ในวันที่โลกไร้สี

ทิวากรนั่งรอที่ล็อบบี้ด้วยความร้อนใจ เขาเอะใจตั้งแต่การแต่งตัวของนภานรีวันนี้ เพราะปกติเจ้าหล่อนใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีน ถ้าจะแต่งตัวสวยมาให้การที่โรงพักมันฟังไม่ขึ้นสักนิด

เขาตามหญิงสาวมาถึงที่คอนโด คนที่อาศัยอยู่บ้านเล็กเท่ารูหนู จะมีปัญญาซื้อคอนโดหรูได้ยังไง หากไม่ใช่มาพบใคร

ชัดเจนอยู่แล้วว่าไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขา นภานรีก็มาที่นี่ด้วยตัวเธอเอง แต่ภาพเด็กที่เคยฆ่าตัวตายในตอนนั้นทำให้เขาทนดูเธอทำลายชีวิตของตัวเองอีกไม่ได้

ในขณะที่คิดวกวนในหัว ขาทั้งสองข้างก็เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องพักของนิรุธเป็นที่เรียบร้อย ก่อนหน้านี้เขาได้ยินวงในซุบซิบนินทาว่าเจ้าของบริษัทสนใจนภานรี พอโทรไปถามผู้กำกับอีกฝ่ายก็ยืนยันว่าเป็นความจริง โชคดีที่เขารู้จักคนในคอนโดเลยเข้านอกออกในได้สะดวก

ทิวากรเคาะประตูแต่ไร้การตอบรับ ร้อนใจทนรอไม่ไหวจึงพังประตูเข้าไปเสียเลย ทว่าประตูที่นี่ทำจากวัสดุอย่างดีเลยไม่ใช่เรื่องง่าย

เดรสตัวบางเพิ่งถูกถอดออกไปหมาดๆ ยังไม่ทันที่จะได้สำรวจเรือนร่างบาง เสียงทุบประตูทำให้นิรุธหงุดหงิดจนต้องออกไปดู มือหนาคว้าชุดคลุมอาบน้ำมาใส่อย่างหลวมๆ ก่อนไปเปิดประตู

นภานรีมองสภาพตัวเองที่เหลือแค่ชุดชั้นในชิ้นเล็ก นึกสมเพชตัวเองที่ต้องทำแบบนี้ น้ำตาที่กลั้นไว้เอ่อล้นออกมา มือเล็กรีบปัดน้ำตาออกจากดวงหน้าสวยในทันที เพราะไม่อยากให้คนที่ซื้อเธอด้วยเงินหลักแสนเปลี่ยนใจ ระหว่างรอจึงดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดเนินเนื้อของตัวเองด้วยความกระดากอาย

ทิวากรมองสภาพชุดคลุมอาบน้ำหลุดลุ่ยของชายวัยสี่สิบต้นๆ อย่างนึกเจ็บใจ ก่อนจะปราดเข้าไปหานภานรีโดยไม่สนใจเสียงห้ามของเจ้าของห้อง

"ออกไป!" นิรุธบอกพร้อมกับเอาตัวมาขวางทว่าอีกฝ่ายกลับเมิน เดินสำรวจทุกซอกทุกมุมของห้อง นิรุธจึงต่อสายไปที่รปภ.ให้มาลากตัวคนบุกรุก

"นารีอยู่ไหน!"

"คุณทิวากร มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ!" ร่างบางตกใจกระชับผ้าห่มคลุมร่างกายตัวเอง เพราะข้างในเหลือเพียงชุดชั้นในชิ้นเล็กเท่านั้น

"โธ่เว้ย!" ทิวากรโกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาพยายามข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ ก่อนจะถามให้แน่ใจ "ที่ทำอยู่ตอนนี้เธอคิดดีแล้วใช่มั้ย"

"ฉัน.."

"ตอบฉันมาว่าเธอเต็มใจนอนกับมัน ฉันจะได้ไม่รบกวน"

"ฉันจำเป็นต้องทำ คุณกลับไปเถอะค่ะ"

นภานรีเบือนหน้าหนีเพราะน้ำตาที่กลั้นไว้มันไหลมาอีกระลอก ยิ่งมีคนมาเห็นว่าเธอทำตัวน่าสมเพชแบบนี้เธอยิ่งนึกรังเกียจตัวเอง

"เธอมีความจำเป็นอะไรถึงขั้นต้องทำลายชีวิตตัวเอง" ร่างสูงโกรธจัดเมื่อถูกผลักไส เขาเข้าไปดึงข้อมือเล็กแล้วกระชากอย่างลืมตัว

"ฉันจำเป็นต้องหาเงินใช้หนี้"

"มานี่! ฉันนี่แหละเจ้านี่ของเธอ"