดของข้าใช่หรือไม่!"

เขาชะงักก่อนหันกลับมาช้าๆ เลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นนิดๆ อย่างเย้ยหยัน

"ข้าเตือนแล้วว่าอย่าหลงตัวเองให้มาก ที่ข้าซื้อตัวเจ้ามาเพียงเพราะไม่อยากให้สตรีที่ นอนกับข้า ถูกใครเอาไปเชยชมต่อก็เท่านั้น"

"หึ! ที่แท้ก็หมาหวงก้าง"

นางพึมพำเสียงเบาจนแม่ทัพหนุ่มต้องถามย้ำ

"เจ้าว่าอะไรนะ หากจะเถียงก็กล้าๆ หน่อย พึมพำราวกับแมลงวันเช่นนั้น...มันน่ารำคาญ"

"ข้าบอกว่า นั่นเป็นเพราะพระบัญชาจากฝ่าบาทต่างหากที่ทำให้ข้าต้องไปปรนนิบัติท่าน!"

"แต่เจ้าก็ ตอบสนอง ได้ดี"

"!!!"

อวี้เฟยเฟยไม่ปฏิเสธเพราะยามนั้นจิตใต้สำนึกของนางถูกครอบงำด้วยฤทธิ์ยาและเขาเองก็...ช่ำชองเหลือร้าย จนทำให้นางเผลอตอบสนองกลับไปอย่าลืมอาย

"ท่านมันคนไร้หัวใจ..."

เขาหัวเราะชั่วร้ายในลำคอ แล้วโน้มตัวเข้ามากระซิบที่ข้างหูจนขนอ่อนของนางลุกชันไปหมด

"ใจของข้ามีไว้รบเพื่อแผ่นดิน...มิได้มีไว้รัก"



--------------------------------------------------------


สวัสดีค่ะ นักอ่านที่น่ารักทุกคน! ไป๋กั่ว ขอฝากผลงานการเขียน นิยายเรื่องที่หก ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกๆ คนอีกครั้งนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้ ท่านโหว กับ เฟยเฟย ของไรต์หน่อยน้าา

ทะลุมิติมาเป็นนางบำเรอที่ท่านโหว(ไม่)รัก เป็นแนวทะลุมิติแบบนางเอกน่ารักกุ๊กกิ๊ก เฮฮาและไม่ยอมคน ยอมท่านโหวคนเดียว ยิ้มง่าย หัวเราะเก่ง ร่าเริงเกินเบอร์จนทำให้ท่านโหวสนใจและละสายตาจากนางไปไม่ได้...ส่วนพระเอกก็จะซึนๆ หน่อย นิ่ง ขรึม โหด บู๊ตามสไตล์แม่ทัพหนุ่ม สุดท้ายหวั่นไหวและหลงเสน่ห์น้อง แต่ปากหนักมาก รักเขาแต่ไม่ยอมรับ ทว่าการกระทำนั้นช่างสวนทางกับคำพูดเหลือเกิน

สุดท้ายท่านโหวจะโบ้หรือไม่ ใครจะเป็นฝ่ายตกหลุมรักและยอมสารภาพออกมาก่อน มาเอาใจช่วยท่านโหวและเจ้าเฟยเฟยตัวจี๊ดไปพร้อมๆ กันได้ในนิยายเรื่องนี้!

หวังว่าทุกคนจะสนุกและมีความสุขไปกับจินตนาการที่ไป๋กั่วได้ถ่ายทอดออกมาผ่านตัวอักษรและเรื่องราวของพวกเขาเหล่านี้นะคะ

ทั้งเนื้อเรื่อง บุคคล และสถานที่ ล้วนสร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์ในยุคใดเป็นพิเศษ มีประเทศจีนและวัฒนธรรมจีนเป็นแรงบันดาลใจ

ไป๋กั่วใช้เวลาว่างจากงานประจำและการเลี้ยงลูกมาสร้างสรรค์ผลงานอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ

ขอให้ทุกคนช่วยเป็นกำลังใจให้ นักเขียนแม่ลูกอ่อน คนนี้ด้วยนะคะ

ถ้าพร้อมแล้ว เราไปอ่านนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมๆ กันเลยค่ะ!

ป.ล. ผู้ที่ใช้ระบบ iOS หากซื้อผ่านเว็บไซต์จะได้ราคาถูกกว่านะค๊าา