ชายานักสืบของชินอ๋อง

บุตรสาวเพียงคนเดียว ของคหบดีที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งของแคว้นเห่ยหนาน กำลังเร่งมือทำบัญชีรายรับรายจ่ายประจำวันของตระกูล อยู่ในห้องทำงานของนาง ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกดังขึ้น
"ลี่เอ๋อร์ พ่อกับแม่มีเรื่องจะพูดคุยกับเจ้าสักหน่อย"
"มีสิ่งใดหรือเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่ ดูท่าทางจะเป็นเรื่องสำคัญ"
หลิวลี่ไฉ่ หญิงสาววัย 19 ปี ผู้มีความเฉลียวฉลาดและจิตใจดีเป็นเลิศ รูปร่างสมส่วนเต็มสาว ผิวพรรณนวลเนียน แต่งแต้มสีสันบนใบหน้าไม่หนาไม่บางจนเกินไป สวมใส่อาภรณ์แบบเรียบง่าย งดงามล่มเมืองก็ว่าได้ ผู้ใดพบเห็นล้วนแล้วแต่เหลียวมองจนไม่อาจละสายตา
นางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของหลิวจือโฉวและหลิวหลิวจง ตระกูลหลิวของนางเป็นคหบดีที่เลื่องลือในเรื่องของความตงฉินและร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในแคว้นเห่ยหนาน
เอ่อ..
"ท่านพ่อมีสิ่งใด พูดมาเถิดเจ้าค่ะ ข้ารอฟังอยู่"
หลิวลี่ไฉ่เห็นถึงความกังวลของผู้เป็นบิดา จึงได้เอ่ยปากบอกออกไปก่อนที่บิดาจะเอ่ย ทว่าร่างบางก็ยังคงก้มหน้าก้มตาทำบัญชีต่อ ซึ่งนางก็พอจะคาดเดาได้ว่าบิดามารดามีเรื่องอันใด
"เมื่อครู่ พ่อได้รับราชโองการจากวังหลวง ฮ่องเต้หยางหลงอี้เจินมีรับสั่งจะส่งของเทียบหมั้นเจ้าให้กับอนุชาอ๋องหยางหลงฟู่ น้องชายร่วมมารดาของพระองค์" ชายร่างท้วมวัย 45 ปี รีบเอ่ยบอกบุตรสาว
"ลี่เอ๋อร์ เจ้าคิดเห็นเช่นใด บอกพ่อมาเถิด"
มือเรียวบางที่กำลังตวัดปลายพู่กันอยู่ หยุดชะงักชั่วครู่ ทว่าดวงตากลมยังคงก้มหน้าจ้องมองไปยังสมุดบัญชี
"เรื่องนี้ข้าแล้วแต่ ท่านพ่อท่านแม่ จะเห็นสมควรเจ้าค่ะ"
นางพลันเงยหน้าและวางพู่กันลง แล้วลุกเดินไปหาบิดามารดาที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะหนังสือ
"ขณะนี้ในใจข้ายังไม่มีผู้ใด ข้ามีพวกท่านสองคนก็เพียงพอแล้ว ทั้งพวกท่านยังมีร่างกายนุ่มนิ่มให้ข้าได้กอดทุกวัน"
เสียงหวานเอ่ยออดอ้อนพร้อมสวมกอดบิดามารดา แม้ภายในใจของนางขณะนี้ จะเก็บซ่อนความกังวลใจอยู่ไม่น้อย ที่จะต้องแต่งงานกับชายแปลกหน้าผู้สูงศักดิ์ ที่นางไม่ได้เลือกเอง ทว่านางก็คิดชั่งใจดูแล้วว่า สักวันบิดามารดาของนางต้องหาบุรุษมาแต่งงานกับนางจนได้
หากจะเอ่ยถึงชินอ๋อง ผู้บัญชาการกรมอาญา นางก็ยังพอจะได้ยินผู้คนกล่าวถึงความดีงามของเขา ที่คอยช่วยเหลือผู้คนที่เดือดร้อน จากการเอารัดเอาเปรียบอยู่บ้าง
ซึ่งแตกต่างจากบุรุษลูกขุนนางทั้งหลายที่บิดามารดาของนางเคยหาให้ บุรุษผู้น่ารังเกลียดพวกนั้น เมื่อครั้งพบกันก็คอยแต่จะพูดจาโอ้อวดยกตนต่างๆ นานา สำหรับนางแล้วหากต้องแต่งงานกับคนพวกนั้น เห็นทีจะขออยู่เป็นสาวเทื้อคาเรือนยังจะดีกว่า
"เจ้านี่ช่างมากอดพ่อกับแม่ เหมือนตอนยังเด็กๆ อยู่นะลี่เอ๋อร์"
หลิวหลิวจงเอ่ยออกไปพร้อมรอยยิ้มเจือเสียงหัวเราะเบาๆ นัยตาเปล่งประกายเต็มไปด้วยความสุข ที่ตอนนี้ได้คลายความกังวลลงไปเต็มสิบส่วนแล้ว ด้วยเกรงว่าบุตรสาวจะปฏิเสธการแต่งงานเฉกเช่นทุกครั้ง


ห้องหนังสือของฮ่องเต้
ยามซวี (19.00-21.00) สองพี่น้องผู้สูงศักดิ์กำลังนั่งคุยกันอย่างเรียบง่าย ในห้องหนังสือส่วนพระองค์ของฮ่องเต้หยางหลงอี้เจินแห่งแคว้นเห่ยหนาน
เมื่อพูดคุยเรื่องงานเสร็จ ฮ่องเต้พลันรีบเอ่ยเรื่องสำคัญกับน้องชายอันเป็นที่รักของเขาทันที
"อาหยาง เหมันต์นี้เจ้าก็เต็ม 30 พอดี คงถึงเวลาแล้วที่ข้าจะแต่งชายาเอกให้กับเจ้า เจ้าจะปฏิเสธข้าเฉกเช่นทุกครั้งไม่ได้"
ชินอ๋องย่อมเข้าใจดี ว่าพี่ชายของเขาหมายถึงสิ่งใด เพราะฮ่องเต้สามารถสมรสพระราชทานให้กับอนุชาร่วมมารดาของเขาได้ทันที โดยที่เจ้าตัวไม่สามารถปฏิเสธได้
หากครั้งนี้จะถูกปฏิเสธ ก็มีเพียงหยกพระราชทานของตระกูลหลิวเท่านั้น เมื่อนึกถึงสิ่งนี้แล้วก็ทำให้ฮ่องเต้มีความกังวลใจอยู่บ้าง
เพราะหลิวลี่ไฉ่นางมีนิสัยใจคอ ไม่แตกต่างจากน้องชายของเขามากนัก มีโอกาสที่นางจะปฏิเสธการแต่งงานในครั้งนี้ เมื่อถึงตอนนั้นแม้กระทั่งฮ่องเต้ผู้ปกครองแว่นแคว้นแห่งนี้ก็ต้องยอมรับ