โชคชะตาดอกท้อ...ผลิบานในสายลมหนาว

ตึกหลังใน...

สถานที่ที่แม้แต่บ่าวเก่าก็ไม่อยากย่างกรายหากไม่จำเป็น
บ่าวหลายคนกระซิบกระซาบกันว่า
คุณชายใหญ่ซ่งอวี้แห่งเรือนหลงเจานั้นมีนิสัยประหลาดเย็นชาและอำมหิต ไม่เคยมีใครเห็นรอยยิ้มของเขาแม้สักครั้งเดียว
ไป๋เสี่ยวฮวายืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าบานประตูไม้บานใหญ่ไม่กล้าขยับแม้แต่ปลายเท้า
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ลมหนาวพัดใบไม้กรอบ ๆ ร่วงกรูลงพื้น
ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อย ๆ เงาของเสี่ยวฮวาทอดยาวไปบนพื้นหินเย็นเฉียบ
และแล้ว...
บานประตูไม้เปิดออกอย่างช้า ๆ
แสงสลัวจากด้านในสาดกระทบใบหน้าขาวซีดของเด็กหญิง
ไป๋เสี่ยวฮวาเงยหน้าขึ้นและสบเข้ากับสายตาคู่นั้น สายตาคมกริบราวคมดาบ แต่ก็แฝงไว้ด้วยความเหนื่อยล้าและเศร้าลึกจนยากจะมองข้าม
ชายหนุ่มสวมชุดยาวสีดำเรียบไม่มีลวดลาย
ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แต่แผ่รังสีเย็นเยียบชนิดที่แม้แต่ลมหายใจก็แข็งตัว

"เจ้าชื่ออะไร"
ไป๋เสี่ยวฮวาตะกุกตะกักตอบ
"...ขะ...ข้าน้อยชื่อเสี่ยวฮวาเจ้าค่ะ"
ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในห้อง
"ตามเข้ามา"
ไป๋เสี่ยวฮวาเบิกตากว้าง แต่ก็ต้องรีบก้าวตามเข้าไปอย่างไม่อาจขัดขืน


คุณชายใหญ่ซ่งอวี้มองอยู่เงียบ ๆ มุมปากที่ดูเย็นชาไร้อารมณ์นั้นกระตุกเล็กน้อย ราวกับแปลกใจ ว่าเหตุใด...หญิงสาวตัวเท่านี้จึงทำงานอย่างตั้งใจนัก แม้แต่ร้องไห้หรือปริปากบ่นก็ไม่ สายตาคมกริบปรายมองเด็กหญิงเงียบ ๆ
แล้วเอ่ยเสียงเรียบแผ่วเบา
"...ต่อจากนี้ ข้าจะเรียกเจ้าว่า 'เสี่ยวฮวา'"
ไป๋เสี่ยวฮวาเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย
นั่นเป็นครั้งแรก...ที่มีคนเอ่ยเรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยน แม้ว่าจะเบามากก็ตาม

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของบางสิ่งบางอย่างที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นในความเงียบงันระหว่างคุณชายผู้เย็นชากับหญิงสาวร่างน้อยที่มีหัวใจเข้มแข็งยิ่งกว่าผู้ใหญ่หลายคน ในเรือนหลงเจา ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเล่ห์กลและความลับดำมืด