อยากเป็นเถ้าแก่เนี้ย แต่โดนพระเอกคุมกำเนิด

เว่ยลั่วหนิงคิดว่าวันหนึ่งก็ต้องหย่าขาดจากพระเอก แล้วนางก็จะผันตัวไปเป็นเถ้าแก่เนี้ยผู้ร่ำรวย แต่ก็โดนพระเอกคุมกำเนิด ไม่ยอมให้เศรษฐีนีถือกำเนิดเสียอย่างนั้น!
เรื่องนั้นลู่เสียนในร่างของเว่ยลั่วหนิงรู้ดี ดีเสียยิ่งกว่าผู้ใด เพราะเธอพึ่งทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างของเว่ยลั่วหนิงเมื่อสามวันก่อน โลกนี้ไม่ใช่ที่ของเธอ บรรยากาศแบบนี้ไม่คุ้นเคย และคนที่อยู่ตรงหน้าคือ... ผัวพระเอก ของนิยายวายที่เธออ่านประจำ ใช่ เธอไม่ได้พูดผิด นิยายเรื่องนี้ไม่มีนางเอก มีเพียงชายหนุ่มและความสัมพันธ์ซับซ้อน และเธอ... เธอก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเพียงตัวประกอบไร้บทเท่านั้น

+++

"ท่านพ่อจักให้ลูกแต่งงานกับสตรีที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่เช่นนั้นได้อย่างไร ลูกไม่แต่งขอรับ!"

เสียงของหวังหมิงเล่อ ดังสะท้อนภายในห้องตำราเก่าแก่ของจวนเสนาบดี ร่างสูงในชุดสีครามเข้มยืนตัวตรง ใบหน้าเปี่ยมด้วยความมุ่งมั่นและดื้อดึงไม่แพ้แววตาที่กำลังสั่นไหวจากแรงอารมณ์

"เจ้าสามชื่อเสียงของเจ้ามันดีนักหรือ ยังกล้ามาพูดเช่นนี้อีก"

"ลูกไม่รู้ล่ะขอรับ อย่างไรก็ไม่แต่ง!"

+++

เว่ยลั่วหนิงเบิกตากว้างเมื่อริมฝีปากของเขาโน้มเข้ามาใกล้ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยห้าม ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาก็ประทับลงบนกลีบปากของนางอย่างแนบแน่น

จูบนั้นไม่ได้อ่อนโยน แต่ก็ไม่รุนแรงเกินควบคุม มันเต็มไปด้วยความมั่นคง แน่วแน่ และ...แรงปรารถนาอันล้นทะลักราวกับเขาห้ามมันไว้มานาน

"ข้าต้องการเจ้า.."