หญิงบ้า ณ ทุ่งแดง (เล่ม 6) ตอน สงครามแดนใต้

แสงอรุณแรกเริ่มเพิ่งเวียนมา สายลมพัดโบกฝนพรำผ่านกระท่อมไผ่ ใบไม้ร่วงหล่นตามเวลาที่เปลี่ยนไปตั้งแต่เช้าจรดเย็น ยามค่ำคืนเมฆครึ้มทับถม ฝนประปรายสาดเป็นระยะ
กระท่อมไผ่สั่นระริกไปกับสายฝนและเสียงครางร้อง จนแสงสีทองของอรุณใหม่มาเยือนอีกครั้ง และเวียนไปจนถึงยามค่ำคืน ใบไผ่เปียกชุ่มยังคงโยกไหว ราวจะบอกเล่าความรักร้อนแรงที่เคลื่อนผ่านวันคืนอันยาวนาน
ร่างอ่อนล้าของลิลี่ถูกโอบไว้ในอ้อมอกแกร่ง เขามองลงบนใบหน้าน่ารักด้วยแววตาอิ่มเอม มือกำยำลูบไล้ก้นท้อระเรื่อของนางอย่างทะนุถนอม
ใต้ร่างของพวกเขา ผ้านวมปูพื้นชื้นแฉะไปด้วยน้ำหวานดอกกุ้ยของหญิงสาวที่ปลดปล่อยออกมาตลอดวันคืน มีบางจุดเปื้อนคราบเลือดบริสุทธิ์ของนางด้วย ทำให้เขารู้สึกหวงแหนภรรยามากยิ่งขึ้น คล้ายตอกย้ำว่ายามนี้นางเป็นภรรยาของเขาเต็มตัวแล้ว
ตลอดคืนวัน แม้เขาจะพรั่งพรูความต้องการไปมากมายจนสองขาของนางเต็มไปด้วยคราบน้ำสีขาว แต่ความหอมหวานและผิวเนียนนุ่มของภรรยายังคงเร้าเย้ายวนจนเขาหลับไม่ลง ต้องรักนางซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนนางทนไม่ไหว สิ้นสติไปในที่สุด
ทั่วร่างของเอ้อร์กัวชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แต่เขากลับรู้สึกถึงความสุขสงบที่ไม่เคยสัมผัส เขาเห็นว่านางรับความตะกละของเขาอีกไม่ไหว จึงยอมผ่อนปรนให้นางได้พัก
ส่วนตัวเขาลุกขึ้นด้วยความกระปรี้กระเปร่า จุดไฟก่อนหยิบผ้าชุบน้ำมาชำระทำความสะอาดให้ภรรยาด้วยความระมัดระวัง เพราะสองกลีบบัวของนางถูกเขาบดขยี้จนช้ำแดงก่ำ
ระหว่างที่นางหลับใหล เขาก็เปลี่ยนผ้านวมปูพื้นผืนใหม่ให้สะอาดสะอ้าน พร้อมที่จะโอบกอดนางอีกครั้งเมื่อนางตื่นขึ้น สีหน้าของเขาดูอ่อนโยนลงเมื่อเห็นรอยยิ้มของภรรยายามที่นางไม่ได้สติ