เมียเด็ก ผอ.สุดที่ร้าย

.....ลุงหนวดหลงเมียเด็ก เพราะกินเด็กเป็นอมตะ.......

นิยายแนวชนบท ไทบ้าน อบอุ่น คลั่งรัก ดราม่านิดหน่อย

+++++

ไอริน... หญิงสาวผู้สู้ชีวิต..แต่ชีวิตสู้กลับ

เธอจะทำยังไง????

เมื่อไอ้โรคจิตหน้าหนวด ที่ลากเธอเข้าไปเล่นว่าวบนรถ
คือ..ผอ.คนใหม่ของวิทยาลัยที่เธอเรียนอยู่

มิใช่แค่นั้น.. เขาคือเจ้าของบ้านที่เธอรับจ้างทำความสะอาด

และแย่กว่านั้น... เขาจับได้ว่าเธอขโมยหนังสือเล่มโปรด ที่ไม่ใช่หนังสือเรียน

+++++

เธอบอกเขาว่าชอบอ่านหนังสือการ์ตูน และใช่.. ในมือเธอคือหนังสือการ์ตูน
แต่มันเป็นการ์ตูนโดจิน ภาพสีไม่มีเซนเซอร์ มีเขียนกำกับไว้ที่หน้าปกแบบนั้นด้วย

หัวใจเธอพลันเต้นแรงเหลือบมองคนที่นั่งติดกันแวบหนึ่งอย่างไม่อยากสบตา
ก็แค่อยากรู้ว่าเขามองหนังสือในมือเธออยู่หรือไม่

...สรุปคือเขามองอยู่..(>-<)...

"เปิดอ่านสิ รินชอบไม่ใช่เหรอ"

"ค..ค่ะ" เธอหลับตาปี๋ ก่อนจะลงมือเปิดหน้าแรก กัดเม้มริมฝีปากจนเจ็บไม่กล้าหันมองคนข้างๆ
ในตอนนี้มือเธอก็กำลังสั่น เปิดแต่ละหน้าอย่างช้าๆ โดยไม่ได้ใช้สมองหรือสายตาอ่านตัวหนังสือด้วยซ้ำ

"อ่านให้ฟังหน่อยสิ"

"ผอ. อ่านเองก็ได้นี่คะ" เธอหันไปมองค้อนใส่อย่างลืมอาย เสียงครางของนางเอก อื้อ.. อ้า... อิ๊... อร้างงงง..
จะให้เธออ่านออกเสียงยังไง ทั้งเรื่องก็คงมีแต่คำพวกนี้ไหมล่ะ

"ผมสายตาสั้น มองเห็นแต่ภาพ รินอ่านให้ผมฟังหน่อย อย่าใจร้ายกับคนแก่สิ"

"...." รู้ตัวด้วยเหรอว่าแก่ แต่ลืมใส่คำว่าตัณหากลับหรือเปล่า เธอบ่นเขาในใจ
ทว่ากลับต้องเม้มปากเก็บรอยยิ้มเอาไว้ เพราะตลกกับคำว่า แก่

"อ่านสิริน"

"อื้อ... ดูดแรงจังเลย อ่าาา... ซี้ด..." เธออ่านด้วยน้ำเสียงสั่น พลันรู้สึกวาบหวามตามตัวหนังสือ

"ถ้าผมจำไม่ผิด เล่มนี้มีฉากที่พระเอกXนางเอกในรถด้วยนะ" คเชนทร์พูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าปรกติ ทว่าแววตาของเขามันแฝงอารมณ์บางอย่าง

"ผ.. ผอ." ไอรินหันหน้าไปค้อนใส่

นี่หรือผู้อำนวยการผู้มาดขรึม ดุโหด ของวิทยาลัยเนินสะอาด พอนึกภาพนิ่งขรึมกับน้ำเสียงเฉียบขาดทรงพลัง ตอนเขายืนพูดหน้าเสาธงแล้วนั้น มันช่างขัดกับตัวเขาในตอนนี้เหลือเกิน

"ก็รินชอบอ่านไม่ใช่เหรอ ผมแค่จะสปอยให้ฟัง ไม่ต้องเขินหรอก อ่านต่อสิ"