คุณที่ไม่เคยรักฉัน

"หอมนวล" หนีจากเสี่ยที่คิดจะจับเธอไปเป็นเมีย ก่อนพบคนเมาอย่าง "แสงอรุณ"
จำได้ว่าเคยไปส่งข้าวให้เขาบ่อยครั้ง จึงคิดจับชายหนุ่มเป็นสามี
งานแต่งเกิดขึ้นอย่างไม่จำยอมเป็นเพราะเขาจำใจ
กำหนดระยะเวลาแค่สามเดือนแล้วจะหย่ากับเธอ
เขาเฝ้ารอให้วันนั้นมาถึง ส่วนเธอก็ขออย่าให้วันนั้นมาถึงเลย
.
.
.
"พี่แสงกลับมาแล้วเหรอ..."
เสียงรถยนต์จอดลงหน้าบ้านทำให้หล่อนรีบลุกจากโซฟา เดินออกจากบ้านเพื่อไปต้อนรับสามี แต่กลับเห็นรถยนต์สัญชาติยุโรปที่ไม่คุ้นสักนิด อีกทั้งคนที่ลงมาก็เป็นหญิงสาวแต่งตัวจัดจ้านไม่รวมการแต่งหน้าสีเข้มตัดกับผิวขาวกระจ่าง
ไม่น่าจะเป็นคนในพื้นที่...
"พี่แสง...คุณเป็นใครคะ"
"เธอต่างหากเป็นใคร ทำไมถึงเข้าบ้านพี่แสงเหมือนเป็นบ้านตัวเอง คิดจะจับพี่แสงของฉันเหรอ!" ไม่เพียงแค่เธอที่ตกใจ ดูเหมือนอีกฝ่ายก็ตกใจเช่นเดียวกัน ก้าวเข้ามาพร้อมพูดเสียงดังคล้ายกำลังหาเรื่องกัน
"พี่แสงของคุณ..." พึมพำเสียงเบาด้วยความงุนงง เรื่องเมื่อช่วงบ่ายยังไม่ทำให้หายมึน มาเจอเรื่องนี้ทำให้เหม่อลอยยิ่งกว่าเดิม
"ใช่ พี่แสงเป็นคู่หมั้นของฉัน เรารู้จักกันตั้งแต่เด็กบ้านก็อยู่ข้างกัน ในอนาคตก็จะเป็นสามีภรรยากัน รู้อย่างนี้ก็ไสหัวออกไปซะ!" แขกที่ไม่คุ้นหน้าก้าวเข้ามาใกล้ เอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจจนเธอเชื่อว่ามันไม่ใช่แค่ความเพ้อฝันของฝ่ายเดียว
เหมือนว่าขาจะอ่อนแรงชั่วขณะ เผลอก้าวถอยหลังแล้วพูดเสียงเบา
"คู่หมั้น..." เธอยังไม่ทันถามอะไรมากกว่านั้น แสงอรุณก็โผล่มาแล้วเรียกชื่อของผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักเสียงดัง เจ้าหล่อนก็หันไปมองพลางแย้มยิ้มกว้าง วิ่งเข้าไปกอดเขาอย่างคุ้นเคยส่วนเธอก็กลายเป็นคนนอกไปโดยปริยาย
"อลิซ!"
"พี่แสงขา! คิดถึงพี่แสงจังเลย"