เหนือใต้เลือดกระเซ็น เล่ม 6: เป่ยเว่ยแตกเป็นสอง

เมื่อสายเลือดเดียวกัน กลับกลายเป็นศัตรูที่ร้ายยิ่งกว่าผู้รุกราน

เมื่อราชวงศ์เป่ยเว่ยก้าวเข้าสู่ช่วงกลางของประวัติศาสตร์ นโยบายบีบบังคับเปลี่ยนชนเผ่าเซียนเปยให้กลายเป็นชาวฮั่นซึ่งหวังจะหลอมรวมความแตกต่างให้เป็นหนึ่งเดียวกลับกลายเป็นชนวนที่จุดไฟเผาผลาญอัตลักษณ์เดิม และค่อยๆ กัดกร่อนหัวใจของอาณาจักร เหล่าผู้ปกครองที่ทรงภูมิต่างพยายามควบคุมกระแสการเปลี่ยนแปลง ทว่าเบื้องหลังฉากอำนาจที่หรูหรานั้น กลับเต็มไปด้วยความเคลือบแคลง ความไม่พอใจ และการฉกชิงผลประโยชน์ที่แฝงอยู่ทุกฝีก้าว

ความขัดแย้งไม่ได้มาเพียงจากภายนอก หากแต่ค่อยๆ ซึมลึกจากภายใน เมื่อเหล่าขุนนางและกองทัพเริ่มตั้งคำถามถึงการปกครองของราชสำนัก ปัญหาการปกครองที่ล้มเหลว ความเหลื่อมล้ำทางวัฒนธรรม และการห้ำหั่นกันเองของชนชั้นสูง ทำให้ราชวงศ์ที่เคยยิ่งใหญ่เริ่มสั่นคลอนจากรากฐาน

ในขณะที่ประชาชนยังไม่ทันได้ตั้งตัว เป่ยเว่ยก็ถูกแบ่งแยกออกเป็นสอง ตะวันออกและตะวันตก ต่างฝ่ายต่างอ้างความชอบธรรมของตนเอง ต่างฝ่ายต่างเชื่อว่าตนคือ "เว่ย" ที่แท้จริง

ความเป็นแม่ลูกถูกลบเลือนด้วยเสียงกรีดร้องของการแย่งชิงความเป็นใหญ่ ความภักดีถูกแลกเปลี่ยนกับอำนาจ และความหวังอันเรืองรองของราชวงศ์กลับจมหายไปในกระแสเลือดอันไม่รู้จบ

นี่คือโศกนาฏกรรมแห่งราชวงศ์เป่ยเว่ย ที่ไม่ได้ถูกเขียนด้วยพู่กันทองของนักประวัติศาสตร์แต่ถูกสลักด้วยเหล็กกล้า เลือดเนื้อ และน้ำตาของผู้คนที่อยู่ท่ามกลางความแตกแยก