ผมกลายเป็นตัวประกอบในนิยายฮาเร็ม

ใครจะคิดว่านั่งพิมพ์นิยายอยู่ดีๆ จะทะลุมิติเข้ามาเป็นตัวละครในนั้นซะเอง โชคดีที่เขาไม่ได้เข้ามาเป็นตัวละครหลักที่ต้องมีชีวิตวุ่นวายจนน่าปวดหัว แต่ด้วยสัญชาตญาณของนักเขียนที่สร้างโลกนี้ขึ้นมาเขาก็ยังวางใจอะไรหลายๆ อย่างไม่ได้



โดยเฉพาะไอ้พระเอกตัวหลักอย่างสี่คนนั้น!!



"ว้าว เรียนมาตั้งสองปียังไม่เคยเจอคนสวยเลยนะครับเนี่ย เย็นนี้ไปทานข้าวกันหน่อยดีมั้ย" พระเอกเบอร์หนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้

"ถามเฉยๆ ก็ได้ครับ มือไม่ต้องมาบีบแก้ม"

.

"หืม ถ้าได้น้องมาดูแลแบบนี้บ่อยๆ คงดีนะ" พระเอกเบอร์สองที่ชอบเล่นกับใจคนอื่นไปเรื่อย

"ผมดูแลหมาไม่เป็นอ่ะสิ"

.

"หน้าอย่างมึงนี่หลับตาเดินก็เจอละ ไม่รู้จะเล่นตัวไปทำไม กูบอกให้หอมแก้มก็รีบๆ ทำเถอะหน่า ยึกยักอยู่ได้" พระเอกคนที่สามผู้ปากหมาแถมใจร้อน เขาด่าตั้งแต่คนแก่ยันแมวที่เดินผ่าน

"พี่คิดว่าหน้าพี่มันน่าเอาปากไปเข้าใกล้รึไงครับ"



และพระเอกคนที่สี่

"กูบอกให้เข้ามาแลัวมึงไม่ฟังเอง"

"ก็เลยต้องเอาถุงคลุมหัวแล้วอุ้มขึ้นรถเนี่ยนะ!!!!!"

"ไม่กระทืบให้หยุดดิ้นก็ดีเท่าไหร่แล้ว" เขาโหดเหี้ยมที่สุดในบรรดาสี่คนนี้ เป็นพระเอกที่เหมาะสมกับบทตัวร้ายมากกว่าตัวร้ายตัวจริงซะอีก



ตอนนี้แผนการเป็นตัวประกอบผู้จืดจางได้ถูกทำลายล้างลงอย่างสมบูรณ์แล้วสิ่งเดียวที่เขาภาวนาอยู่ก็คือไม่ให้ตัวละครฝ่ายรุกหันมาสนใจกันมากกว่านี้ก็พอเพราะเขาจะโดนพ่อพระเอกตัวหลักทั้งสี่กินหัวทุกครั้งที่มีคนเข้ามาใกล้เนี่ยสิ!!!!



นิยายฮาเร็มยังพอทน แต่อยู่ๆ กลายเป็น pwp ผมพอเลย!