ดอกเหมยหิมะไป๋ลี่หลิน

ลมหนาวแรกของปลายปีพัดผ่านวังหลวงแห่งแคว้นหนิงอัน ท้องฟ้ามืดครึ้มปกคลุมทั่วทั้งแคว้นหลวง ขณะที่หิมะเริ่มโปรยปรายราวเกล็ดน้ำแข็งอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
โหม่ง.. โหม่ง.. โหม่ง!
เสียงฆ้องตีดังสามครั้ง ก่อนที่เสียงประกาศจากขันทีหลวงจะดังกึกก้องไปทั่วลานพิธี
"ขอเชิญองค์หญิงรองไป๋ลี่หลิน เข้ารับราชโองการ"
หญิงสาวอายุ 14 หนาว สวมใส่อาภรณ์สีขาวบริสุทธิ์ ดวงตากลมฉายแววเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก แม้จะเต็มไปด้วยรอยเปื้อนของน้ำตา นางคุกเข่าลงเบื้องหน้าตั่งบัลลังก์ทอง เสียงหัวใจของนางเต้นโครมครามราวสายฟ้าฟาด ความหวังเพียงเสี้ยวหนึ่งที่คิดว่าฮ่องเต้หยางหนิงหลง จะเห็นแก่ความดีของไป๋หลี่เจียงมารดาผู้ก่อกำเนิดของนาง ทว่าความหวังนั้นก็ได้ดับสิ้นสลายลงทันที
ขันทีหลวงสูงวัยได้เปิดราชโองการ พลางอ่านเสียงดังก้องกังวาน
"ไป๋หลี่เจียง มารดาแห่งองค์หญิงรอง ได้กระทำความผิดด้วยการลอบวางยาฮองเฮา ถือเป็นกบฏต่อราชวงศ์ สั่งประหารทันที และให้องค์หญิงรองไป๋ลี่หลินถูกปลดจากตำแหน่งองค์หญิงรอง และให้ส่งตัวไปยังตำหนักเก่าเหมยกุ้ยฮวา โดยไม่มีสิทธิ์กลับเข้าวังหลวงอีกตลอดชีวิต"
ขณะนั้นเสียงหิมะที่ตกลงกระทบพื้นยังเบากว่าเสียงหัวใจของไป๋ลี่หลินที่แตกสลายแทบจะหมดสิ้นไป
"ท่านแม่ ท่านไม่ผิด ข้าเชื่อท่าน"
ไป๋ลี่หลินสบตากับมารดาที่ถูกคุมตัวไว้ด้านข้าง ริมฝีปากของสตรีผู้สูงศักดิ์ขยับเล็กน้อยว่า
"จงมีชีวิตอยู่"
วินาทีสุดท้ายที่ไป๋ลี่หลินจะได้เห็นหน้ามารดาของตนเอง แม่นมชราก็รีบปิดตานางไว้ ก่อนที่ดาบของเพชฌฆาตจะฟาดผ่านกลางอากาศ เลือดสีแดงฉานกระจายไปทั่วหิมะขาวโพลน โลกของไป๋ลี่หลินหยุดนิ่งเงียบงันเสียยิ่งกว่าความตาย
สามวันต่อมา ไป๋ลี่หลินหญิงสาวผู้เคยเป็นองค์หญิงรอง นางถูกขังอยู่ในตำหนักเหมยกุ้ยฮวา ตำหนักที่ถูกทิ้งรกร้างอยู่ด้านหลังกำแพงวังหลวง ปราศจากนางรับใช้ ไร้เสื้อสวมกันหนาว อาหารมีเพียงข้าวแห้งปั้นแข็งๆ วันละมื้อเดียวพอได้กินประทังชีวิตให้อยู่รอดในแต่ละวัน หิมะโปรยปรายปกคลุมหลังคาจนรั่วซึม อากาศที่สุดแสนจะหนาวเย็นแทบจะกลืนกินลมหายใจของนางอยู่ทุกขณะ
ในทุกค่ำคืน ไป๋ลี่หลินจะไปนั่งอยู่ใต้ต้นเหมยหน้าตำหนักเก่าร้าง นางมองหิมะตกด้วยสายตาไร้ประกายราวกับรอให้ตัวเองหมดลมหายใจไปอย่างเงียบๆ เหมือนดอกไม้ที่ร่วงหล่นไม่มีผู้ใดเหลียวมอง
ทว่าในค่ำคืนหนึ่งหิมะตกหนักโปรยปรายมากที่สุด มีชายชราผู้หนึ่งสวมใส่ชุดธรรมดาเก่าๆ เดินผ่านตำหนักเหมยกุ้ยฮวา ราวกับรู้ว่ามีหญิงสาวนอนแน่นิ่งอยู่ใต้ต้นไม้
ใบหน้าของนางเย็นเฉียบ อีกทั้งชีพจรยังเต้นเบาจนเกือบไร้ชีพ เขาหยุดนิ่งมองนางอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบเอายาทิพย์บางอย่างในกระเป๋า แล้วก้มลงตรวจชีพจรของไป๋ลี่หลินที่นอนแน่นิ่งอยู่ พลันกล่าวบอกนาง
"ชีวิตเจ้าแข็งแรงกว่าที่ข้าคิด หากดวงจิตเจ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ จงลุกขึ้น แล้วมาเรียนรู้วิชาจากข้าเถิด"
เสียงชายชราผู้นั้นแม้จะบางเบา แต่กลับปลุกเปลวเพลิงสุดท้ายในดวงจิตของหญิงสาว ไป๋ลี่หลินลืมตาขึ้นท่ามกลางกองหิมะอีกครั้ง นับจากวินาทีนั้น นางไม่ใช่องค์หญิงผู้ไร้พลังอีกต่อไป