หมอปราชญ์เป็นพ่อ

เพราะพลาดไปมีวันไนท์สแตนด์กับผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งแล้วหนีออกมา ปารมีจึงต้องกลายมาเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่อายุ 21 โดยที่พ่อของเด็กไม่เคยรู้ว่ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่บนโลกใบนี้ จนกระทั่งลูกได้สี่ขวบ อยู่ๆ เขาก็โผล่เข้ามาในชีวิตของเธอกับลูกอีกครั้งในฐานะ...แพทย์เจ้าของไข้ของมารดาเธอ

-------------------

"ยุน เลิกมองหมอเขาแบบนั้นได้แล้วลูก"

ปารมีที่เห็นว่าลูกชายเอาแต่หันไปมองหน้าหมอบอกลูกเสียงดุ เพราะเห็นสายตาของเขาที่มองกลับมาเหมือนไม่พอใจ เธอไม่เข้าใจว่าการที่เขามองลูกชายเธอด้วยสายตาแบบนั้นเขากำลังคิดอะไรอยู่ กำลังสงสัยเรื่องอะไร หรือว่าไม่ได้สงสัยอะไรเลยแต่ไม่ชอบให้ใครมองหน้า...

"คุณหมอทำไมไม่ยิ้มให้ยุนเลย"

เด็กน้อยถามมารดาออกมาตรงๆ ปารทีฟังแล้วเศร้าใจนิดๆ เพราะปกติลูกชายของเธอยิ้มให้ใคร ใครก็ยิ้มตอบ...แต่เมื่อเป็นพ่อตัวเองเขากลับ...

"คุณหมอคงไม่ชอบยิ้มมั้งครับ รีบทานข้าวเถอะ คุณยายรออยู่นะ"


-------------------

ปราชญ์ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นมีดีอะไรหรือใช้เสน่ห์ยั่วยวนแบบไหน ขนาดจูงลูกอยู่แท้ๆ ถึงยังมีผู้ชายเข้าไปคุยด้วยแบบไม่ขาดสาย โดยเฉพาะน้องชายของเขาที่รู้ทั้งรู้ว่าเธอมีลูกไปแล้วแต่ก็ยังคลั่งรักหลงใหลเธอออกนอกหน้า และไม่รู้ว่าเพราะแบบนี้หรือเปล่าเธอถึงได้พลาดท้องโดยไม่รู้ว่าพ่อของเด็กเป็นใครตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ

และเด็กนั่น...หมายถึงลูกชายตาตี่ของเธอที่ดันมาหน้าคล้ายเขา! ไม่รู้ว่าเธอสอนอะไรให้เด็ก ทุกครั้งที่เห็นคนอื่นเด็กถึงได้ชอบมองและก็ยิ้มให้เหมือนยิ้มให้เขา ตั้งใจสอนให้ลูกทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูใส่คนที่ไม่รู้จักไปทั่วเพื่ออยากให้เขาเข้ามาคุยด้วยและก็หลงเสน่ห์เธอไปด้วยอย่างนั้นหรือ