สาวน้อยไม่หน่ายรัก

เรื่องของเสี่ยโป้งกับแก้ว เสี่ยทรงโจรกับสาวน้อยคนขยันแสนอาภัพ เมื่อไม่มีทางเลือกมานักในชีวิตแก้วจึงมาเป็นเด็กเสี่ยของเขา
+++++++++++++++++++++++++++++

มณีรินยังไม่ลุกจากพื้น ตัวแข็งเกร็ง เขาหัวเราะฮึ ๆ ในลำคอ
"จะระแวงไปทำไม เมื่อกี้ให้เสี่ยวิบูลย์ล้วงมันควักไปถึงไหนต่อไหน ศีลข้อสามเธอแตกไปแล้วมั้ง ยังจะกลัวอะไรฉันอีก"
เธอกัดฟันแววตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ
"ทำเป็นมาพูดดีไป แล้วเสี่ยล่ะ ชอบนักเหรอ มาซื้อเด็กกิน ถึงไม่มีเมีย ก็น่าจะมีแฟน ไม่สงสารเขาบ้างเหรอ"
"ฉันไม่มีหรอก ทั้งเมีย ทั้งแฟน" มณีรินนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทั้งน้ำตา เป็นการเย้ยหยัน เธอต้องยอมหน้าด้านขายตัวเองเพื่อความอยู่รอดเสียแล้วสิ
"งั้นเสี่ยสนใจจะรับหนูไว้ไหมล่ะ สงสารเด็กตาดำ ๆ หน่อยไหม หนูไม่มีที่ไปไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ไม่มีที่ซุกหัวนอน"
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่อีกฝ่ายสนใจ เพราะเปรียญเอ่ย
"เธอไม่เคยเอากับผู้ชายเลยเหรอ" มณีรินเช็ดน้ำมูกอย่างไม่เหนียมอาย สายตาวับวาว
"จำไอ้คนปากดี ที่มีผ้าพันหัวนั่นได้ไหม" เสี่ยพยักหน้า
"ฝีมือหนูเอง มันจะปล้ำ หนูฟาดหัวมันจนเลือดอาบ ถีบติดผนังบ้าน จนมันเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล"
เปรียญเงียบไปพักใหญ่ ทบทวนอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงพ่นลมหายใจแรง
"ขึ้นรถ เดี๋ยวฉันพาไปอยู่ด้วย"
"หา!" มณีรินอึ้ง ตกใจที่การซื้อขายตัวเธอ จบลงโดยง่าย นี่ตกลงเธอเป็นเด็กเสี่ยจริง ๆ แล้วใช่ไหม
"ไปอยู่ไร่เฉย ๆ ให้ฉันเอา เบื่อก็ทำงานบ้านบ้าง ถ้าไม่เรื่องมากจนน่ารำคาญ ฉันก็เลี้ยง"


+++++++++++++++++++
ขอให้อ่านสนุก
เฌอเลียร์