เปิดโปง เปิดรัก..

ต้องตายืนอยู่ตรงมุมหนึ่งของลานหน้าเมรุ มือกุมกันแน่น หน้าเธอเรียบสงบแต่แววตานั้นกลับเปียกชื้น
เธอไม่ขอเข้าไปใกล้เมรุ ไม่เข้าไปแสดงตัว ไม่เข้าไปรบกวนครอบครัวของน้ำหนึ่ง เธอรู้ว่าเธอไม่มีสิทธิ์ แม้หัวใจจะเรียกร้องให้ยืนข้างโลงของเพื่อนรักเป็นครั้งสุดท้าย
คุณแม่ของน้ำหนึ่งเดินผ่านมาทางเธอ ก่อนจะหยุดและจับมือเธอแน่น แม่ไม่พูดอะไร เพียงแต่มองเธอด้วยสายตาเข้าใจและเศร้าแสนลึก
มืออ่อนโยนคู่นั้นลูบแขนเธอเบา ๆ
"ขอบใจนะลูกที่ยังอยู่" พูดเพียงเท่านั้น แม่ก็เดินจากไปอย่างเงียบ ๆ ทิ้งให้ต้องตายืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว
เสียงฝีเท้าหนักตามมาในไม่กี่วินาที เธอหันไปพบกับ นที สีหน้าเคร่งเครียดดุดัน แววตาเต็มไปด้วยคำถามและความเกลียดชัง เขามองเธอ ร่างสูงยืนตระหง่านราวกับภูเขาหินผา
"ตอนที่น้องฉันไป เธออยู่ที่ไหน?" เสียงเขาต่ำและแน่นยิ่งกว่าพายุ
ต้องตาไม่ตอบ ริมฝีปากเม้มแน่น
"ทำไมถึงปล่อยให้น้องฉันไปคนเดียว?" เสียงของเขาเริ่มสั่น ความสะเทือนใจเริ่มแทรกผ่านความโกรธ
"ทำไม"
ต้องตาก้มหน้า แววตาสั่นไหว มือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกลงเนื้อ
"ฉันไปไม่ทัน" เธอเอ่ยเบา ๆ "ฉันตามไป แต่ช้าเกินไป" นทีหัวเราะเยาะในลำคอ ราวกับไม่เชื่อ
"แล้วยังมีหน้ามายืนอยู่ที่นี่อีก?" เขาจ้องเธอเขม็ง "เธอกล้าดียังไง"
ต้องตาสูดลมหายใจเข้าลึก พูดทั้งที่เสียงสั่น
"เพราะที่นี่เป็นที่ที่หนึ่งอยู่" เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาทั้งน้ำตา
"ฉันขอโทษฉันรู้ว่ามันไม่พอ แต่นี่คือที่ที่ฉันอยากยืน เพื่อบอกลาเพื่อนของฉัน"
ความเงียบตกลงระหว่างทั้งสอง เสียงพระสวดแว่วไกล ๆ พร้อมเสียงสายลมที่พัดเอาเถ้าธูปลอยตามอากาศ