วอนคุณแม่เลี้ยงช่วยใจดีกับฉันสักครั้งสิคะ

ผู้หญิงคนนี้..คือคนที่ฉันเกลียด ใบหน้าของเธอ แววตาของเธอ รอยยิ้มของเธอ น้ำเสียงของเธอ สิ่งที่เห็นอยู่นั้น เป็นเพียงหน้ากาก..เท่านั้น

เหม่อมองฟ้าแล้วก็สงสัย จากกลางวันเปลี่ยนเป็นกลางคืน จากกลางคืนเปลี่ยนเป็นกลางวัน นาฬิกาที่เดินอยู่เป็นเครื่องกำหนดเวลาชีวิต 'ไม่เร็วก็ช้า' ทุกอย่างจะจบลงแบบเดิม ทุกคนรอบตัวจะหายไป น้ำตาที่ไหลนองหน้าจะแห้งเหือด รวมถึงร่างกายนี้ด้วย อีกไม่นานหรอก อีกไม่นาน ก็คงจะถูกลืม

โรซาเบลล์ วอลเดอร์เลีย คุณหนูผู้แสนเพียบพร้อมจากตระกูลดัง ตัวฉันที่ได้รับคำชื่นชม รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่ง มันเป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งของชีวิต แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังมีส่วนบกพร่องอยู่ดี ตัวฉันมีร่างกายอ่อนแอ ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ..ที่รู้สึกตัว หากอยู่ในพื้นที่คับแคบจะเกิดอาการวิตกกังวล ลักษณะเหมือนคนหวาดระแวงและหวาดกลัวตลอดเวลา บางที..ก็ฝันเห็นสถานที่แปลกประหลาด มันเป็นพื้นที่โล่งกว้าง เป็นเนินดินสูงขึ้นมาเหมือนกับสุสานของพวกขุนนาง ฉันไม่ได้เดินอยู่ด้านบนหรือมาไหว้บูชาใคร เท่าที่เห็นและสัมผัสได้

ฉันอยู่ในหลุมพวกนั้น..

"เห่อ! ฉันอยากออกไปข้างนอก ขออนุญาตผู้หญิงคนนั้นให้หน่อยสิ" มือบางปิดหนังสือเล่มหนาลง ก่อนหันไปออกคำสั่งสาวใช้ด้านหลัง "บอกว่าฉันขออนุญาต ไม่ใช่คำขอร้อง" น้ำเสียงเน้นย้ำในประโยคสุดท้าย ก่อนใบหน้าหวานจะกลับมาสงบนิ่งดังเดิม ริมฝีปากสีอ่อน จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาสีฟ้าครามคู่สวยเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูเหล่าสาวใช้ที่เป็นอิสระจากการผูกมัด มองดูเด็กเล็กวิ่งเล่นบนสนามหญ้าพร้อมกับย้อนนึกถึงวันวาน

ฉันอยากหนีออกจากบ้านหลังนี้..

บ้าน..ที่เคยเป็นเหมือนสถานที่ปลอดภัย

บ้าน..ที่เคยมีความสุขอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า

บ้าน..ที่มีแต่ความทรงจำดีๆ

"คุณหนูค่ะ นายหญิงไม่อนุญาตค่ะ ท่านบอกว่าอาการของคุณหนูไม่สู้ดี จะออกไปเที่ยวเล่น อยากตายนักหรือไง เอ่อ! อันนี้เป็นคำพูดของนายหญิงนะคะ ดิฉันไม่ได้มีเจตนาร้าย.."

"เห่อ! อีกแล้วเหรอ!!" มือบางกำแน่น เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด ..เป็นอีกครั้งที่สวรรค์ไม่ช่วยเหลือเธอ "คิดจะกักขังฉันไปถึงไหน งานของท่านแม่ งานของท่านพ่อ งานของพี่สาว ฉันควรไปส่งพวกท่านเป็นครั้งสุดท้าย แต่ฉันกลับไม่มีโอกาสได้ไป!!" มือบางทุบลงบนโต๊ะด้วยความอัดอั้น ระบายความรู้สึกออกมาผ่านการกระทำ นานแล้วที่ถูกกักขัง นานแล้วที่ถูกกักบริเวณ นานแล้วที่ถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก ผู้หญิงคนนั้นทำเหมือนเธอเป็นนักโทษ อีกหน่อยคงต้องใส่กุญแจมือล่ามโซ่ตรวนเอาไว้

"เสียงดังเอะอะโวยวาย มีใครจะเป็นจะตายหรือไง!"

"น นายหญิง! คือว่าคุณหนูโรซาเบลล์.."

"โรซาเบลล์ โรซาเบลล์ทำไม!!"




^^


ปล. เรื่องนี้มีการใช้ความรุนแรง มีการอธิบายเกี่ยวกับบาดแผลและการทำร้ายร่างกาย จุดจบอาจจะไม่ได้สวยงามเสมอไป เรื่องนี้อาจจะไม่ได้หวานมากและอาจจะดรามาเยอะไปบ้าง แต่ตอนพิเศษหวานแน่นอนค่ะ มีทั้งหมด17ตอน กับ1ตอนพิเศษ โปรดลองอ่านตัวอย่างก่อนนะคะ หากถูกใจ..ก็ช่วยเอ็นดูหมีตัวนี้ด้วยนะคะ