หนี้รักโอโซน

เมาแล้วมีเรื่อง ไม่ใช่ประโยคที่ "โอโซน" คิดว่ามันจะเปลี่ยนชีวิต หลังค่ำคืนฉลองสอบเสร็จจบลงด้วยข้าวของพังยับและค่าปรับก้อนโต โอโซนนักศึกษาหนุ่มธรรมดา ๆ ต้องกลายมาเป็นเด็กเสิร์ฟใช้หนี้ ในผับหรูที่เจ้าของดุ เย็นชา และไม่เคยยิ้มให้ใคร โอโซนนึกว่าคนแบบ "พี่แม็ก" จะไม่มีหัวใจ แต่ยิ่งได้ใกล้ ยิ่งได้เห็นกลับยิ่งสั่นไหว


"งั้นพี่ก็พูดดี ๆ ตั้งแต่แรกดิ" ผมพูดออกมาเสียงเบา ไม่รู้เหมือนกันว่าเอาแรงจากไหนพูดแบบนั้นได้โดยไม่แถหรือประชดอะไรต่อ พี่แม็กซ์เลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย สีหน้าที่แข็ง ๆ คลายลงนิดหนึ่ง รอยยิ้มบาง ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากแบบที่ผมไม่เคยเห็นในรอบเช้า
"พี่พูดดี ๆ อยู่นะ แต่น้องอ่ะ ขึ้นเสียงก่อนตลอด" ผมเบ้หน้าแบบยอมรับอย่างเสียไม่ได้
"นิสัยติดมา...ขอโทษก็ได้" พี่แม็กซ์มองผมเหมือนจะเอ็นดูมากกว่าจะดุแล้วในจังหวะนี้ แล้วก็หลุดหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก่อนพูด
"หึ จำไว้นะ เด็กดื้อ" ไอ้ผมก็ไม่ยอมแพ้ไง เบือนหน้าหนีทันที
"พี่แม่ง...เจ้าระเบียบ"